Alle inzendingen over Verstrengeling

verstrengelende benen omklemmen mijn ziel innig gelijkgestemd in een klampende reflectie in het vruchtbare dal waar kometen vergaderen de aarde in een grijs gevaar slachtoffer van dit tijdssyndroom de kansen van slagen zijn nihil onrechtvaardig eigen schuld toch kwaliteitsbeheersing is onheilig volken veranderen en groene zeep helpt…

in het water in het wier in het waaien. in de golven wind doorheen het gras in de cel die zich verwoed in cellen splitst in de wolken vol van stapels en paleisplezier. in het schuren van planeten aan het donker van hun baan in het lonken van de sterren naar de nevels van andromeda. in het zwoegen van de slak in het krijsen van de meeuw…

Je schoenen op de vloer Je zomerjurk op de stoel Op het kussen ligt je blouse Wij er zomaar tussenin, zalige roes We snakten naar de adem Die we vol overgave pakten Ad rem , alsof als laatste gewenst Geen hinder van begrensde vlakten We zakten weg Bij ‘t zoenen van ons diepste doel Een verstrengeling van engelen Aanzwengelen van het…

Na maanden van vrije val blijken de touwtjes en de parachute weer stilaan te verstrengelen. We hangen nog te bengelen. We voelen nog geen vaste grond. Onze hartslag gaat weer de hoogte in. want het virus slaat weer genadeloos toe.…

ik geef niets om dansen jij weet dat toch ook want ik heb het gezegd dat ik niet dansen kan maar nu de muziek klinkt ik jouw schoonheid zie verdrinkt de angst in mij zich in golven van passie onze lichamen verstrengelen als handen om mij geslagen ik mij door jou leiden laat komt het bewegen vanzelf jouw schoonheid warmt mij de zinnen…

oorspronkelijke passie dat pact ook mag suikeren dat jullie liefde om, voor, naast en met elkaar tot wollen sjaal jullie warmen mag totdat klei haar tot aardewerk kneedt dat jullie gehechtheid om, voor, naast en met elkaar zich zo allengs mag verblikken tot tinnen verbintenis dat jullie leven samen om, voor, naast en met elkaar zich verder verstrengelen…

als vraag en antwoord in elkaar verstrengelen lossen de schaduwen een voor een op hoeft het licht zich niet met een kroon te tooien de koning is het schijnsel zelf zijn schimmen zijn de verloren zonen en dochters hun besef van hun ware aard is de voortzetting van het eeuwige leven…

wanneer dan in aarde op mijn buik de enten van mijn liefde wortelend zelf geboorte geven dat dan de wereld in vrede mag zijn een oase de aarde rond van rust en vrijheid waar om, voor en met elkaar gewoon de mensen zijn omdat anders zijn of menen niet langer wortels klooft omdat anders geloven mensen nieuwsgierig maakt waardoor takken verstrengelen…

begeerte je voeten verlamt, en er helle halo’s blaken aan je dromen als ragfijne zonnestralen gezwind je wangen warmen, ze zo blinken van lichtweer, twinkelend de vallende sterren aan je voeten, in hun nabijheid ver, zinken ze, zoals ze in je slaap woekerden, bedreven, geladen toonloos en aanbiddelijk in hun ligging, wilvol dauwfris, en verstrengelen…

Jaargetijde, een verstrengeling van oudzijn en smart onuitwisbare herinnering, inkepingen van het hart. vallend de droge bladeren..goud de rand.…

zo is mij enkel bewaard langzaam maar vast te verwijven in nijver monnikenwerk: bidden en verzen schrijven geel op geel perkament, en mijn hand alleen te verstrengelen met mijn eigen andere hand en in een cel te versterven oud op een houten bank.…

zo is mij enkel bewaard langzaam maar vast te verwijven in nijver monnikenwerk: bidden en verzen schrijven geel op geel perkament, en mijn hand alleen te verstrengelen met mijn eigen andere hand en in een cel te versterven oud op een houten bank.…

ik zie hem baden, naakt als was hij pasgeboren ik laat mijn gewaad tergend langzaam vallen hoor hoe zijn stem zacht, schor mijn naam fluistert even later verstrengelen onze lijven zich in het aangename water we denken niet aan later – we beleven passie – een paar maanden later, morgen zal ik gaan liggen en doen of ik ziek ben buren…

ik zie hem baden, naakt als was hij pasgeboren ik laat mijn gewaad tergend langzaam vallen hoor hoe zijn stem zacht, schor mijn naam fluistert even later verstrengelen onze lijven zich in het aangename water we denken niet aan later – we beleven passie – een paar maanden later, morgen zal ik gaan liggen en doen of ik ziek ben familie en…

Hun verstrengeling duurde heel even. De parachutes liepen leeg. De lijnen luisterden niet langer naar bewegen van ledematen. Als stenen kwamen ze neer.…

schoot van Wuhan troost weerspiegelt de hemel in 't uur van de dood Een krans met bloemen gevlochten om hout valt in besmette aarde 't verdord oud herfstgoud Sterk de stem boven de donkere groeve, de bladeren en de droeve regen in 't zilveren licht, de uitwaaierende zegen, rondom een wereld in duizend angsten gevangen Belangen verstrengeling…

“Een verstrengeling van lichaam vindt plaats meestal 's nachts, de verstilde klomp van het rozige hunkeren, het sensuele verrimpelt delicaat het strakke dagkleed van de verwensing.” Ik giet je huid & lippen in de kom met ontbijtgranen.…

Terwijl vele vrouwen vechten voor onafhankelijkheid Hip willen zijn, sterk en blaken van zelfvertrouwen Haak ik bewust af van deze trend Bewust wil ik mijn handen in de jouwe verstrengelen En mij laten dragen door jouw liefde Wil mij volledig binden aan jouw zijde In jouw schoot voel ik mij geborgen, wil je niet meer kwijt Die zachte stem,…

het zelf leerden in of van hun eigen jeugd openen zo thuisgevers deuren voor kinderen van anderen om in hun huis en hart weer de slingers te hangen zo de ongemakken overwinnend smelten zij als puzzelstukjes samen ieder voor zich samenhorig verbonden aan de eigen wortels van het bestaan die als vrijende egeltjes langzaam zich in elkaar verstrengelen…

meel Een graaf loopt gevaar in de loop van de oorlog De vlieg en de panters zijn hem soms te veel Het rondzingend puin klinkt net niet oorverdovend Maar treft keihard adder gebroed in de tuin Waar de oordelen dalen in prijs in de schappen En wagens bij winkels in buurt super tappen Hangen de mannen lam als zatte lappen Belangen verstrengelen…

geen dezer lievelingen kan de pracht van mijne haren doven in de gloed van matelozer pracht, geen kan mijn bloed vermoeien tot de dood, uit elk omarmen schittert het schild van mijne schoot wit-stralender. de zuilen mijner schenkels spannen zich rijziger, uit de verstrengeling der leden puren de mijne kracht en glans, de hare welken week. zij…