Alle inzendingen over VERGAAN OPKOMST

Klevende kleurige vierkantjes binnen rechte rijen zijn oude vertrouwde postzegels in plakboeken bewaard wachten na de reis van eens steeds op verstrooide uren met zoekende vingers en ogen hun jonge nazaten aan brieven en pakjes gehecht verspreiden zich naar alle kanten als dwalende herfstblaadjes hebben onwankelbaar vertrouwen om altijd…

Twee aan twee, komen overal beukenblaadjes boven de bosgrond. Die boompjes van de toekomst wacht meestal spoedige rooi.…

Je hoort vaak: ‘niet gaan stemmen is maar dom, Want als je nu geen hokje rood wil kleuren, Heb je geen recht meer over iets te zeuren’, Maar volgens mij is het juist andersom: Wie (net als ik) het tòch weer gaat proberen, Die zal de uitslag moeten accepteren.…

het verval ten voeten uit als bij de oude romeinen de opkomst, bloei en teloorgang zo kwamen, zagen en gingen ook de Spanjaards zij lieten een afdruk na in de tijd het lief, doch vooral leed uit overlevering waarbij lijfsbehoud en hongerklap schering en inslag waren een stukje historie in de volharding van een gemeenschap zomaar ergens…

Ik zag jou in etappes op verschillende dagdelen jij spiegelde in mijn reflectie als mysterieuze opkomst tijdens mijn ontwaken tegen het avondlicht als silhouet. Ik zag jou van een afstand door mijn blik te concentreren jouw details vergrootten mijn illusie mijn helder beeld belichtte jouw volledige lichaam voor een levenslang portret.…

Ik schreeuwde in Ahoy' eerst nog voor Esther In Thialf juichte ik voor Wennemars En had mijn gil voor Jim al iets bizars Mijn oerkreet voor Jamai was nog funester Dus provinciale bobo's: tot mijn spijt Ben ik mijn stem vandaag dus even kwijt…

Wanneer alle lichten zijn gedoofd en donker de overhand neemt fluister ik zacht jouw naam dan pluk ik deze zilveren letters uit de lucht en leg ze in een doosje met fluweel sluit het af met een gouden sleutel en berg 'm in mijn hart zo gaat jouw naam nooit verloren bij opkomst van de morgenzon…

Elim, mijn liefje My sweet lady sunshine Je bent mijn Eos Mijn dageraad Aurora morgenstond Opkomst der zon Die jou heeft gewekt Uit jouw sluimer gehaald Elim, mijn liefje My sweet lady sunshine Haal mij uit mijn dromen Haal mij uit mijn slaap Aurora wil Dat je bij me komt En dat je mij wakker maakt…

Nauw´lijks merkbaar, voor Geen buitenstaander te zien, Zie ik je daaglijks vooruitgaan, Millimeter voor millimeter, Met micro-beetjes tegelijk Zie ik je groeien Vanuit het oneindige niets Naar opkomst en groei En dat je bloeien zult, Dat is wel zeker, Ook al duurt het Voor mijn gevoel Nog wel eeuwen lang, Ooit kom je tot volle…

Er is een nieuwe kindermode in opkomst weglopen uit de jeugdinstellingen door kinderen die daar vanuit hun thuissituatie zijn geplaatst Jaarlijks worden 2000 kinderen uit huis geplaatst door Jeugdzorg Dit zijn bij elkaar genomen 10 scholen In een provincie stijgt...het aantal uithuisplaatsingen...met meer dan 100% per jaar…

Jaren die vergaan Met geluk en verdriet Maar het verdriet goed verborgen Zodat een ander die niet ziet Jaren vergaan Geleerd van het verleden Maakt het mij sterker Om mijn geluk met iedereen te delen…

hersenloze schimmen bespelen het lied dat zich bekostigt aan daad en overvloed, de kleinheid van dit land is grootschalig wanneer de kleur als ondergaande zon verdwijnt in indoctrinatie en peperkleurig bloed de troon heeft geen waarde wanneer het volkslied heult met opengebroken grenzen en karabijnen gevuld met zand hulde aan de opkomst…

Zomaar opeens ontvang ik zielservaring door een ontmoeting met een werkelijkheid waarvan ik het bestaan nooit heb vermoed maar een gevoel geeft te mooi om te benoemen opgetild word ik uit buitensporigheid doordat de zon die zich veel te vaak achter wolken verschuilt me juist vandaag opnieuw laat verstommen bij haar opkomst…

Mijn huid is strak gebleven, een rekbaar vlies maar het geheugen drijft haar zin door. Krampachtig speel ik nog onder haar rok In het begin was zij een sidderend standbeeld, de laatste storm die mij omhelsde met tentakels van tropenwind. Een matroos in het kraaienest kon niet zwijgen over haar wijkende lippen met zijn zwijmelziek gezang…

Langs de knusse Burgemeester Wuiteweg waait koelte van dichte beukenkronen, die zich, statig als hechte groep, tonen, omgeven door een hoge, waakzame heg. Uit de bomen zakt reine adem weg op lager lover, verfraait de tonen van 't gevederde koor dat hier mag wonen, vol liefde zingend, of zwijgend _ aan de leg! Luchtig gras geeft alle zerken…

