Alle inzendingen over Verheffen(d)

Maar schutters zijn zo gaar, Ga ze niet koejeneren; Ze stoppen d'r sigaar In d'loop van hun geweren. Rrefrein: Daar komen de schutters etc. Een schutter is een klant Die niemandal kan bommen; Durf jij, vraagt de sergeant, Hier zonder schoenen kommen?…

Een schampre lach van mededogen Was 't antwoord, dat de wijsgeer gaf, En met d'onnoozle knaap bewogen, Trad hij weer d'oever mijmrend af. Maar stil!...daar laat een stem zich horen! Het is of ze aanruist op de wind... ‘Wie Gods geheimen na wil sporen, Die dwaas is dwazer dan dat kind.’…

En thans, nog dwaas en stom van schrik, en d'eedle gloed in 't hart gesmacht, aanschouwt hij, machtloos, van de ree, die boze zee, - de levenszee!…

ze baggert haar verrot verleden op papier elke dag wel eentje post urmend naar zichzelf zucht per etmaal blij ik herken haar uitermate exact gewoon in mij…

Een heel plezierig gevoel, dat een ander je gedichtjes mooi vindt, dank voor de reactie, vrienden v/d site, voel me met al die warme belangstelling soms net een groot kind! En als er een persoon al iets van zichzelf in mijn gedichtjes herkent, is dat reden te meer voor mij om ermee door te gaan, zolang ik inspiratie heb, heel fervent!…

O Vader der Lichten! ik roep om genade, uit mij stikdonkre zielenood! Gij, slaat Ge in zijn vallen het muske nog gade, o! weer van mij de zondaarsdood! Gij regelt de loop van de dolende starren, — Gij kunt uit hun krijg de elementen ontwarren, — Uw sterrenmantel dekt het Al! O! wil mij, bij ’t stilstaan weldra van mijn leven, mijn daden, mijn…

Gezichten in het zand Handen verkrampen De kou is tastbaar als smeltend ijs Bloed stroomt op het strand De wonden prikken door het zoute water maar er is alleen de pijn Niet bewust van eigen kreten of van snikken Langzaam glijden ze mee met de woeste golven die met lichamen dollen en verdwijnen in de diepte voor een eeuwig graf…

De omgekeerde wereld, De hond had een probleem, van de week, hij werd gestoken door een teek. Dus kortgezegd was 't niet take a break, maar voor z'n baas was 't breek een teek!…

teloorgang is de laatste wagon op voorheen de spoorlijn van Uzes naar Nimes destijds van de rails gelicht en neergezet als schuilplek voor schapen tegen het onweer zo krijgt de tijd telkens vaker vat op wat de mens ooit maakte doch wat nog blijft is louter heimwee naar het treintje dat nooit meer komt…

mijn kaktus denkt aan verhuizen voelt een onbekend jeuken van transpirerende bladluizen en ook mijn magnetron kijkt jaloers uit de ramen en je hoort het ding denken de zon zou zich moeten schamen zelfs mijn tuinslang lijkt overspannen te zijn welkom in Hawaï aan de Rijn…

Vlieg voort, o mug, mijn snelle bode en fluister Aan de oren van Zenophila héél zacht: 'Gíj slaapt, vergetend lief, híj waakt en wacht.' Vlieg voort, vlieg voort, mijn zangster zoet, maar luister: Spreek zacht en wil haar slaapgenoot niet wekken, Dat gij niet wekt míjn ijverzucht'ge trots. Als gij haar hier brengt, mug, geef 'k u een…

Deuren knarsten en vensters vielen uit het slot gebroken ramen hingen scheef in hun schanieren en anders blies wel de wind overal door kieren hier en daar lag het service op de grond kapot de oude tafel stond scheef gezakt op zijn poten omgeven door kapot geslagen stoelen en banken de holten vulden zich met klagelijke klanken iedere hoek bewoond…

Rood kleurt de lucht als een gloeiend tapijt naar de eeuwigheid met een zucht verglijdt de tijd de tijd die komt en gaat en nergens bij stil staat de tijd die neemt en geeft de tijd die wordt geleefd oud kleurt de tijd de mensheid oorlog knallende ruzie in het groot uitlopend op bloedtransfusie of dood in de goot voor het "groot"…

Hallo vriend. Ik weet het, mijn groet overbrugt, want komt van verre. Het is niet omdat je elders bent gaan leven. Onbereikbaar elders ben je. Niet meer hier. Maar soms, soms komt de illusie jou bij mij brengen. Dan, vriend, ben jij, tot je niet meer bent, om later toch weer te zijn, en ik, telkens weer met zin, met jou kan praten…

Je moet het doen in drie minuten tijd, Die avond moet het lied perfect verlopen, Je kan alleen maar op het beste hopen, Maar onze Trijntje wil méér zekerheid. Bang dat ‘t op het podium gebeurt, Heeft zij uit voorzorg al haar jurk gescheurd.…

Plan Samsom is met verve gelanceerd Uit rubberbootjes op de veerboot stappen Zodat geen vluchteling nog kan ontsnappen Frau Merkel zegt: “Das hast du kopiert” Vanaf zijn zinkend schip dit wanhoopsplan Geheel verzorgd...een reisje Erdogan…

