Alle inzendingen over Waar alles zich aan recht.

Dit jaartal kraakt als een versleten huis, Ons onderdak, waar wij vertrouwd mee waren, Zal binnenkort de klok passé verklaren, Tot twaalf uur hangen wij wat voor de buis. Maar op een jaar successen of juist strubbels, Volgt hoe dan ook dat frisse glas met bubbels.…

Het zijn doorgaans niet de mensen die het zich kunnen veroorloven om in een restaurant te gaan eten die het koud hebben het is koud voor de mensen die door de maatschappij in de steek zijn gelaten zij hebben het koud en het laat de meeste mensen koud dat zij het koud hebben men voert liever de eendjes dan een zwerver zonder brood mijn…

opgestaan en flink verschoten kijk ik nu echt zo scheel nee, warempel mijn oogwit... geel het lachend mondje bleef gesloten. de dokter zei: ik ben geen moeial maar ga jij nog een huisje bouwen constant sleuren en werk versjouwen want ik zie reeds steentjes in je gal. ja, ik heb het weer gevangen door welvaart en van drang gebrast en feesten…

Wie gisteren in Delft nog eens ging kijken Zag wel de trap, maar het gordijn gesloten Dat gaat alleen maar open voor de groten Of voor degene die de groten lijken De steen is nog niet op het graf gedaan Dus na drie dagen kan de prins opstaan…

Het mozaïek ligt in scherven op de grond, links van je, rechts van je. Je neemt het waar. Een poging tot integratie tot een geheel, is een gedachte. Deze dag belooft iets, een uitlopende passiebloem op je balkon kondigt dat aan. Een helikopter boven De Pijp, reuring op het Museumplein.…

Wolken scheren over Regen, zon, windflarden Kind waar ben je Wat voel je De tijd loopt door Eindigt liefde? Eindigt geduld? Gehaktballen draaien zout, peper, maggi Gehakt onder je nagels Rechts het keukenraam Is dat zijn witte auto?…

verscheurd ben ik in twee helften gespleten een clown links zwart, rechts wit het rechterbeen en linkerarm wit de rechterarm en linkerbeen zwart of liever de linkerarm wit en de rechter…..…

zo’n michaëlla krajicek waar haalt ze het vandaan carrière in stroomversnelling speelt heel wimbledon van de sokken tsjechisch import achttien jaar pas nee geen werkvergunning doe d’r meteen patent op onze kinderen arme zieltjes werken zich kapot aan examens toekomst gaat vóór we leven niet in china studietijd moet je maken recht toch…

Rechts doemt de Olympus op in de vage verte ligt Athene. Godinnenstranden liggen braak voor viriele golven heldenschuim. Of ik iets wil drinken – ja wijn van ranken die van aarde trillen donkerrood het bloed verhitten waar liefde lustoffers plengt.…

zo had ik het bijlange nog niet gezegd, jij mijn bij ik jouw bloem en dat het steken mag recht waar het al zolang jeukt jou tot het einde te verplegen in het malse lentegras de vlinders niet meer volgen op hun dartelwolken vluchten maar zoet en zacht gevooisd de lippen op elkander drukken vergeten adem halen toch en dan opveren in ons…

ik ben bal nummer zeven kets vier de verdoemzak in ik rol en tol in een rechte lijn op twee af die ketst tegen vijf samen kniezen ze in hun hoekje ik kruis vol triomf het laken naar de rechterhoek waar tien me niet heeft gezien zwiep! veld vrij!…

voor vrouwen in deze maatschappij waar de man beslist daar zijn kinderen en huis voor hen het enige thuis…

niet te onderdrukken dan komt er een tijd dat het je gaat lukken en loop je weer met een rechte rug dan weet je: het geloof in jezelf is terug.…

wanneer de einder dichterbij kruipt vanuit 'n verre luchtballon draait het leven achterstevoren gaan we terug naar waar 't ooit begon het moment dat hij mij komt halen kijkt hij me recht in mijn ogen aan ontsnappen blijkt een illusie er is maar één weg om nu te gaan als dan de einder langzaam nadert word ik door schaduw overmand rest er…

de handpalm draagt de kin terwijl ik zit op oud terracotta alhoewel de zon mij beschijnt denk ik ver vooruit in het niets deze zwaarte heden ten dage houdt mij als het ware klein het drukt de last van innerlijke lagen voorkomt het peinzen in rechte lijn het is dromen in luchtballonnen die vertellen dat je bent, voelt maar hoeveel grauwe…

Genadeloos zoekend naar kracht om hier nog uit te klimmen maar weet niet meer hoe en waar te beginnen... Ieder houvast laat mij los en gaan en alleen, kan ik het niet meer aan. Ik voel mij zinken, doe mijzelf enkel nog verdrinken. Want die hoopvolle tijd raakte ik, ooit, lang geleden, kwijt. Met recht, een verloren strijd.…

De oogst geborgen schouwt de landheer, verguld van hoge dunk, tot nok gevulde schuur Waar zwaargewichten, naar vermogen, magere magen niet bij de ruif gedogen.…

waar vind ik mijn vrede toch?…

het tot doen leiden het lijkt wel of ik stik De aanval gaat voorbij als sneeuw voor de zon wie wil begrijpen wie kan weten hoe dit allemaal begon Aangeslagen blijf ik daar herpak me recht mij rug het is klaar…

in ons Nederland waar angst visa versa niet mag regeren maar de feestelijke vrijheid om onszelf te zijn…

Waar kwam die wervelwind opeens vandaan De slurf van de cycloon, 't oog der orkaan Waardoor geen spaan in Leusden recht bleef staan?…

en starters Student of alleenstaand Na dertien jaar wachten Flexibele huizen Wat krom was wordt recht…

Ik krijg je niet terug via mijn woorden, maar zij hadden niet het universele recht om jou te vermoorden.…

Mijn hart lag in zijn eenzaamheid vergeten en sliep, totdat een schone fee verscheen, die 't rechte toverwoordje scheen te weten! Zacht sprak zij 't uit - de donk're ban verdween, en, waar 'k in duisternis heb neergezeten, daar straalt nu witte lichtglans om mij heen.…

Want deze taal doet jou geen recht. Het geeft niet weer wat ik voor je voel, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik zou wel een lidje voor je willen schrijven, voor jou alleen, maar ik weet niet hoe. Woorden vallen toch niet op hun plaats. De taal waarin ik denk is al zo moe. Want deze taal doet jou geen recht.…

bewezen zonder stukjes recht te kunnen leven…

nu Eindelijk Mijn eigen mening op papier Recht gezet…

wees op de hoede in het licht der waarheid en niets dan de waarheid bij elke grote stelligheid bij het rechte eind in het rijk der fabelen in het zicht van een zwarte ster de spiegeling in kronkelend water of kromming van aarde in niemandsland tussen uitersten als amorfe silhouetten in het veraf: Zwaartekracht verbuigt rechte lijnen…

Hij werd geschopt, vernederd en geslagen Door Taliban, maar ook door de soldaten Hij heeft een visum, maar dat mocht niet baten Nu is hij binnen, na vijf zware dagen Hij ziet nog net de allerlaatste vlucht Verdwijnen in de grijsbewolkte lucht…

zelf geen compassie verwachten Wie plezier haalt uit het verdriet van anderen Verdient geen helende hand om pijn te verzachten Wie de fouten van een ander niet begrijpt Begrijpt niets van de menselijkheid Wie een ander het recht op leven misgunt Raakt zelf het recht tot leven kwijt Denk niet aan jezelf, of alleen aan anderen Denk aan elkaar…