Alle inzendingen over Verlatenheid

had ik dit land verlaten als ik van haar bestaan geweten had het gaat per uur nu harder jij wat is dat toch ik zoek een mens van mens gemaakt die mij de bodem uit de hel laat schreeuwen en die dan nog ja dan nog naast me ligt en als mond van tederhout zou ik wijken voor je woorden zou ik ? misschien is ja het mooiste woord…

Met tegenzin op vleugels verlaten zij de grond, hun zware lichaam trekt uit zicht het donker in. ------------------------------------------- uit 'Verzamelde gedichten'.…

Voetafdruk op een verlaten strand vol lege, uitgewoonde schelpen. Prachtig is de onsterfelijkheid maar wat doen wij in de tussentijd? --------------------------------- uit: 'Vreemde wil', 1994.…

soms komt het weer boven het zwijgen, de stilte alleen in de massa en steeds weer die kilte de sombere dagen zwart en verlaten de leegte was voelbaar niets meer te praten een moeizaam verleden hetgeen mij niet beviel voorbij, maar niet over graaft het diep in mijn ziel…

de beweging van het water gleed langs mij heen het meer was verlaten alleen, de kille stilte dreef het lichaam met zich mee niets, bleef aan het verkrampte lichaam kleven, enkel wat druppels op het koude vlees vol ontroering bevrijdde ik mezelf van iedere druppel…

Als morgen mijn ziel mijn lichaam verlaat Weet dat mijn liefde voor jou niet vergaat Als morgen jouw verlangen voor mij is gedoofd Weet dat het jouw liefde is waar ik in heb geloofd Als morgen de dag met een glimlach begint Weet dat ik gelukkig ben ik voel me immer bemind…

Daarbuiten: het zachte tikken van een verlaten wandelstok. In deze stille en eenzame nacht zonder de haast van het licht houden de wind en de bomen als tijdloze vrienden voor al die slapelozen, fluisterend de wacht.…

Zoals een arend die het nest verlaat, zo laat mijn geest het lichaam langzaam los. En zwevend over vroegere huizen en tuinen, nog steeds doordrenkt van de heimwee van weleer, spoed ik mij langs lanen van schoonheid en voorbij verdriet naar het langzaam dalend avondrood.…

Bang voor alles wat er komen gaat, of wie me bij daglicht weer verlaat. Bang voor koude donkere nachten, waarin ik eenzaam en alleen, om alles wat ik in mijn hart heb, stiekem en heel zachtjes ween.…

ijzig giert de wind door stadse straten afval schuurt langs muren verdwijnt uit het zicht van gedoofde winkelramen een dakloze vrouw ziet met lede ogen de geest haar fles verlaten verbogen, schuifelt ze door stadse straten zal er nog plaats zijn voor haar?…

ik probeer de luister in te zien van bos en beemd van lucht en water maar mij gewordt daar slechts eng geritsel en natte donder ik verlaat dan ook de bebouwde kom ongaarne ik vervoeg mij liever bij buurvrouw voor lafenis en kout op voorwaarde van eer en deugd hendrik…

O metrovrouw bloem in onderaards bestaan jij bedwelmt supersnel, palmt me in, een roes begint zijn werk te doen ik vrees verlatenheid bij elke haltestop ga toch mee met mij ik zal je in een bedje doen voeden, keer op keer weer laten komen bloeien…

het lage land sprak verlaten tot een kleine bloem die in haar blaadjes de t.v.gids van gisteren droeg een valse psalm droeg het kleine kind in een vaasje naar de tempel alwaar de dienaar Gods sprak van liefde en hij brak terstond de bloem van haar steeltje…

wat als je haar niet meer kunt vertrouwen als je niet op haar kunt rekenen wat kun je dan doen als ze dreigt je te verlaten je geen toekomst meer met haar op kunt bouwen haten of jezelf moed inpraten?…

Houd elkaar vast, als een cirkel verbonden, door liefde omgeven en eenzaamheid verlaten. Een zoete vrucht voor de dorst delen met anderen. De handen in gebed gevouwen starend naar de kern. Stilte Het Godslicht ontstoken, een nieuw begin het wonder der aarde.…

Een vliegtuigstoel bezetten kost een dikzak Door nieuw beleid voortaan veel geld Hij moet de tol betalen óf het veld Verlaten: hij stak niet strak genoeg in ‘t pak. Geldt voortaan voor een anorexia-patiënt Een korting van, zeg, zeventig procent?!…

