Alle inzendingen over Waste

Eliot en zijn 'Waste Land', over hun jeugd vol zoete herinneringen. Ze luistert naar hun gebroken levens en naar hun dromen, die wegrollen. Zonder twijfel zal ze bloemtuilen in hun kussens planten. ------------------------------------ uit: 'Een middag wit als melk', 2002.…

Voor mij loopt een vrouw ik herken de geur van jou de zeep waar jij je vroeger mee waste of die als verfrissing lag in de kasten ik moet mijzelf bedwingen om niet voor te dringen deze geur heb ik al zolang niet geroken het is net of er spontaan weer herinneringen opdoken glimlachend loop ik naar de deur en denk: wat kan je toch genieten van…

het gras in zomerkleed verkleurt de dijk aan één kant water, aan de ander wast een plas wat witte vogelveren en een oude zwaan staat op de weg haar borsten blootgelegd voor kroost en warme handen bij het komen en het gaan der tijd weet ze, dat -haar zorg ten spijt- het gras naar koude winters geurt…

Zuster Immaculata die al vier en dertig jaar verlamde oude mensen wast, in bed verschoont, en eten voert, zal nooit haar naam vermeld zien. Maar elke ongewassen aap die met een bord: dat hij vóór dit, of tegen dat is, het verkeer verspert, ziet 's avonds reeds zijn smoel op de tee vee. Toch goed dat er een God is.…

ik zet een streep door mijn gevoelens denk aan woorden die beginnen met al jouw punten achter mijn zinnen want niets = wat het lijkt nee, nee, niets = wat het lijkt jij liet de vijand stiekem binnen waste z’n voeten likte zijn hielen kuste de grond waar hij op liep ha, ha, niets = wat het lijkt ja, ja, niets = wat het lijkt…

Laat mij zacht zijn als het water dat vloeit en zingt en wast wat vuil is en wat dorst naar leven.…

Vandaag slaapt haar spiegel Druipt de hemel van haar zacht Waar zijn de onafhankelijke Hij die mannenkleren wast Hij zwalkt de treden op of af Drinkt uit haar ronde schoonheid Toevallig zocht de nonchalance Rood geverfde beelden buiten Strijden er geen ridders onlangs Zag ik hun zwaarden bedolven Vandaag stonden namen stil…

jouw voetstappen zijn allang onder de voet gelopen het beeld redelijk helder tanen afdrukken in het zand welke de zee dagelijks schoon wast toch raak je me niet meer iedere dag maar op gezette tijden verdwijnen zul je pas wanneer 'n ieder die jou liefheeft dit leven verruilt voor eentje in Zomerland of toch…

In de keuken van mijn ziel huist soms een vreemde gast als ik wil slapen, breekt zij in; forceert een hersenraam en wast alle slaap uit mijn ogen. Zij steekt dan het fornuis aan met onbeantwoorde vragen, en ‘n pondje zorgen.…

mijn kind, je nadert nu de stappen der volwassenheid geen bloem die uitgebloeid verdwijnt als jij je haren hangen laat donker wast de maan, maar lichter dan het licht verstaat de zon het, om steeds weer terug te kaatsen eenmaal daar, waar heel jouw man-zijn gaat verlaat je mij om altijd terug te keren naar de basisvorm van jij en ik…

Dag liefde van mijn leven ik versnipper je naam in de wind regen wast mijn pijn uit mijn lenden en hart Donker waren mijn dagen zwaar mijn doorkliefde nachten je naam viel doodgeboren van mijn gescheurde lippen Schrille kreten als in barensweeën van een liefde die achteraf geen kans had echt te overleven en een deel van mij voorgoed liet…

behoedzaam haalt ze haar beminde uit de kist onder het zingen van eeuwenoude zangrituelen ze wast en balsemt hem trekt hem nieuwe kleren aan teder borstelt ze het haar ze zingt voor hem bindt nieuwe wikkels om hem heen ze schuurt en beitst zijn kist ze heeft zijn geest teruggehaald geen vaarwel voor geliefden die nog samen…

moedeloos dwaalt de zwerver langs wegen van zijn geest etend uit afvalbakken van ervaringen het verleden koekt als oud vuil aan zijn lichaam vast hij wast zich niet op zoek naar vergetelheid drinkt hij zichzelf een toekomst zonder uitzicht toe die hem opnieuw doet zwerven langs wegen van zijn geest de wereld is zijn dakloos huis…

Ik ben de zon, Die met warmte naar jou kijkt, De maan en sterren, Aan de hemel Ik ben de wind, Die zachtjes jouw naam fluistert, De roos, Een bekende geur Ik ben de regen, Die jouw tranen weg wast, De herfst, winter, lente en zomer, Allen in èèn Ik ben degene, Die altijd achter jou staat Jij bent, Nooit alleen…

