Alle inzendingen over Vissers

eb en vloed in wording van kunst begroeiing, vergroeiing, kleur en verkleuring schade, verwoesting, verandering werden aangebracht door het constante ritme van het getij verfrist en verandert door kunstenaar, natuur en wind gewond van buiten beleeft hij zijn dagen foto Paul Visser…

Ik heb een vrouw; ik heb een kind; en 'k heb in 't harte harde zorgen... o Kommer-knagen voor wie mint, te weiflen aan de dag van morgen. - Ik sla de zware netten uit en berg in 't roerig moer de fuiken; maar, voor de hoop op weel'ge buit, zie 'k drabben uit de drasse duiken. Soms komt, voor diepre schoonheid borg, me een water-roos…

Zojuist werd het net Opgehangen Schilderij van dode paling En stikkende zoutwatervis - Eerder een collage, eigenlijk - Weer uit het water In de lucht, boven De boot waar het al weken Regenachtig miezert Getrokken als zoutwaterthee vissen over boten vliegen Vogels onder dekken duiken En de visser zeker weer Gedwee naar zee?…

De visser haalt zijn hengel op staat op het punt weer uit te gooien hij is te laat, de vis zwemt weg de sluis door, naar de open zee…

Tegen de bosrand ligt in maart nog sneeuw op de hoogten van Büllingen. De weiden zijn nog dor, blauwgrijs de meidoornhagen. Torenspitsen reiken uit boven alleen maar daken. Maar een strakke wind voert de kracht van het voorjaar aan over de zachte heuvels. Geuren en licht, klanken en atmosferen dringen onweerstaanbaar door in dit lieflijke…

steeds boenen, wassen en soppen de kinderen achter de rokken dagen, soms weken achtereen een vissersvrouw is vaak alleen al turend op de uitkijk staan hoe vaak heb ik dat al gedaan zal de donkere lucht gaan klaren en je schip gauw binnen varen het ergste is voor mij de angst jij maakt je zorgen om de vangst de netten, de mannen en de…

Huiverig, rillend tegen de windmacht Stormkracht twaalf, scheepsverkrachter Staand op de pier, hoopvol kijkend Zee natstuivend in mond, neus en ogen Vuurtorenflits, gierend tegen de kracht Van de waai, doch stevig staat de wachter De roodwitte gigant, een enak gelijkend Schuilend in zijn luwte, hoopvol onvertogen De zeemansvrouw, wachtend…

ik verzin ze waar je bij staat kwak de woorden uit mijn hoofd en het scherm vormt en vult de nacht stormt onmachtig de schuld waar vissersvrouwen eens op het duin op hun mannen wachtten, soms tevergeefs want de zee nam de boot, de mannen en hun netten en ik, ach, ik heb er zojuist eentje gesloten dat krijg je er van vissers gaan zo nu…

Zijn foto baadt in 't morgenlicht wanneer de gordijntjes opengaan. Als dagelijks ochtendritueel steekt zij twee kleine kaarsjes aan en bidt dan voor z'n zielerust want niets voor hem is haar teveel. 'Ik zet alvast een kopje thee, zal ik een boterham voor je smeren, eentje met kaas, dat heb je graag'. Fluisterend blijft zij fantaseren,…

De laatste winterkoude stormen bliezen de golven met brute kracht tegen de Friese waddendijken het stormde gevaarlijk in die nacht Het was maandag zes maart 1883 Moddergatse schepen voeren toch uit want het laatste eten was opgegeten en men bezat geen rooie duit Dus de vissers moesten wel visssen op die grote ruwe zee en hoewel het eigenlijk…

De heuvel achter de haven Biedt een luist’rend oor. Vol vertrouwen deint zij loom mee met 't klaaglijk zingen van een vissersvrouw. Zij golft 't zwaarmoedig gezang, gebracht op het zuchten van de wind, verhalend over smart en wee en hoe zij nooit zal wijken voor de zee.…

Onaanraakbaar ben je In een waas die je af En toe aan het oog onttrekt Dan ben je er niet, En dan weer wel - Ik hou me vast Aan dat ene, Dat ene moment Dat ik je weer zie, Je verdwijnt maar Neemt geen afscheid Je gaat zonder opzet Om weg te blijven…

Als het tij keert ik sta op de boeg dan slaat het wassende water wild tegen loef springtij op drift stralende sterren verspreiden zich snel de golven omarmend van tij tot tij de zee zingt haar lied van komen en gaan als een eeuwig verschiet zie de visser komt aan…

Piraten in roeibootjes spelen de held Grote schepen die hun wateren leegvissen Ook gedumpt afval kunnen ze makkelijk missen Arme vissers kapen en eisen losgeld Het lot van de Somaliërs kan de wereld weinig schelen Wie zijn hier nu de echte criminelen?…

wie moeilijk te vangen blijkt wordt door de niet-vissers gerespecteerd om zijn eerlijk gedacht en ijzeren wil.…

een visser vaart uit ver van het land in een wrakkig bootje zijn hart draagt liefde mee op de grote dobberzee het water, water zee zo diep kleurt als de ogen van Anka blauw, zo blauw zijn wonderschone vrouw “bootje, bootje breng mij veilig naar de haven met mijn vissenmand naar het thuisland” * Naar een Dalmatisch volksliedje…