Wachtend in het zwijgende licht van de aarzelende tijd verlaat ik met gedachten weer mijn cocon van oude woorden en onbegonnen dromen. Want ik ben alleen de schaduw van gedachten die willen zijn wat in mijn lichaam past en in elke stilte een schaduw van liefde tekent die op mijn glimlach wacht.…

zwart is de kleur van de nacht die ons laat verslapen in zijn duistere macht zwart is de kleur van de dood die ons doet verlaten in het bloedende rood zwart is de kleur van het niets de melancholie die je bedwelmt en onttrekt aan het iets zwart is de kleur van mijn jas die mijn geest beschermt in een stoffelijk harnas…

Van opkomst tot ondergang schoonheid in het licht gebracht van groene velden kleurrijk bos en schouwspel om te genieten verlicht het pad waarop wij gaan de gehele dageraad vanaf het moment dat je rijst boven de kim tot je ’s avonds ons verlaat.…

jij hebt vandaag het maagdenkleed verlaten kijkt onbesmuikt en kuis de wereld in die lijkt veranderd door haar open blik jij weet wat anderen verloren in dat ultieme ogenblik het is de ongereptheid van het kind dat nu verdwenen is maar ooit zichzelf weer vindt…

Die, sloot verlaten, in de hemel uit vissen meende te moeten gaan, ving vuur, hing, maanden nog, aan een hoogspanningskabel te waaien, steeds rafeliger en valer. Was eindelijk zo mooi versleten, als was hij nooit reiger geweest. Toen kon ik me weer vergeten. --------------------------------- uit: 'Geen beter leven', 1985.…

Wie schuilt er in de mensen die eeuwenlang in God geloven in de bloemen en het verwelken in vrede en de zegen van boven wie helpt ons verder strijden om de oorlog te vermijden is het een geest, een ziel of een verlaten hersenschim als alles toch een einde kent gaan we weer terug naar het begin.…

zag je hoe kalm de zee werd toen de wind zich terug trok hoe luidruchtigheid oploste in stilte zag je hoe zacht achtergebleven vogelveren zich lieten vallen op de platgetreden grond van het verlaten strand zag je hoe stil het werd toen de meeuw het verloor van de elementen en strandde op het zand…

vandaag stokt de tijd ze weigert te verstrijken uit het niets herrijzen mijn ouders die lang geleden gestorven zijn ik klop aan bij het verstofte nest het is verlaten en begroeid met mos ik ken de dode dromen van mijn ouders niet met smalle vleugels woon ik tussen dromen en de dood…

tramrails liggen er verlaten bij men fluistert dat ‘ie al meer dan een half uur vermist wordt het bord dat aankomsten voorspelt lijkt van slag, en geeft aan dat ‘ie er had moeten zijn in de verste verte is er nog altijd geen ros in aantocht dus klim ik weer op de fiets de wind geeft mij vleugels…

het bittere zout geproefd, langs gebarsten lippen brandend en bedroefd emotie laten gaan geen traan verlaat mijn schrijn zonder eerst gevoeld te zijn daar klopt een hart in liefde voor wie dan ook, in het kwadraat ik laat mijn handen open langs de haat op hun gelaat…

de hemel huilt tranen met tuiten tuinvogels fluiten bij dit verkwikkend bad waterdruppels glanzen op een gevallen blad de wind wakkert aan en neuriet wat stilletjes wat verlaten op een droge plek in een streepje zonlicht schuilt een kat - zo welkom dit iets in het niets ervaren dat dit het is wat ik zo lief had…

jij daar ik hier en altijd kiert de wereld we gooien deuren los maar wandelen in bos en heide is er voor geen van beide een eigen stek een plek om te verblijven elkaar wat liefde aan te reiken is er niet dan kiert de wereld in venijn verlaten doet van binnen zo vreselijk veel pijn…

de lange schaduw van een monnik de schone was die buiten hangt het dak vol gaten na de wervelstorm verweerde muurtjes naast een verlaten boerderij in de zon sporen slechts van menselijke aanwezigheid kijk traag aandachtig naar die verstilde langzame leegte…

vol van pijn en smart toen Hij aan het kruis zijn Vader miste dompelde de aarde in dodelijk zwart Waarom heeft U mij verlaten ?…