Alle inzendingen over VERLANGEN

ik fluister de wind het ochtendgloren huil de regen bij invallende nacht voel hartsverlangen in mijn zoektocht naar dromen ademloos de eenzaamheid verdwaal steeds weer waar de fluistering daagt mij zachtjes vragend wat vandaag vermag…

wazig mijn verlangen met oeverloze spijt als parelende tranen die jij voor mij ooit liet aanvaard mijn broze handen zacht troostend gestreel jou rakend als een veder teder als een lied in gefluister van woorden een kus naar jou toe na morgen is vandaag een dag zonder verdriet…

vraag ik mij af waarom jouw kussen mij telkens weer de nacht beloven jouw lieflijkheid ontwaken straalt in dat ene moment waar de ochtend daagt waarom dit leven jou omhelzen wil in die innigheid van fluisterende woorden hoe ik de dagen aan jou beloofd telkens weer in liefde mag leven…

waar de dans van het licht jou omringt met leven het tastbare verdwijnt een hart zich sluit nachtelijk dwalen verglijdt in dansen duister en licht versmelten als één zullen handen gesloten langzaam ontvouwen ontvangt zij het leven dit liefdesduet en het eind van dromen wordt zacht gefluister tranen een lach nooit meer duister…

waar de zwarte roos haar kleur onthult ingetogen niets verhult omhelst de dag haar nachtelijk duister het bekoorlijk verlangen die eigenheid wacht haar zijdezacht een vlinderkus als groet aan de morgen haar ontluiken…

fluister één ster het ochtendgevoel laat de nacht vrij in ontwakend gelach vat in één glimp die avondrood blues waar dagengeween tot traan is vergaan…

in rakende handen breekt eenzaamheid zoeken haar ogen naar levenslust omhelst zij verlangen dat tranen vermag beheert een toekomst die onmogelijk blijkt drukt haar verleden het dromen naar morgen wentelt zij angst in herinnering huilt zij verborgen vergeven tijden haar lot ondergaan in verbetenheid…

Ik kijk je aan de tinteling die ik voel mijn lichaam vraagt wanneer krijg ik een antwoord ik zie je glimlach die betovert mij ik ben van de wereld wanneer ben je bij me een stil verlangen dat hunkert naar jouw gezelschap ik wil jou wil jij mij…

Ik ken ze niet, de wegen in dit labyrinth van het verlangen, maar 'k weet alleen dat ik wil luisteren naar de zangen die altijd en overal om alle dingen hangen...…

Vandaag heeft ze haar verwachtingen en verlangens teruggegeven aan de verwekker, de prijs was te hoog onverwachtse vreugde leek te komen veel te kort, wat haar leven had mogen duren de pijn is vertrokken enkele reis,niet uitgezwaaid gemis en verlangen wieken als schaduwen voor de wind ongrijpbaar, afgedankt als het gerafelde…

Onbegrepen in licht rood van verlangen strelen haren over soepele huid speels verlangen kriebelt voort om tergend te zijn voor haar. Waar water langzaam seipelt druppelt liefde tussen benen door ongeacht de ogen, de blik, de wil niets kan het nog onderbreken.…

op het moment dat je kwam zwegen de fonteinen toen je weer ging was de zon allang onder een gesprek zonder woorden maar het verlangen neem ik mee voor later…

met een onbestemd verlangen legt hij vingers op haar lippen die vochtig zwijgend toestaan dat de trilling haar verrast zal zij komen moet hij weggaan is het fictie of een waarheid dat intense “willen hebben” dat hen eigenlijk niet past in een grondeloos beleven legt hij handen op haar lichaam dat lief en leed vergetend in een vacuüm verkeert…

een hand blijft hangen in de leegte nu het verleden spreekt en antwoord vraagt een licht gebaar dat tranen draagt door het land van mijn verlangen waaruit de vlinders zijn verjaagd terwijl de pijn die kruipt waar hij niet gaan kan de stilte van de stem die zolang zweeg verbreekt…

'Je zit naast me' denken mijn gedachten Ze strelen en vervagen mijn gemis Het lijkt haast op het eindeloos wachten Op een feest dat hier niet is Langs het vallen van de avond Springen vloeistoffen de hoogte in Dan blijkt mijn hoop ongegrond En vallen tranen mijn ogen in…

Het wegennet van A tot Z leidt langs jouw deur ik kom daar dagelijks voorbij des avonds laat verstout ik mij parkeer dubbel in de rij en snuif door 't sleutelgat jouw geur.…

