Alle inzendingen over Verbitterd

Grenzeloos ambitieus was je, Werk het enige dat bestond Een leeg doel dat niet gelukkig maakt Juist daardoor verbitterd geraakt Bitterder dan het gerstenat Dat je zelf fabriceerde Aanzien, macht en rijkdom De pijlers onder je bestaan IJzeren orde ook in de afgelegen Loods in Noord waar zelfs de Hardste schreeuw niet werd gehoord…

Zittend verlaten en alleen Terugkijkend naar de toekomst Naar een verbitterde oude man Zijn oneindige liefde wilde geven Afgestompt van zijn dromen Door giftige doornen in zijn hart Langzaam verrottend van binnenuit Een verlamd gevoelloos schild creëerde Apatisch en afhankelijk door pijn Zijn liefde niet meer kon tonen En tergend en hatend…

Schreeuwend tegen een muur die nooit zal kunnen horen, een berg waarvan ik telkens terug blijf vallen, woede uit verbitterde onmacht geboren Sla ik alles stuk met woorden, onbedacht en zonder te denken de wereld zwart voor ogen, spreek ik in oneerlijkheid teleurgesteld door onvermogen Waarna ik verdwijn in een tranendal uit spijt en…

waait takken tegen de ramen zon aait met zijn warme stralen langs mijn gezicht wind-stil mensen die buiten spelen wat ik wil is iemand om mij niet te vervelen zodat ik blij ben stormende wind mensen vechtend tegen hem zielig kind wint niet van hem strijdt maar redt het niet snijdende wind pijn, overal waar hij komt ik vind verbitterd…

Je prikte je aan mijn pen en sliep in, en droomde verbitterd de honderd jaren tussen de werkelijkheid en de prins. Ik trachtte een gat te maken, maar de haag bleek onmenselijk dik, een schuld die groeide en groeide omdat ze geschreven stond op mijn gezicht.…

wat telde omdat hij geen roddelblad zelfs geen herfstblad voor de mond nam werd hij toegejuicht voor zijn nietsziende eerlijkheid zijn recht voor de raap voor de stoom uit zijn oren kreeg hij applaus en bis bis nogmaals maar elk eender deuntje gaat na een tijd vervelen tussen kilo’s scheldkanonnades stierf de dichter verbitterd…

Stil staan de naalden van de kleine klok overheerst door het tikken van toetsen die verloren uren in de spelden poetsen koffie koud vergeten verbitterd tot slok Omgekeerde mok boven de gootsteenput dampend terug naar de stilstaande tijd waar steken gewist en zoekend verwijt roerloos verspringen beticht van gemijmer nutteloos rammelend in…

Een verhouding met een ander, Verwoest, verscheurd, verbitterd van verdriet, Wij houden van elkander, Mijn vraag is waarom je dat niet ziet. Je keuze is gemaakt, zij is voor jou de ware, Ik zal je moeten laten gaan, Dat ongeloofelijke loeder! Jij bent nu de hare.…

laatste tram is vertrokken, vonkt zijn schaduw na op de bovenleiding en in het neon in een gebroken zitting van de nacht, overweeg de kansen in een rimpeling van overmacht omfloerst door de lipstick op het bevingerde glas, soms te vol om leeg te raken en na de goot volgt een nog diepere plas, waarin het genot door bijsmaak is verbitterd…

Kijk naar wat we geworden zijn Jij een losgeslagen kind ik een verbitterde oude vrijster Jij eeuwig op zoek naar je identiteit die je steeds denkt te vinden maar die nooit de ware is Ik zit vol wrok keer op keer mijn wonden te tellen Ze schoon te likken maar het vuil van jaren en jaren komt eruit Kijk naar wat we geworden zijn…

De afwijzingen in een verbitterd klimaat. De ogen die dood verspreidden, maskers van zelfontkenning, tot de slopende energieverspilling van vermommingsdrang afstierf. Opnieuw beginnen? de betekenis van woorden was gedoofd. Er was geen houvast tegen zielsverlies.…

Verbitterd. Tientallen jaren lang. De meesten van hen zijn nu overleden. In 2013 beseffen we het onrecht. Het is laat, maar niet te laat. Om oude wonden te laten helen. Om het prikkeldraad door te knippen. Namens hen die toen moesten gaan.…

Een lege lijkwade het canvas Als stukken klei onaangetast Lag het uitgespreid voor mij Als ooit haar lichaam was Alle horizonten wentelden Rondom haar ziel Zoals de aarde om de zon De geuren die ik rook en ook De lucht die ik inzoog O alwat ik haar leerde was alles Ik weet, ze gaf me alwat ze droeg En nu voel ik mijn beide handen Verbitterd…

Jouw verbitterde blik snijdt dwars door mijn zere hart je draait je een laatste keer om maar ik kijk niet meer het doek is gevallen De vuurpijl is verschoten de donderslag niet geslaagd het lontje van mijn hart...…

