Alle inzendingen over Trouw

Een schuldgevoel achtervolgt ons nog vaak Ze zijn gedoopt en in Gods verbond opgenomen Kunnen ze aan Gods liefde en trouw ontkomen? En steeds vragen we ons af: “Wat is de oorzaak?”…

Ze falen als vrienden en broeders als verwanten en hoeders wiens bier-bevloeide lippen klatergouden woorden baren hun herhaalde eden van trouw blijken lichtzinnig gezworen de holle wind verklankt En ja, ik begrijp hen wel soms ben ik de woeste zee en tracht ik te tonen wat in mijn inktzwarte diepten huist wat gezonken en gebroken…

hart was verbonden aan een man Maar ik ben verliefd en ik weet dat dat niet kan Hoe raak ik dit gevoel kwijt Want ik pleit voor mij man Maar ik blijf verliefd en ik weet dat dat niet kan Ik ben getrouwd Heb een leven opgebouwd met mijn man Maar ben nog steeds verliefd en ik weet dat dat niet kan Ik verlang naar jou Maar ik blijf trouw…

ik zou je zomaar willen zoenen gewoon omdat ik me zo voel en vandaag de dag kan ik je zeggen wat ik voor je voel de vogels fluiten naar je toe de wind die blaast alleen naar jou en ik word warm van binnen omdat ik van je houd mijn hart zal altijd bij jou zijn hoe groot de afstand dan ook is ik weet dat je altijd op we wacht als een trouwe…

dit bos is niet te trouwen.' ''k Heb twee Gevangnen!' 'Breng ze mee.' 'Ik word door beide vastgehou'en, En kan niet van de stee.'…

Ik heb mij laten ontvoeren door jouw woorden van trouw jarenlang wist jij mij te ontroeren ik was de allermooiste vrouw Ik leefde in een paradijs voor twee en wij waren de bewoners aldaar als in een droom ging ik met jou mee zo leefden wij intens met elkaar Jij bent de man van mijn dromen maar nu droom ik niet meer over jou want jij hebt…

Als ik gul was, was ik alles kwijt; Als ik saai ben, zeg het maar; Als ik groots zou zijn, dan is dat per ongeluk; Als ik barmhartig zou zijn, dan vergeef ik mezelf; Als ik doorzetter was, dan deed ik dat; als ik stoer was, dan was iedereen gezond; als ik een vent zou zijn, dan zou je dat zien; als ik woedend ben, dan is dat gemeend; als ik trouw…

stoelen, theepot, pen, schaar presse-papier en boeken, tot aan mijn denkbeeldige evenaar heb ik het beschreven alles in de kamer tot in de uiterste hoeken zodat ik op deze bladzijde mijn leven verder zal leven met mijn woning als noordelijk halfrond en mijn ziel als 60-watt-lamp trouw aan het plafond [Solipsisme: filosofische leer die stelt…

Vervuld van warmte een gelukszalig gevoel Je geur geeft me rust zo veilig en zo zwoel Benevelt door passie blijf ik maar zweven Jij bent mijn roze wolk Door liefde gedreven Bij jou zijn is heerlijk wil niets anders meer Steeds samen met jou in extase keer op keer Mijn hart is jouw hart sprankelend als water Intens liefdevol trouw…

jaren dat je er niet meer was kwamen je adviezen goed van pas je zou trots op ons zijn geweest en ik denk op je kleinkinderen het meest wij zijn nu ook al wat jaartjes ouder ik weet je kijkt mee over mijn schouder maar toch zou ik nog even aan je willen vertellen of een momentje naar je bellen zeggen dat ik van je hou moeder dochter eeuwig trouw…

De eenzame vogel in mijn hand rust al dagen uit met gesloten ogen, angst om te vliegen Kijk, op wisselende hoogte maken tien zwaluwen een prachtige vlucht, ze maken zomer En boven het water gaan de meeuwen paarsgewijs op zoek naar lokkend zand en golvende verten Tijd om mijn blik te verleggen van zachte zekerheid en glanzende trouw…

Genegenheid, warmte, liefde en trouw. Hiernaar hoef ik niet te zoeken, zo'n echte vriendschap vond ik in jou!…

wij Amsterdam in hetzelfde gebouw jij bij de Haagse Post en ik bij Dagblad Trouw Jij was er al, Ik start ik rookte niet, jij wel ‘heb je nog wat sigaretjes?’…

Samen Universeel Zielsveel Verbonden Uniek een deel Twee zielen, één geheel Gezonden Als de boodschap Van intens Lief En leed Vanuit de zekerheid Van verleden tijd Immens bereid Je lief te hebben Door wat je me doet En deed Vanuit jouw hart Tot op mijn bot Vanuit trouw Samen apart Tot mijn schot In de roos Eindeloos Tot in…