Op het strand, mijn gezicht naar de oceaan gekeerd, zong ik met vissers terwijl we zware netten binnenhaalden. In de haven, stond ik schouder aan schouder met werkers, containers met vreemde schrifttekens van roestige boten takelend. Op de rotsen, zocht ik met mijn zoons naar schaaldieren, we vulden plastic emmertjes met exotische…

ze verlangen meer naar zachte lichaamstaal dan naar harde argumenten . meer naar iets kunnen beleven, dan doodgewoon verder alledaags verder levend ,te ondergaan. wat of wie houdt ons tegen?…

Nee, dan de schoonheid die de afstand schept de zeeën van ruimte de eonen aan tijd: daar groei ik van als een onmeetbaar verlangen naar lengte. Goethe zag het al inspiratie eist een ster een planeet die je bidt niet dichterbij te komen eerder veraf te schijnen Venus en Mars volgend reizend naar de horizon.…

Wanneer vertoont de Liefde Zich op het allerschoonste, In 't hijgende verlangen, Of na het gul genieten? - Wij smaakten het genot reeds In de armen der verbeelding, Wanneer wij nog verlangen.…

Wijs genoeg voor desillusie en daarbij nog prettig dom en vol van gematigd verlangen daarom. Tussen wanhoop en dwepen zijn we drinkende vrienden die met iets meer distantie van elkaar weten.…

ik belde op naar een vriendin was het spoor volledig bijster ‘wat heeft het allemaal voor zin’ eindig toch als oude vrijster ‘wanneer heb ik nou eens beet het zit me echt totaal niet mee laatst had ik dan wel een date maar deze man bleek later gay’ ze antwoordde beslist ontdaan en gaf me graag wat goede raad ‘kind, doe het eens wat rustig…

en als zijn blik ontdooit novemberwind dompelt gezichten in ‘t water van de zee in haar gaan zij onder blikken die vasthouden groeien later in ’t ijs de boten liggen aan de ketting en de man in ’t bloed gaat ruggelings een eenzaam pad dat hij onder gevallen loof vermoedt de as van het vuur is nu nat en hij zwijgt de zomer zo licht…

Mijn dromen zijn al oud, sayang de beelden barsten en vervagen van het verlangen dat zij dragen als een constante sterke drang.…

en nooit gevonden willen worden laat ons daar heimelijk gaan waar linden door winden gestreeld stil in hun bladeren wiegen de roos zich in de nieuwe morgen het ‘t vroegste dauw weer steelt waar vogels in de hoogste toppen dansen om d’ allereerste zonnestralen te bereiken en waar de lente jou begroet met vuurwerk van wel duizend kleuren…

door wateren omspoeld in oneindige beweging en peilloos diep ligt geduldig het kleine land, blond rondom de randen ruig het geplooide lijf wind doorspeelt de flora dirigeert de zacht zingende bossen zijn bladmuziek. vogels in hun nesten slapen - met opgewaaide kraagjes - een vloeipapieren slaap. de zee neuriet tevreden en schiet haar…

hoe vroeg in het seizoen een braambes naar me lonkt, zo ogenschijnlijk paars en rijp hoe onweerstaanbaar mijn verlangen naar haar zoete smaak, de vrucht zich gewillig plukken laat hoe bitter nog haar sap dat over mijn tong naar binnen glijdt, mijn lust zo snel vergalt…

ik jou fluisteren - dan zoek ik jou op takken en tussen het gebladerte ik droom mijn handen achterna hoe zij het nutteloze linnen strelen - kleine kinderen die naar de regenboog grijpen heel dikwijls nog zoek ik jouw zachte mond jouw geur vereeuwigd op mijn vel - ik ween mijn hart heel wond en de wind draagt het hunkerend verlangen…

ik leg mijn dagen, al mijn kleren op de eenzame stoel van mijn hart al mijn gestes, wenen en mijn lachen smijt ik als glimmende kiezelstenen op de lange weg van het duister om daar onder de oude eikenboom te wachten op jou, op die plaats waar zich twee takken als armen liefdevol naar de maan strekken.…

in de lengte van de nacht gloeit de huid nog eenmaal in het koortsig oor de schreeuw van een kat flakkerend beeld achter gesloten ogen brandt de droom als tondel lekkend vuur aan ’t oor gelegd op weerloze hals springen vonken over verschroeide vingers diep in de huid en weer staat laaiend de nacht in vlammen. sunset 24…