Verbitterd zoek ik naar een laatst bewijs Van liefde's gelijk, welhaast zonder hoop. De hemel dekt zich met een woelig grijs En door een verwoestende regen loop Ik de poorten uit van het paradijs.…

geprobeerd een vlinder te aaien hoe dom dat was zag ik pas toen ze daar met haar beschadigde vleugels reddeloos verloren lag Ik heb geprobeerd een vogel te vangen geen nuttelozer daad dan dat, ik besefte het pas toen ze wegkwijnend ineen zat, zielig en terminaal Ik heb geprobeerd mijn hart te vermoorden het was me bijna gelukt ik zag een verbitterd…

De afdronk verbitterd na iedere hoest. Maar elke slok smaakt weer zoet. Omdat jouw schat elke dag schittert. Jouw hart was alleen maar verscholen. In elke zin die jij dagelijks verwoordde. De bitterheid is het depot door mijn bloed. Het gevoel dat mijn pit nooit heeft verhinderd. Het ontkiemen verraste mijn reële euforie.…

waard overal te veel gegeven, nergens iets verwacht laat me nu brengen wat niet vaker is gebracht ik heb brood en droge kleren naast een warme haard Blijkt het verdriet te zwaar om mee te dragen worden gedachten door zorgen voortgeduwd laat mij bedenken, wat zorgt dat het wat luwt ik draag met jou... je hoeft niet eens te vragen Raak niet verbitterd…

zoals je wel bij nieuwe maan een lichtschijn tussen de nevels door ziet komen of dat meent te zien haar onverwacht ontmoet er vloeien tranen, woorden zingen van een zoete liefde eens, een schim haar verbitterd hart, ogen vol boosheid zijn niet milder te stemmen bewegen tot een traan vergeefs vergeven doet zij nooit en niet het hoofd…

Tussen 476 en 1453 gesitueerd Daar lagen de middeleeuwen niet zo verkeerd, De tijd van romantiek en liefde waar mannen namen in bomen kliefden, Ook de tijd van de dappere ridders met hun vrouwelijke aanbidders, de tijd van Richard Leeuwenhart en een volk verbitterd door smart want toen hun koning overleed, wisten ze opeens hoeveel goeds hij…

verbitterd keilde de dichter zijn veer en laatste sonnet in de puilende mand poëzie bekoorde niet langer het land verlaten door recensenten van eer wie durft zich nog wagen aan dicht en spraakleer aan eerlijke verzen waarin ‘t beeld zich brandt gekruid met wat humor, subtiel of saillant in lyrisch extraverte of ingetogen sfeer ?…

Met verbitterde tegenzin scandeer ik de namen voor mij uit walgend van mijn eigen woorden maak ik er maar vlug een einde aan. Buiten eenmaal snak ik naar adem nooit meer wil ik deze giftige confrontatie aangaan met de namen uit die gang.…

Zich zondig of bedrukt voelen radeloos woedend zijn ervaar je meestal als een harde belemmering voor het bidden tot God een terloops genoemde man uit het Nieuwe Testament sterkt de verbitterde en aarzelaar in het geloof bij het bezoek aan de tempel bekende de tollenaar wanhopig voor de Heer dat hij een arme zondaar was sloeg vol berouw…

Wat ben je dan: een gek, verbitterd, fanatiek? Men blaast z’n eigen toekomst op, en noemt het politiek Als je je eigen kind geen leven gunt, wat ben je dan voor beest Ultiemer kan dus echt niet, want dan zijn we d’r geweest.…

Lente-ogen, waar 't lentzonnetje in gaat schijnen, Zodra de wimpervenstertjes ontsluiten; Spiegeltjes klaar die geen menswereld buiten, Maar 't eigen lentezieltje doen weerschijnen, Zo rustig rein dat ze in hun kristallijnen Glanstoverkring al 't duistre buitensluiten; Boodschappertjes van heil die zachtkens stuiten Verbitterd woord van…

De dag hij ging, hij schoof met uren, licht brandbaar en onbruikbaar, nam dubbel troostloos afgestudeerd, in de vroege morgen glinsterend en sterk verbleekt in glans, leeggezogen, angstig en onaantastbaar, langzaam weer vaste vormen aan om de warmte te laten stromen, als kleingeld voor de parkeermeter ondankbaar en verbitterd betalen…

Wat ben je dan: een gek, verbitterd, fanatiek? Men blaast z’n eigen toekomst op, en noemt het politiek. Als je je eigen kind geen leven gunt, wat ben je dan zelf voor beest Ultiemer kan dus echt niet, want dan zijn we d’r geweest.…

Ik was een kind van nog geen veertien jaar; Hoe zwaar viel het verbitterde gevecht Tegen mijn tranen, want het stond zo raar En buurman had: wees dapper vent, gezegd.…

Ook al hangt zijn mond verbitterd terneer en springt er verdriet uit zijn vermoeide ogen, hij heeft eindelijk zijn restparadijs gevonden. Via zijn kunst heeft hij volop terug gebombardeerd en zijn artistieke werkdrift is niet geamputeerd, integendeel, zijn rolstoel beent de besten bij.…

Verbitterde dromen, met iedereen mot. Of misschien wordt ik net dat éne oude wijf, dat valselijk zingend het leven nog grijpt. Dat allang niet meer recht van leden of lijf, iedere dag haar tanden nog slijpt. Dat blinderig scherp de waarheid nog ziet, nog teder de liefde laat klinken.…