Een bruisende rivier stroomt door mijn rug en ik word meegesleurd; mijn vage onrust wast tot ongeremde wanhoopsdaden. Ik klamp me vast aan mijn saxofoon: een glanzende brulboei verscheurt de nacht met hese kreten.…

ik hoefde je sculptuur niet te beitelen uit het harde zand zacht en met liefde beeldhouwde mijn hand jouw ronde vormen bekleedde met schelpen jouw bloemen die zo nooit zullen verwelken waste met schuim van de golven je haar de coupe soleil was zo klaar samen hebben we de komende vloed lang doorstaan stromend ben je naar zee teruggegaan…

Haar leven is gevuld met mensen Met feestjes, parties enzovoort Maar eenmaal thuis na afloop van Is er niemand die haar hoort Ze wast de lach van haar gezicht En laat haar schouders hangen Duikt dan alleen in 't kille bed Met haar onvervuld verlangen De onrust in haar slaat dan toe De nacht lijkt op een eeuwigheid De mensen zien haar…

hoe jij en ik vier uren van elkaar gescheiden hetzelfde doen jij wast af en ik droog de vaat, even later wisselen wij elkaar af het gebeurt onafhankelijk van elkaar: wij niezen op hetzelfde ogenblik komt van het afwaswater en nog eens en nog eens morgen wordt het mooi weer hoewel de verwachtingen regen en harde wind voorspellen…

zoals zij lieflijk een rotskust wast met schuimwitte wanten zijn weerbarstige groeven betast onverhoeds vaste grond verwoest wanneer zij grimmig en bulderend haar gal ophoest zich verheft in haar bruidsgewaad en als een withete furie gestroomlijnde duinen wegslaat verslingerd aan haar witte kant trekt zij zich drachtig terug haar adem…

onschuld ontmoedigt de spiegel onder de koude kraan wast de man de geliefde van zijn handen - tevergeefs - wanneer zijn hoofd thuis zal komen hij weet het niet in haar omgewoelde bed sudderen zijn hersenen na zijn gezicht stroef van ranke vingers hij pakt zijn scheermes en hakt ze af zijn dunne huid wijkt uiteen het geheim…

Heel veel water schoont en zuivert van het kwaad wat in de boeken staat is als een leugen water schoont en zuivert wast onfrisheid van ’t gelaat maar zie de mens hoe zij daar staat met vuil gezicht gewond tot in haar ziel zij haat dat zij nog steeds bestaat zij bidt haar god dat hij ook haar verlaat zij bidt haar god om water…

In 't rode bloed dat U vergoot, wast U mijn kleren door uw dood; sneeuwwit wordt mijn scharlakenrood.…

De vrolijkheid wil dansen werpt de grauwe kleren af laat zich niet meer onderdrukken wast de stilte uit het graf. Een vlinder wil uit die cocon slaat de ogen naar omhoog kijkt verlangend naar de zon wappert snel haar vleugels droog.…

Zo steil is de woestijn zelden terwijl aan de neergang de oase kleeft en daar waar het licht het landschap raakt wordt het vastgeklonken door gewassen zonder vrees Onvindbaar voor smalle briesjes of brede stormen wast - nog onzichtbaar - de toekomst de aarde kiert en dreigt zonder inhoud zoals dood lava doet de horizon reist hier…

De liefde wast de tijd de liefde hangt de tijd te drogen de liefde plooit de ongestreken tijd om het lichaam van de liefde en groeit tenslotte uit de tijd.…

gehavend klotst de zee bedaard langs de gestutte boten het luikenblauw viert hoogtij in de rode avondzon kades met terrassen vol meeuwen schreeuwend dol terwijl de obers vliegen het water wast ongedurig kolkt de spiegel tot diepzwart dat blauw verdonkert tot de nacht terwijl de kades feesten overspoeld door de bretonse lach…

Een grijze lucht die miezer wast Het kwik wijst dertien graden Het Jaeger blijft nog in de kast De wanten in de lade. Maar ondanks dat is het toch Kerst Al is het dan geen witte En waait de wind uit westzuidwest Ik kan er niet mee zitten.…

je hak daar zat toen de sok verkeerd zat dus heeft de sok nu twee hakken en hoe je ook draait steeds zit er een hak op de enkel die daar niet zitten moet en je krijgt hem niet meer weg zo voelt het leven soms als een gedraaide sok met een hak op de verkeerde plek je draait en draait maar die hak wil er niet uit dus je wast…

Hij steelt de dood uit de gang speelt grijnzend met goud en zilver kieren lijken mee te kijken en roestig ijzeren haken laten de laatste lus bengelen zijn handen wast hij niet die lucht beroert niemand meer de ring aan zijn rechterhand schittert maar is te ruim met zijn linkerhand sluit hij de zware deur het heeft gevroren hij denkt…

het binnenbloed kruipt bij elke slag van het hart wast gewogen dagen weg gaat aan zaak of rede voorbij maar verlicht niet het gewicht van steen in weke maag doch tempert geruisloos de zucht waaronder een ziel buigen wil die weet van elke groef wat gangbaar leven vermag en dat terwijl we ooit het troebele water in een vroege baai…