Wat zij ziet is een groene zee, vissers die vrouwen verleiden. Vis die kuit schiet. Vereelte handen in klei - Ondergelopen land. Veerboten heen en weer tussen wat gezocht wordt, gezonken blijft - Bodem die bij eb boven ligt: de ongevormde, de diepste laag De oorsprong.…

Op de Thames bij Miranda dobberen bootjes van vissers grijsblauwe heuvels wenken aan de overzijde het licht wisselt per minuut van groen naar blauw in glinstering zwarte steltlopers strijken neer in lage ebpoeltjes doorgroefde boomstammen vertellen verhalen over Pakeha's en Maoris die het land bewonen Gedicht over Nieuw-Zeeland…

Van de haven, op het geluid van golven, komen de zingende vissers met hun last van oesterschelpen. De Atlantische wind speelt met de molens op de heuvel, met het haar van vrouwen, met stof en met bloemen. De ochtend is van parelmoer.…

Wordt zijn iPhone nat, de fietsers en de vissers met de hengel en wacht De Valk op zijn zin in koffie bij de bordkartonnen Toorop. De kont van het schip al in de verte snuift hij wier en teer maar past hij verder.…

Ik wil het nog niet missen Het goudvonk op het water De vissers op de steiger Die hopelijk niets vangen De honden die hun takken Tot aan mijn voeten brengen De wind die door mijn haren De wind die langs mijn wangen De prille, roze bloesem De vrolijke narcissen Het slaperige dorpje Het woonhuis aan de Ring Ik wil het nog niet missen…

ik waan mij gelukkig met mijn pen en papier met mijn gummetje erbij duik ik erin het maakt mij gek en dronken maar nooit beschonken ik roof de woorden van de straten niemand heeft het in de gaten het is niet voor mijn brood maar meer voor mijn plezier woorden gooi ik op de golven klaterend ontstaat de poëzie tegen de rotsen vissers…

Hij was een visser en leuk metgezel Overal naar welke stek ik ook ging Vroeg of laat kwam hij of was er wel Een aardappel als neus en zijn visueel gebrek Met zijn grijze baard en enorme kale kop Was het keer op keer als ik beet had haalde hij op De jaren verstreken gelijdelijk aan werd ik bang Om hem ooit te zullen moeten missen Een moordmaat…

Omringende wildernis verspreidt een geur van vijgen en op de hoeden van terugkerende vissers kronkelen vastgepinde libellen in wanhoop.…

Voor hem de zee en later aan de kant van een rivier zit een visser aan- schouwend. Hij leeft verborgen, vermijdt zorgen en last zoals dat bij een Epikurist past. Geen overdaad of wellust die verstoren zijn gemoedsrust. Hij bewandelt de gulden middenweg en er is nauwelijks tot geen sprake van pech.…

je wordt toch niet goed van die lijzige lolbroek van een dijkshoorn door de weeks nooit woensdag bij matthijs altijd grijze stoppels vers bijgeknipt in de neusgaten om met zijn vleugels niet mee te trillen steeds eerst viesvuil kijken bij smeets 'mag ik even wat zeggen' dan geile pretoogjes richting ria visser waar mart even ooit…

Op ’t oeverland staan de wilgen nu vrijwel zonder blad, zwijgend langs de oevers van het spiegelmeer een zwaan zwemt in grote cirkels golven verspreiden in afstand een visser neuriet zacht een lied je bent niet meer bij me in liefde of vertrouwen hoop maar dat je dat inziet het bomenlandschap heeft nu behoefte aan stilte winter aandachtig…

De visser vist geheimen uit de zee toch is de spoeling dun want alleen de mooiste neemt hij mee De bakker ziet zijn kans schoon om zijn vleugels op te leuken want hij zegt altijd: gewoon is maar gewoon De koster schildert wolken van weleer zijdelings hangend aan de kerktoren smaken zij alleen maar naar meer De barmeid borduurt in de lucht…

de week is er niet maar staat stil in haar dagen ondertussen is het niet langer de eerste dag, ook niet de laatste beviel iemand van een kind valt er regen, niet eerlijk maar wel echt en morgen werpt een visser zijn net uit is wegens geldgebrek een verloren portemonnee weer actueel valt maandag dit jaar op een ochtend, reiken halzen…

de gouden aarde scheurde open een anker haakte stil in de grond schakelde verbinding met de boot die in droogte nergens drijfveer vond vanaf de steiger over dorre vlakten zag ik netten vissen in de lucht het zwart gespannen sluierspel als laatste weduwen op de vlucht uit het niets bracht een jonge visser gevonden kisten proviand aan boord…