Alle inzendingen over We hebben niets gemi

Wanneer ik je morgen moet verlaten ontkleedt me van mijn angsten als stoffelijk wezen en leg mij in het glazen ledikant, waarin ook jij geboren werd, vertel me je verhalen als ik ooit weer naast je wakker word, zodat ik over je kan waken in het moment van stille dood die tijdelijk wordt opgeschort, laat me meevaren in jouw…

In ’74 werd hard gebaald We waren stukken beter dan die moffen Nog nooit was beter voetbal aangetroffen Het doemscenario heeft zich herhaald We kunnen wéér eens collectief gaan rouwen Toch blijf ik van de voetbalvrouwen houwen of Ze hebben het gehaald, de voetbalmeiden Hoe prachtig klaarden ze de Deense klus Geen treurnis meer, dit keer…

Je hoeft niet veel te hebben om de zon te zien: alleen maar goede ogen en een bril misschien maar weet dat toch de diepste dingen gratis zijn en dat ze soms ook groeien dwars doorheen de pijn. Dus maak je zorgen maar niet al te groot en wees tevreden met het dagelijkse brood.…

Hoe kabbelend dit leven als het donkere water steeds weer anders. Wat is liefde eigenlijk: kijken en gelukkig zijn ondanks de verschillen. Waar zijn goed en kwaad geboren en wat komt te vroeg wat komt te laat? Hoe kunnen kinderen groeien al krijgen ze soms alleen maar klappen? Waar schuilt de lente wanneer de regen valt en de zon…

Het gaat er vrolijk toe, we bespreken het weekend en we krijgen een koekje toe. Een beetje suiker of een zoetje, een beetje melk of helemaal zwart. Zo verdragen wij die blauwe maandag. Beuren elkaar een beetje op. De kop is eraf, en het begin is goed. Iedereen is blij gezind… als zo de week begint.…

Wat heb je aan een stappenteller als je verdwaalt? Wat heb je aan een paraplu met slagregens en rukwinden? Wat heb je aan geld in je kluis als je niet kunt slapen? Wat heb je aan een kompas als het schip stuurloos is? Wat heb je aan nieuws als je niet weet of het echt is? Wat heb je aan oorlog als er alleen maar verliezers…

Ben ik onbeleefd omdat ik mensen geen hand geef niet altijd is er wat aan te zien maar toen ik opstond scoorde ik al een tien het is zoals ik het beschrijf reuma beheerst op dit moment mijn lijf. Ach, noch wat psoriasis erbij daar word ik ook niet vrolijk van of blij soms zit het mee en soms zit het tegen ik wou alleen dat ik nooit reuma…

dan loop je met de kleine onwezenlijk door het park en zie je alle plekken die hij belangrijk vond, het ontdekken van telkens dezelfde dingen maar zij is bij me, ze is een troost en geeft me een gebaar van “ ik weet het “ terwijl ze snuffelt aan de tijdperk die voor hem was verlopen tijd versnelt en vertraagt, het is het gevoel dat je…

Terwijl we niets controleren kunnen. Onze longen blijven adem halen. Onze hersenen blijven waken. Onze harten pompen trouw. Nieren filtreren terwijl wij. Terwijl u en ik slapen. Ons verwonderen over het wonder dat. Dat mensen levenskunstenaars zijn. Dat het idee van contrôle illusie is. Dat we liefdevol kunnen bestaan.…

Ik ervaar verschijnselen waar ik er één van ben. Mensen zie ik om me heen. Ik zie planten en dieren, die ik zonder ze te kennen ken. Versteld sta ik van druppels die lekken uit de keukenkraan. Verwonderd kijk ik naar knoppen, die klaar staan voor de lente. Vogels hoor ik in de lucht die samen naar het Zuiden gaan. Mijn hart hoor ik kloppen…

Hoe groent nu ook het kleinste blaadje dat schuchter zijn geboorte viert. Je hebt het druk, dus nu… ik laat je maar weet dat lente alles siert en dat de grote wereldzorgen nog zullen blijven, nu en morgen, maar ‘k ben zo dankbaar om het licht en om zoveel dat dit verricht. Zo groent nu ook het kleinste blaadje, maar ja, je hebt het druk…

Hendrik Buurman Hendrik van de overkant deed samen met mij de krant hij las hem helemaal van A tot Z met als laatste de overlijdensberichten daarna legde hij hem opzij en zei dan steevast hetzelfde ‘het is goed, ik sta er nog niet bij’ vanmorgen heeft hij niet gekeken hij staat er nu wel bij ik leg de krant opzij en slik In Memoriam…

hij wilde de hemel bestormen zich warmen aan de zon sterren vangen in z’n kamer ophangen en de wakende maan aaien maar voor hij daar aan begon moest hij de schoolbus zien te halen huiswerk maken een Engelse tekst vertalen harde noten kraken verliefd raken alvast als sommige grote mensen een beetje leren graaien en toen hij daarmee…

