Alle inzendingen over Thuis in tegenslagen

thuiskomen zal; Vervolgens door naar de werkkamer, alwaar ik eerst nog wat klusjes doe en dan mediteer voor m’n altaar; Koken in de keuken, met z’n alles samen eten, gezellig kletsen en kibbelen: een traditie diep ingesleten; ’s Avonds samen series bingen, op de bank voor de buis, poes en dekentje op schoot: ik weet, ik voel, ik ben hier thuis…

Ik kwam thuis waar het licht en warm was en dacht ik hoef nergens heen Ik zat voor mijn raam te kijken naar alle bedrijvigheid en dacht, die mensen die nu buiten lopen, zijn blij dat als ze thuis zijn, net als ik.…

Lief en o zo vertrouwd Muzikaal en mooi Jammer dat de tijd om is Ik moet weer naar huis Maar ik kom terug En dan zal ik blijven Mijn waardevol stekkie Dat is mijn thuis © Schrijfster: Anja Maria Vereijken 07-07-2008…

Een eigen plek een schuilplaats op het land op water of hoog in de wolken van bescheiden naar riant waar ook ter wereld wonen een mensen waarde ergens thuis zijn is meer is een gevoel de binnenwereld bij de huismus als bij de zwervende zijn wie je bent verbonden vertrouwd en welbeschouwd het fundament thuis dat ben jij.…

Is thuis mijn kamer Waar ik speel Is thuis mijn school Waar ik leer Is thuis mijn bed Waar ik slaap Is thuis mijn klas Waar ik lach Is thuis de trein Waar ik lees Is thuis de straat Waar ik loop Is thuis de reis Waar ik zie Is thuis de plek Waar ik woon Heel misschien is thuis wel hier Precies waar ik nu sta…

Bordjes op het plein, naar Berlijn, Parijs, Rome – ja, hier ben ik thuis.…

bewust van het ongewisse fiets ik naar Lisse ik heb lampjes, gevoed door batterijen bij me zie ik het licht, mocht de avond vallen zover is het nog niet zover ga ik ook niet de les van mijn ouders, voor donker thuis…

Thuis is mijn haven, soms dichtbij dan weer ver weg. In alles heeft mijzelf zich voltrokken. De klok die alijd voorloopt, de hond, de kat, de ongestemde vleugel: alles begroet mij met vriendelijkheid.…

als ik met andere ogen ons interieur bekijk en met mijn vingers langs onze spullen strijk, denk ik: er moet iets gebeuren, en 'k heb gelijk geen zin; uiteindelijk is het ook maar exterieur ik doe mijn eigen ogen in.…

Ze sluit de deur laat achter wat eens was de zon glimlacht in haar kamer werpt een schaduw van zijn silhouet op de muur terwijl hij haar In zijn armen sluit eindelijk thuis blikken twee paar ogen hazelbruin door liefde bevangen…

thuis is daar waar liefde de deur opent en rust zich nestelt in een oude stoel waar geluk dwarrelt als gouden stofjes in een zonnebaan en het oude schilderij verlicht waar geuren van lavendel en roos zich vermengen en gastvrij binnen komen door het open raam thuis is daar waar tevredenheid de gordijnen sluit een vrije vertaling…

uit heksenketel ontsnapt,rustig thuiskomen in een toverbos joz.le bruyn haiku 27/01/202…

het huis is een vluchtheuvel waar zelfs gewenning loert het hoofd vol maar vullen niet de lege kamers van boven en hoger niet omdat de vorige een schaduw achterliet mijn wortels mogen hier niet aarden worden nog eens naar elders vervoerd ach, draag ik ze niet al jaren hebben ze ooit vaste grond gekend zo dichter bij het eind probeer ik…

er hurken huizen langs de dijk iets verder richten spitsen torenhoog en blauw, de wolkeloze hemel een skyline tussen toen en nu daken kaatsen terug water reflecteert de grote bocht nog mooier, nu er spiegelramen zacht ontwaken in de intocht van de morgen zorgen dwalen weg wandelen vergaat met uitzicht langs de winkelstraat die noordelijk…

Ik zend mijn geest uit naar moordenaars en dieven, de heilige geest. Ga naar de hemel van wérkelijke liefde voor en van ieder. Val liever dood dan stelen, moorden, overrompelen.…

