Alle inzendingen over Verstrengeling

getekend leven getraceerd in verstikkende verstrengeling hoe verdicht benauwd en toch toch sporen van hoopvol blauw hemelgericht vastgenageld verlos mij! anomaliseer mij niet langer!…

Die kleure verander en die warmste maand uit honderd jaar verdwyn as mis, wat sonder wind hang bly Die maan is aan die kwyn en daar klink die krake van blad en slakkehuis, dat in die oorschelpen van mense klim Dit vorm hom tot kristalle, slaan neer versamel in verstrengel herinneringe word vas nog eens uitgebrei vertel…

ik lees je in de pluizen van de goudenregen blaas je gedachten voor me uit ze dansen in de ruit waarin ik lach mijn ogen anders omdat ik je verwacht sta in de regen van pluizen wacht tot vannacht zonder ogen met handen die kijken voelen en vergelijken die actie willen van lendenen en billen zich verstrengelen met elkaar…

de stroop die mijn lippen zoet ontaard in een verstrengeling van geluk, extreme verlangens zij zijn zoet als bezegeling de vraag die je hart je stelt waar bevrediging toch blijft eenzaamheid verkropt stilte je lichaam waar leven in verstijfd bitter, zoals alleen gal dat kan vormt zich een wereld vol smaak met die eerste vriendschap met…

Regen tiktakt op het schuine zolderraam waaronder de slaap op ruime afstand blijft tot uiteindelijk een maanverlichte zomernacht twee zwanen laat horen die klapwiekend neerstrijken in een verkoelend meer waar ze elkaar hernieuwd verliefd benaderen hun soepele halzen zich warm verstrengelen tot ze hartstochtelijk de volle witte…

veroordelingen gaan je eigen "ik" vernietigen wij moeten onze complexen tegelijkertijd uitbannen elkaar vinden in een verstrengeling van harmonie, liefde, dankbaarheid, inzicht, tolerantie en vrijheid vloeiend samengaan onze toekomst tegemoet…

je in de pluizen van de goudenregen blaas je gedachten voor me uit ze dansen in de ruit waarin ik lach mijn ogen anders dan je ooit verwacht ik leef alleen, maar huis in verlangen naar vozen met jou en vannacht zonder blozen met handen die kijken in zacht vergelijken het doorzichtige willen van lendenen en billen elkaar verstrengelen…

De samenvouwing der handen Wil ons naderen reeds niet meer kennen, Hun verstrengeling weert ons. Onder de zoete woorden staat een naam gekrabbeld. Liefkozend spreek ik die uit. Aan mijn tanden tintelt ijs.…

ik heb je lange vingers vaak met letters zien spelen in passen en meten om de inhoud de juiste vorm te geven je peinsde met de blik in de verte of daar misschien de oplossing stond geschreven en na enig gefrons viel heel voorzichtig een ei uit het dons jij ging voor schoonheid en intonatie waarbij linguïstische verstrengeling…

woorden zijn als stuifmeel dwarrelend op bloemenhartjes voorbij een diepe winterkou Door hun aanraking schenken zij het heilzame, het wonder met sterrenlichtjes in zacht kleurige ogen Hun handen zijn als pleisters op onze wonden als het balsem der mededogen En in een witte wereld kunnen zij het lief met het leed door blijdschap verstrengelen…

We staan dicht bij elkaar zonder elkaar aan te raken dat doen we ondergronds in het luchtige wormenbed ver van de kwetterende eksters op onze armen, de pijlen van de piepende parkieten met het nieuws van de dag en de schreeuwende meeuwen We doen het in het donker likken aan elkaars sappen en verstrengelen ons Mieren dulden we niet…

Solitaire generaal vuurt in poging tot rust z'n horden aan belopen hun triomf Verbleken bij verwelkoming verdediging schijnt zich op te boeien gaat weer openbloeien lansen worden langzaam opgericht geen ontkomen aan verstrengelen de ijle eigenwaan Zelfs ik word ervan bericht maar leg met stomend wolkenpakket beiden 't zwijgen op…

Ik voel je zachte adem strelend op mijn huid plagerig verlokkend passie straal je uit Zwoele kussen dwalen fladderend en traag mijn lichaam is betoverd beantwoordt stil je vraag We zoeken in elkaar verleidelijke troeven en in ons samenzijn kun je ook liefde proeven In verstrengeling gebonden steeds hoger op de tree de hemel binnen…

Twee wijd zwierende gordijnsluiers schrijden slepend hun zomen rond in steeds kleinere cirkels tot ze tegenover elkaar draaiend in de greep raken van de vloer en hun voeten hun benen, hun middel in een pirouette wringen de innige verstrengeling van een parend paar en hun streng van herhaalde passen in goede en kwade dagen tot de dood…

visualiseren we kosmosenergie zonder verplaatsing lieflijk omgeven met verrukkelijke kreetjes de basale schrik van verdwijnen en elders in het zelfde momentum te verschijnen ook de grote ogenverbazing over het alom aanwezig zijn in tal van hoedanigheden zonder verplaatsing jouw gezicht in mijn handen energie gevat in verstrengeling…