nabijheid en ik glimlach het beeld zo broos in je gelaat of in dagenverte wanneer, zo licht, ik naar buiten kijken mag heel even zonder geluid vond de tijd de zee in jou en herkende ik het huilen om al het beminnen wanneer is liefde eindeloos, vroeg je, aan het eind van de dag ik wist het antwoord en stierf opnieuw…

tot op heden vlogen de woorden mij om de oren als ik weer inspiratie vond door te schrijven met een pen, vol betekenis golfde het op het papier. Dat nu ook al jaren het internet als vast hulpmiddel wordt gebruikt komt door de korte bochten, Zonder ook maar een omweg geeft google Mij de betekenis van eenzelfde woord Maar de site waar ik…

vreemd blijft het om het bed te zien kussens liggen stil, haast gerangschikt als museumstukken in een eigenaardig, oud licht het wordt koud, killer dan buiten ook dit schrijven kost meer tijd zoals de weg langs muren en loze lakens het doet pijn wanneer jij beweegt in een veranderde blik en ik vecht voor eigen recht de hemel leeft met…

Vergeten tijd ligt achter ons, in angst baren we het leven, tussen geboorte en de eindigheid, we zijn schipbreukelingen van de hemel en de diepten van de zee, we zijn het ontgonnen land, borelingen uit de eierstokken van de zon en maan, de horizon lijkt verder, zeilen bollen minder, blouses minder wit, hét ontbrekende in de volheid…

Toekomt en verleden schuiven nader zonder gevaar en berouw, het maakt niet uit waar en wanneer het verval zich dient, want we zijn nu bij elkaar en overal mijn vriend.…

de ander vlecht de loten met lemen wortels in het gras, nectar vloeit uit kristalen wijsheid te ademen uit zelfstandigheid zijn we vrienden in een lot? zijn we van een gelijk ras? krom gebogen in z’n denken waarin hij het meest gedijt?…

hemel wordt weerspiegelt en uiteindelijk uit glas blijkt te bestaan het tart geluk in elk dierbaar moment waarvoor een naam is gekozen, magisch licht om de schalen van de wereld te breken, kroont zichzelf met tederheid waaruit een nieuw embryo zich met lauwerkransen presenteert,het taaiste ijs als dunne vliezen breken zal, zijn we…

hoe voelt het om weg te zijn, om nooit meer gezien te worden om te weten dat tijd alles zal wissen en dat je aan de dood om een uitzondering vraagt is het niet zo dat door te tellen tot oneindig alles elkaar aanraakt zacht of stormachtig traag en dan weer razendsnel is er een herinnering of nog iets van het onbewuste van wat wij…

Ieder afzonderlijk individu. Een individuele regenparaplu voor de grilligheden van het levensklimaat. Een opmaat van de stuntelaar die weldra voor zijn mensdom staat. Een vrouwtje of een mannetje onderweg tijdens zijn bestaan. Somtijds regen na de zonneschijn, maar zo nu en dan een duikelaar na een verwoestende orkaan. Een vrouwtje of…

de waarheid is een lekkende sloep die in de geulen van zeeën verdwijnt wijs naar het wolkendek val neer in het stof roep goden aan beschuldig anderen huiver omdat de oorlog altijd weer begint omdat we de ander verliezen laten we verhalen delen en samen reizen zonder huiver zullen we weten dat we de ander zijn…

zijn gemaakt en droogt het ziltste zout van ervaring op het gelaat, Kijk om je heen, zoals je bent verstaan, we zijn geen vreemdeling in dit bestaan.…

We zijn even. We noemen het leven. Het schuurt langszij. Scheurt het wezen tot het besef voorbij. . We bestaan tot we vergaan. Elk verband verkruimelt tot het laatste restje verstand naar beneden tuimelt. We hopen dat er iets is dat de loper om zal keren. Maar er is geen meesterhand. We zijn zand. . “Druppels”…

Wij komen van ver, om weinig te begrijpen, blijven we op zicht?…

Uit het ziende oog van de orkaan wie hem raken zal in afzienbare tijd even een niet waarneembare kalmte in een oorverdovende stilte van ingehouden adem, achter de on-aardse schreeuw, verloren energie komt in vervoering barst open, daar openbaart zich de onneembare zwaartekracht uit de diepzee geboren, zoals we…

Of komen we van ver, om weinig te begrijpen, we blijven op zicht. Blijft het oog van het heelal op ons gericht?…

we zouden uit deze nacht springen alles terugbrengen wat we namen naast het verdriet wandelen we zouden oefenen in hoop volhardend vol leven zijn uit de wrakstukken herrijzen we zouden naar het licht reiken een naam geven aan het verdriet een boot vol liefde zijn we zouden een koor van stemmen zijn leren van onze schimmen onszelf…

Nu de regen eindelijk echt valt alles samen eindeloos het komt terug bij vlagen in ogen even mooi en nooit opgedroogd Keer op keer draaien de sterren in de hemel rond klots kledder klad…