Hier komen ze thuis, ontluiken, laten in de kamers hun warme nesten. In brooddozen schimmelen de harde korsten met wat ooit choco was. Onder het bed schuilen halve sokkenparen. Hier slakken de uren over de dag. En nachten die zweterig dubbel duren, tobben, die de laatste was ophangen, verlofdagen missen en wijzertikken tellen.…

Waarom meid zo ver gereden, waarom blijven we niet lekker thuis, thuis ben ik ook tevreden, waarom begeven we ons in ’t gedruis. Thuis heb ik het vaak zo fijn, met ons eigen bed en mijn boeken, en ons dagelijkse glaasje wijn, waarom zouden we ‘t elders zoeken.…

Stuk voor stuk, verdwijnen ze, in het niets, stuk voor stuk zwaaien we ze uit naar, het iets! Iedereen vertrekt, een ieder al dan niet geboekt naar een vakantieplek we zwaaien ze uit! Stuk voor stuk, verlaten ze huis en haard om bij te komen van de dagelijkse beslommeringen. We zwaaien ze uit, wensen ze plezier, kijk je wel uit?…

(T)HUIS Nog één keer wil ik gaan bij schemering als het donkert tussen de bomen want ik mag daar niet meer binnen de spleten tussen de muren bewaren gestold de echo's van mijn vroegste uren nog één keer als een onbekende de weg gaan vragen aan de voordeur met vers vernis nog één keer gaan bij schemering als het donkert tussen…

Nog één keer zal ik gaan en van op afstand zien de voordeur met vers vernis oplichtend in een scherf najaarszon en daar achter trendy vitrages de geur van oude muren tussen de spleten de echo's van mijn vroegste jaren de kleurige loper van de trap naar boven die hele perceptie van gemis opgeslagen in het landschap achter mijn ogen.…

Een kudde modder- schapen in de schemering – eindeloze hei.…

Is het verleden niet een land Waaruit we allen emigreerden? Ik kan door heimwee overmand Memories eren, observeren Ook weemoed naar een andere tijd Dan die waarin ik werd geboren Veroorzaakt lotsverbondenheid Kan hoog op herbeleven scoren Een kijkje in De Gouden Eeuw Met aan de Vecht de buitenplaatsen Een winterlandschap, ijs en sneeuw…

Die duizend euro heb ik nooit gekregen, Ik heb geen zoet geproefd na al het zuur, Want ga maar na: de boodschappen zijn duur, En ook de energieprijs is gestegen. ’t Is net, zeg ik met een verwrongen lach, Een les ‘leer om te gaan met tegenslag’.…

Och arme Yuri toch! Eventjes pimpelen Dankzij de warmte daar had je vast dorst Door je voortijdige olympiaderoes ben je nu verder voor Rio geschorst :-( © Inge Boulonois…

Mensen bestaan werkelijk, zoals ook dieren leven. Mensen zijn zogenaamd wijs. Homo sapiens sapiens zijn we. Mensen die primaten zijn. Aapachtig zijn we allemaal. Primaat is maar een etiket. Een zogenaamde naam. Zijn we wat we denken dat we zijn? Ben 'IK' een slimme gedachte? Ben IK mijn ego wel, dat ik heb bedacht? Zijn we, wat machthebbers…

Bij tegenslagen is het steevast raak en roept de hele VVD om Wiegel. Zo menig kopstuk raakt daarvan wat kriegel: Het gaat niet om de man maar om de zaak! Maar als het om charisma gaat maakt Hans met kaalgeschoren schedel veel meer kans.…

Job werd geplaagd door fikse tegenslag. Stilaan is alles van hem afgenomen. Hij was geen leider meer, in niemands dromen, Geen wonder dus: hij zegt Den Haag gedag. Maar in die slotspeech die hij heeft gegeven, Zag je de ouwe Job weer, voor heel even.…

Verwachting stijgt, tegenslag dreigt... als haar teleurstelling mijn hart bereikt is het of troostend Hanna in me schreit.…

Rond Ard die steeds met tegenslagen kampt Zal het opnieuw tot een debat gaan komen Had in de porseleinkast plaatsgenomen En daar een tijdje flink wat rondgestampt Straks blaast de Kamer met haar lange snuit Zijn roerige ministerschap weer uit.…

Groot is hij sterk is hij bijdehand is hij sociaal is hij gezond is hij mooi is hij intelligent is hij Hij is mijn kind hij is mijn zoon hij is mijn trots hij is mijn leven hij is waar ik van hou Houden van je kind met zijn tekortkomingen met zijn tegenslagen met zijn frustraties met zijn keuzes in het leven Kanjer ik hou van…