Uit de eikenstomp ontspruit nieuw en teer leven: een berkenboompje. De dode boomstam is vol levendige galm: het spechtennest roept. De maïs bloeit hoog, ofschoon vast omslingerd door dichte haagwinde. De kale akker is vol damp, die zacht voort schuift naar natte bomen. De kastanje valt... Zal hij wintervoorraad zijn of een nieuwe…

En ook des morgens in het nieuwe licht Voel 'k mij zo los, als ik met open ogen Mijzelf verrast vind naar de plek gebogen Waarop gij eertijds laagt met uw gezicht. Als ik dan zie, dat gij er nergens zijt, Maar met een snelle vleugelslag ontkomen Uit de bosschages van mijn nachtlijk dromen, Dan stroomt mijn lichaam vol van lege spijt. Dan…

Een diepzeevis priemt met gloeiende ogen het drukkende waterduister in de kamer vol wier waar ze haar eitjes legt vertrouwt komend leven aan vergane weelde toe 't nest tussen oud roest staat onder bescherming van 't onsterfelijke maar gezonken schip TITANIC.…

ik heb een zonnebloem onthoofd gekromd in een doorzichtig uur de wonde met mijn vinger verdoofd geluidloos het leven weggeschuurd gekromd in een doorzichtig uur heb ik jou en mezelf gevonden geluidloos het leven weggeschuurd nog dieper met de dood verbonden heb ik jou en mezelf gevonden 't is de lege plek die mij zo raakt nog dieper met…

De jonge es groeit uit de holle, sterke stam van een dode beuk.…

ik heb de nacht gestolen toen het duister mij wou verbergen in de stilte mijn ogen wijd opengesperd heb ik gekeken naar jou, mijn achtergebleven vertwijfeld schaduwlief de echo van je roep vervalst in beweging van afstand ik kan niet terugstappen naar waar jij dwaalt mijn hand vasthouden wil je niet -…

In een grote tuin ligt de stapel hazelnoten vergeten te rotten verspreidt langzaam aan de geur van gevallen loof dat in de bosgrond bedolven en verkruimeld vergaat om leven te schenken gelijk Kerststemming ieder jaar blij komt _ weemoedig weer verdwijnt bij het dagelijkse doen en gewone gebeuren ingetogen stroomt door het bloed van mensen…

enkele dagen per maand straalt haar lach op de aarde waar in gebekte heuveltjes het spoor te lezen valt van de opkomst van het tij en dan monkelt ze nog na bleke pretlichtjes rondom rond de sikkel harer bestaan voor hoe lang ook ze nog kan heersen in haar hemel onbetwist is er nooit sprake van verrijzenis of teloorgang ze bedrijft…

Heeft u wel eens volmondig ‘Leave’ gezegd, -omdat men u met klem had wijsgemaakt dat bij ‘Remain’ u harder werd geraakt- en lijkt uw leven sindsdien vastgelegd? Geef één ding aan uw kinderen toch door: Ook als je tégen bent: je gáát ervoor…

de koeien langs de weg liggen rustig te verteren wat er nog te wachten staat herkauwen kalm van maag tot maag overleverde verhalen opkomsten en rampen een zichzelf blijven herhalen bedaarde ogen ongericht zien in waar ondergaan om draait wimpers luiken dit verdiepte zicht terwijl zo nu en dan een harde staart een glanzende blauwe…

. ---------------------------------------- uit: 'Zijn opkomst in de voorstad', 2000.…

de maan is ronder voller dan een maand met jou geleden ik zie je groeien in het geel de schaduw van de kraters uitgediept je schijnt me maandenlang vertrouwen toe kent mijn ondergaan ik zag je opkomst in het kwijnen van de nacht na het bleken van de sterren je torent tot de dagenraad het licht verhaalt hoe flets de zon je dan…

tijd verafschuw rimpels mijner handen wring ik mij in de stroming van weleer echter opgenomen word ik niet meer geslonken is mijn gulle minne tijd doch gesmoord dendert deze voort ongezien over de amoureuze vlakte verteert het mij en heeft mij stil vermoord nimmer kan en zal ik aanvaarden die langzaam vervagende horizon vervagende opkomst…

Ik ben de baas van dit gedicht Het is aan mij gehoorzaamheid verplicht Zo wil ik dat het niet meer rijmt En dat het raadsels in zich bergt Van opkomst, bloei en ook verval Ik ben de baas van dit gedicht De weemoed in mijn ziel Wil ik in de regels branden Over wat eens was en niet meer is en nooit meer komt of toch weer anders Ik ben…

Samen toen met Breytenbach op barricade met woorden werd gestreden tegen een zo vilein bewind Vervolgens ver- filmd, leerde de rest van de wereld wat wreedheid is als vanwege slechts een diep-donkere huid 'n beperkt aantal blanken zich ergert zich stoort aan opkomst van gerechtigheid voor gekleurden vanaf de jaren '90 van de vorige eeuw…