De zilte lucht van de wilde zee vervult mijn verstilde gedachten met zekerheid Jij bent hier het drijfzand waarin ik mij graag laat verglijden ik laat me verstrengelen Me toegewijden Het schuimkopwater bruist door mijn oren, zo ook jouw streelzachte stem de schuilduin is van ons, fluisterduinstiekem Koesterknuffelend vertoeven…

als je bij me bent valt mijn masker af geniet ik met volle teugen van het samenzijn je blik doet me smelten aangetrokken als een magneet opent mijn hart waar ik je met open armen ontvang wanneer lippen elkaar raken komt er een energie vrij die als een vuurbal explodeert in de verstrengeling van onze lichamen uren later kijk ik je…

Verstrengel uw lendenen met de mijne en laat me uw angsten smoren met kussen fel als voorjaarsregen Daar staat ge, het groen van uw ogen, niet langer schalks nu buigt zich en verzacht en zegt me dat het goed is .....…

'k Zie de stemmen en de melodieën strak verstrengelen tot bazuin en klank. Eén toon verbrijzelt alle elegieën, 't geluk, 't gegeven leven zonder dank. Negeer vertwijfeling, blaas weg mijn stank, kots mijn denken uit in 't hopeloze, breek de oude ketting van het boze, verzet mijn hart tot slag in het gelid.…

Mijn ziel voelt aan als nooit tevoren herkent nu eindelijk compleet te zijn gered door verstrengeling zonder pijn of angst voor `t levenslang bekoren In dit was ik al snel verloren je liefde zwervend door dingen klein die veelvuldig herkenbaar als rechte lijn zijn getrokken tussen mijn slingersporen tot zelfs het kaf zich van mijn koren…

we zijn niet als schemer twee gelijke stroken aan elkaar gebonden we zijn niet als het zonlicht over het vlakke land in dromen verzonken we zijn als blauwe olie en brak water met afstand als tussen rand onvermengd hand in hand verstrengelend de kracht van poëzie vleselijk wensend - nee - hoe kunnen onze ogen in één knipperende…

De jonge nacht ontsteekt de sterren zachte broeierige wind steekt op bij stemmig licht van kaarsen bijgeschenen door helder maanlicht proeven wij de sfeer van zoele avond schoonheid van Afrikaanse binnenland zacht weerschijnt het flakkerend licht in fonkelende glazen wijn op tafel onze handen verstrengelen zich tijdens weinig woorden die…

In een innige verstrengeling kloppen harten een tango metronoom, sleutelt de liefde aan hekjes van een melancholisch vertoon.Begeleiden Instrumenten verhitte konen van liefdevolle ogenblikken nimmer weer gekomen. Muziek, dansende tonen. Muziek, waar verliefdheid kan wonen.…

In een innige verstrengeling kloppen harten een tango metronoom, sleutelt de liefde aan hekjes van een melancholisch vertoon. Begeleiden instrumenten verhitte konen van liefdevolle ogenblikken nimmer weer gekomen. Muziek, dansende tonen. Muziek; waar verliefdheid kan wonen.…

( zonder het lijfelijk voltooien in vleselijk verstrengelen het verlangen van woorden bevrijden) als ik je kon beminnen zoals jij dat zou willen ver van het ouderlijk preken met slechts een simpele streling de beide ogen uitdagend onverwachts zien en de wankelende liefde sussend armen in nemen voorbij de horizon hart aan hart…

ik zie het wolkenfront met op de rand de engelen ze bazuinen schaduwen rond die zich met zon verstrengelen ze spelen met de buien in afnemend hemels zicht dartelen in bloemkoolwit tot bliksem hun gezicht verlicht de lucht is dreigend heet draagt vleugels in thermiek maar als de donder klapt verschieten ze paniek ze zweven, weven…

Een vijfkoppig orkest serveert aanhoudend fortissimo-tonen Een heer en een dame laten zich statig en sereen doorheen het danssalon meetronen Ritmische ballades verstrengelen hun harten in een vorig leven ooit in Buenos Aires verloren Improvisatie dwingt hun stappen in een omhelzing intenser dan nooit tevoren Zij vullen de lege plaats op…

Voelde ergens die vrees in samen gewortelde zinnen een verstrengeling verbroken behouden vorm van zelfzucht steeds bang voor heimwee weggezonken in de natuur met bewondering geleefd een aaneenschakeling van keuzen makend nam ik afscheid van jouw voelen mijn voeten te klein voor de deur en jij met jouw onzekerheid vaak magisch in…

onverklaarbare mist naar een nieuwe tijd van dode bomen en versteende mensen binnenin een fossielen bos onverklaarbaar sla ik glasgordijnen open van motregen, dat viel in de ochtend voor mijn gevoel alreeds expres gesloten tussen mens en de natuur binnen het eeuwigdurende gedruis blijf ik abrupt hangen aan lage grijptakken waarin mijn woeste haren verstrengelen…

Voorheen opende je armen en benen om mij liefdevol welkom te heten, om kruis aan kruis en tong rond tong, samen te verstrengelen in elkaar; nu bewaar je afstand en bewaak je grenzen, laat je onze liefde slijten, dan is het voorbij.…