Het knarsetandend wit Dat in mijn adem fluistert Mijn trouwe metgezel Als hartslag in de schemer Tegen een oranje aura Prik ik in het laken Groots en nietig tegelijk Weet ik mij verbonden Het zuivere koude water Valt hard naar beneden Ik lest mijn dorst Proef het zout van mijn huid Hier op dit hoogste punt Stroomt de aarde door mijn…

En trek je er maar niets van aan, als mevrouw Staver weer eens zeurt En straks drinken we koffie, met verse appeltaart En gaan we kijken, hoeveel centjes er zijn gespaard Voor zuster Astrids afscheid, ze gaat trouwen weet je nog. En daarom kleuren we die kleurplaat, want kleuren vind je fijn lieverd, ja hé...toch ?…

weer ziet zeg dan dat ik haar mis en dat het zonder haar allemaal zo zinloos is Als je haar ooit weer ziet zeg dan dat ik niet zonder haar kan dat ik elke nacht aan haar denk en dat het meer was dan “houden van” Als je haar ooit weer ziet zeg dan dat ik zielsveel van haar hou en dat ik binnen afzienbare tijd met mijn eigen eenzaamheid trouw…

des levenstijd, vervolmaakt in een jeugdig opmaak, de dood reist mee met al die jaren die schrokkig de rimpels voeden en het kindzijn terughalen uit de spelletjeshoek neen, ik zal het sterven ontbinden het ontrafelen en de dood ontlopen door het simpel niet te doen, de dood is voor anderen of toch, breng mij de stilte waar de dood mijn trouwe…

nu, jaren later als mevrouw, ook meisjes worden eens volwassen, eist zij haar recht op op de troon die zij trouw doorspoelt na het plassen.…

verontrustend dat je mijn naam niet kunt onthouden dat je me Bernard noemt in plaats van Hans het is in mijn dromendans die vitale werkelijkheid van jeugdig falen onbevangen in toekomstig dralen maar ik geef niet op er is nog voldoende drank om op te zuipen er groeien nog stille bloemen in de dakgoot van de tempel ik denk aan jouw trouwe…

zacht zijn witte kringen vorst verbindt, begint de advent van mijn laatste jaar als lang verguisde vrouw, die meerdaags zeven vloeken kent getekend door de lengte van erdoor gedrukte rouw mijn start zal anders zijn, gelouterd door slechts wie ik ben ik lief, verbeter en verblijd scheld alle grieven van dit leven kwijt en blijf mezelf trouw…

Trouwe authentieke regie tot de laatste fase. Strijdbaar totdat God uw woord had gehoord. De laatste wens verlichtte verlangend uw gezicht Zingende engelen begeleidden u door de poort. De laatste stilte voltooide tot hemel en aarde. Natuurlijke regie aanvaardde uw laatste woord. Los uit het lichaam met bevrijdend comfort.…

ogenschijnlijk is er rust in weergekeerd ademen, opgelucht bevrijd en kwijt, door harde dagen niet alleen een naam: zijn klank is nooit vermoord niet alleen het vrije woord is ruw verstoord door zwaar geweld het potlood tekent bloed en geldt rond zwarte rouw maar trouw aan alles dat waarachtig is druipt de vernis van valse preken…

Je ogen blijven mij trouw, mooi bruin van kleur naast zo onverplicht licht dat ons tot niets verplicht. Ondanks nu mijn slechte zicht zal ik niet krampachtig doen jij niet geschokt om steeds opnieuw en opnieuw te tonen hoe wij ook even met mij halfblind elkaars hart bewonen.…

Ik zie ze al jaren, verstopt tussen leder, leggen ze mijlen af werken, ploeteren, ook voor mij, zo trouw. Plots komen ze in beweging, dribbelen door de kamer, en verdwijnen uit het zicht. De voordeur slaat. Het is niet erg, ik laat ze, vanavond komen ze weer thuis.…

je draait je in kreuken en bochten en vouwen het lijkt wel of er van binnen iets knapt vandaar dat zoveel mensen trouwen dan is er tenminste iemand die krabt!…

------------------------------------- uit: 'Judith Herzberg', Trouw, 2013.…

heimwee kan frustrerend zijn pijlen van verdriet doorboort het hart overledenen groot verlies geen wederzien op aarde dikke smart het waren schitterende mensen eervol/trouw blijf bij ons roepen de omstanders dit gevecht is heftig doch alleen voor jou kijk naar het beeldschoon zonnestraaltje in jouw nabijheid koester dit…

de stokrozen al vergeten Wat wij niet al weten van 'de roos der rozen' hun geur en kleur een boeket voor vele vrouwen Het is een teken van 'hou en trouw' menig vrouw kijkt ernaar uit Maar een stokroos staat als 'n staak -wat stijfjes- in de zomen van de zomertuin.…

ik hak het hout zie de spaanders vallen als jaren in getallen en het deert mij niet de gave blokken stapel ik heel trouw tot voorraad als het wintert splinters aanmaak voor de schouw zij smeulen tot een vuur als ik hen aanblaas hun vlam verdrijft de kou uit het vroege uur de jaarringen verdwijnen geven zo hun zomer vrij…