Nu vijf jaar later weet ik nog niet waarom ik kniel bij de rozen in de winkelstraat want ze verbloemen niet wat ik voel in mijn ziel God ik ben nog zo kwaad…

de eerste klank komt zonder aarzeling uit de hemel vallen gelijk met de emotie die me rustig ingetogen laat dansen je zit naast me en fluistert 'oh nee, dit niet, het is te veel' jaren later bij diezelfde eerste toon het gevoel, klein geluk dat kleeft aan herinnering die niet is vergaan in het snelle gewoel van plaats en tijd hoe diep…

Een blauwe avond, net als toen: de maan zeilt door de rode wijn in floers gehuld - net zoals toen - een nachtegaal, geur van jasmijn... een avond en een nacht als toen, er schittert kil een bleke ster, lichtloos geflonker zoals toen, een tanend dwaallicht van heel ver. Nachtelijke ronde net als toen: stappen op straat - er blaft…

Wat lang gekoesterd en gekuild wordt naderhand weer ingeruild: je ruilt je lust en ook je last, het oude pak dat niet meer past en ben je die gemakken zat ruil je het bed, bidet en bad ... maar - het is om te huilen: jezelf kan je niet ruilen! Je ruilt je hemd, je broek, je pet, je bungalow, je Bijlmerflat, ruilt je tapijt, je troetelbeest…

Als hij met zich (bevrijd van mij, van jou) (zo wit blauw, vol en hol) zich onderhoudt, zich lip op lip en keel aanschouwt, ontvouwt zich tussen lippen klaar de ware Narkissos' zang en tegenzang de hare. ----------------------------- Uit: 'Mirabilia', 2004.…

SoMs LoOpT uT LeVeN NiEt ZoaLs iK wiL DaT ’t GaAt.. DaN iS HeT NeT aLsOf iK De HeLe WeReLd HaAt.. DaN HeEfT HeT VoOr MiJ GeWoOn GeEn ZiN MeEr.. En DiT GeVoeL KriJg iK KeEr Op KeEr.. Op Zo’n MoMeNtEn MiS iK MiJn OmA’s HeLpEnDe HaNd.. ZiJ ZoU Me BeGriJpEn, DaT WaS GeWooN EeN DeeL VaN OnZe BaNd.. We HiNgEn MeKaAr WeL VaKeR iN De HaReN.. MaAr aLtiJd…

Ook die nu belust zijn naar een ereteken Zullen aan 't eind van hun leven verbleken Heeft hij ook veel macht en groot rijkdom verworven Elke rijkaard en vorst is uiteind’lijk gestorven Zo was het altijd en zo zal het ook blijven Een jeugdig gezicht, niet gerimpeld, geplooid Wordt door de getijden leerachtig gelooid Gebarsten dromen – gebroken…

Toen we bij elkaar in de klas kwamen Hadden we het nog niet door Er gebeurde zoveel in die tijd Nieuwe klasgenoten en lokalen Meer leerkrachten dan we ooit hadden En zoveel verschillende boeken en vakken Er was een nieuwe periode aangebroken Een heel nieuw begin voor allemaal We dufden nog niet gelijk een relatie aan Daarvoor waren we nog…

Mijn wereld viel uit elkaar Toen jij mij zei dat het over is. Je was voor mij niet meer bereikbaar. Ik ben voor jou enkel een leuke belevenis. Slapen is er niet meer bij. Er is niks meer om wakker voor te zijn. Want dat van ons is voorbij. Want dat tussen ons was enkel schijn. Ik schreeuw maar heb geen stem. Ik kijk om me heen met m'n…

Klimmend naar 't zenit zoekt zij die haar licht in 't lichaam stort, blind van gestolde glans, met bevende transgressie naar zijn trans, doch voelt door bijstere nacht zijn blik gericht op zijn in zich verzengd eigen gezicht weerkaatsend hun oorspronkelijk dubbelnaakt, of 't oog gesperd de waterspiegel raakt waar de beminde knaap verdronken…

Nancy, Place Stanislas, glansvolle maan, die naam, die klank, die zaak, hoe dan verwant? Het ding een ding. Het beeld daarvan in mij is verinwendiging, grenzeloos band van beeld en denkwerk: dioraam. De naam een ding ook, daarvan de onaanraakbaarheid, tot van de naam het beeld met beeld en beeld verbindt, en taal het al in strengen vangt van…

stiller ben ik als voorheen mijn tong is lamgelegd verloren lig ik in de schaduw van jouw lijf verbaas me over gonzen in mijn oren laat jou geloven dat ik dit te boven ben sluit mijn ogen en slaap gaten in geluidloze dagen die ik vul met mijn achterdocht zodat het dragen niet zo zwaar weegt…

Donker, lopen door de stad De leegte van het bestaan Gelijk mijn portemonnee Het volle van mijn hoofd Gelijk de kroeg Die ik verlaten moest Dichten Bij gebrek Aan beter…

Onder de boom van verlichting zat Siddhãrta, toen de schande ontsluierd was van ouderdom, van ziekte, en van dood. Ãtman zag hij, elk mens voorbij; het Licht ging schemeren in een ledig vergezicht, een glimlach lichaamloos achter het Rad. Maar daar zij licht, daar weze hemel, zee, licht dag, nacht duister, aarde, spruitend gras, bomen met…