Alle inzendingen over Wenende Ogen

ogen Voor jou en mij, komt ook tot mij langs reien bomen…

schone en trieste melodieën rozengeur en passiflora hangt in 't wonderbaar licht waar we de liefde voelen stromen in dichterlijke aandrift met wenende ogen zich baant een weg door ruimte en grotten waar ze de poëzie door 't trots gemoed bespotten het regent klachten die op beredeneren wachten verloren voor de poëzie…

Daar valt er nog een blad, daar nog een, uit de bogen der hoge bomenhalle, en 't dwerst de onbewogen oktobermist: 't en roert geen wind, geen een, maar 't leken, 't leken tranen, die men gevallen zou uit wenende ogen wanen: één kerkhof is 't!…

‘k Heb mijn levenstaak volbracht, En mijn uurglas is verstreken ‘k Voel mijn wenende ogen breken; ‘k Voel, o dood! Uw ijzeren macht, Goede nacht, goede nacht!… ’t Is voorbij, ’t is voorbij, Al wat mij aan deze zij Van het graf ooit vreugd kon lenen Ook ’t verdriet dat mij deed wenen. ‘k Ben aan ’t eind der woestenij! Ik ben blij!…

- cel - wenende muren sporen in gehouwen steen van zilte eenzaamheid gestorven gedachten pulver onthecht in schrijnend wachten op een loze dageraad wenende muren voegen murw geplet gevangenen in zwaartekracht geloken venster traliën gelijk een stramme wacht onwrikbaar in hun kille kader wenende muren deur vergrendelde verrader…

Een spiegel toont de waarheid van haar wezen Onbekend Niet haar eigen Het gezicht van een verloren ziel Zacht wenend zonder tranen De nacht onthult haar betraande ogen De dag verhult haar huilend gezicht Gezien wordt zij nimmer Gezien worden wil zij des te meer.…

Bomen getooid in witte aanschijn Gekleurd door de zon haar tranen Rood haar ogen bij het ontwaken Een keuze is haar rauw ontnomen Roder haar ogen bij de bedgang Hoop is gedrenkt in zwarte inkt Inkt waar haar testament van leeft Rouwen zullen de gekroonde berken En al wenend nemen zij afscheid…

De nacht was over Doch ontwaken wilde ik niet Kon niet het dodenmasker afwerpen Om al wenende met betraande kussen De dodendans liefdevol te starten Dansend in de poelen van jouw ogen Daar ik nog steeds in liefde geloofde Dan overmeestert mij het blijde verdriet Weer dans ik mij omhoog op die kille berg Angstig om de betovering te verbreken…

De nacht wordt steeds groter in mijn hart mijn ogen worden steeds zwaarder nevel daalt over de resten van wenende dagen zwarte schaduwen overvallen mijn lege vragen ik loop doelloos rond in volstrekte kou en adem een pijn in zo blind en zo grauw ik zwijg een eeuwig zwerven de dag gaat langzaam sterven…

drijvend naar de uitgestrektheid de kust ver achter zich verlaten enkel het wegsterven van vuurtorens nog net in zicht maar onbereikbaar patronen golven in mijn hoofd kom nader tot het baken droog de tranenvloed van wanhoop zet voet aan de oever, loop over de dijk bouw met mij de deltawerken die stormvloed bedwingen verblijf in zachtjes wenend…

wenende bomen verschieten van kleur in nachtelijke schemer vogels scheren langszij opzoek naar 'n veilig heenkomen paarden grazen op kale vlakten schuil gaat de maan achter een grijze nevel waarin duisternis zich versluiert…

Maar in de kamer van mijn zonden, daar zit wenend mijn Heer.…

ook hun meester, wenend zonder holte om te uiten…

MET LEGE OGEN STAREN Met leeg gehuilde ogen staar ik in mijn diep donkere duisternis Wijl ik stil in mijn kussen snik weent mij ’t hart van droefenis Zachtjes vertel ik mijn verhaal wijl mijn kussen vredig luistert Wenend fluister ik het allemaal hoe de wereld rond mij duistert Zwijgend hoort het kussen mij terwijl ik zachtjes…

gouden klanken zoemen spetteren en raken mijn oude hart vol tranen zilveren druppels vallen op gouden spinrag trillend en wenend stemmen bronzen door blauwe nachten…

Brand los, mijn hert, van al dat uw gevlerkte vlucht ombindt; brand los van kot en ketens, nu de wenende oge ontblind; brand los, mijn hert, 't is nu, 't is nu dat de hemelvaart begint!…

levenloos wit marmert wangen het licht gaat gepaard met wat ogen willen zien er hangen harde haren rond een uitvergroot hoofd begeerte dooft op slag de hang naar meer is verdwenen in het wenende licht één vierkante meter grond beweegt rond afgetobde voeten het gezicht in ruw geplooide lijnen, zij verdwijnen in een welgevormde lach…

altijd elke juni kwekke kuikentjes in mijn waterkant hoe klein zijn toch die donsjes dit jaar zeven gekropen op de kant alle lentes nieuw leven kleine teentjes wenend tuitjes zittend bij de eendjes aan hun waterrand…

al zal dit lied niet zingen tussen ringen van schuim als een duif slurp ik het Hooglied: rondom puin staar ik vergruisd in eeuwige zonneschijn met al het wenend volk aan Zijn kant de Bruidegom grijpt ons bij de hand in binnen en buitenland…

Had Orfeus niet Eurydice gedood Door zelf te hunkren naar haar levende ogen, Voor eeuwig had hij haar in ’t licht gevoerd. Nu stond hij wenend waar zich de afgrond sloot En had voorgoed zich aan zijn arm onttogen Wie hij zo vast zich dacht aan ’t hart gesnoerd.…

Had Orfeus niet Eurydice gedood Door zelf te hunkren naar haar levende ogen, Voor eeuwig had hij haar in ’t licht gevoerd. Nu stond hij wenend waar zich de afgrond sloot En had voorgoed zich aan zijn arm onttogen Wie hij zo vast zich dacht aan ’t hart gesnoerd.…

Wenend worden strepen stippen, versteend en in jouw handen de mijne harden. Syl, de jouwe.…

Ieder woord dat ze in het donker fluisterde dat kwam regelrecht uit haar wenende hart Terwijl er toch niemand naar haar luisterde haar wereld zag immers zwarter dan zwart Ieder verdrietig woord dat haar hart verliet beproefde het traan uit haar ogen te persen Achter haar klonk het levens afscheidslied het zong van verdriet en pijn controversen…

vrouwentongen slingeren zich venijnig een weg brokkelend laten zij van liefde geen spaander heel giftig spuiten zij vol haat dood in het rond innig met elkaar verbonden door een duister lot wenend om de zusters die niet werden verstaan…

Een plons Een drup Een cirkel in de vijver Verstoorde rust Trilt nog lang na En verdwijnt dan in de diepte van het niets Wenende engelen Storten hun smart Uit over dit serene tafereel De drup De plons Chaos zonder blijvende gevolgen Doch het water Is nooit meer als voorheen…

Ik ben als een vlinder in de ogen van een kind, als een bloemblad van een roos sterf ik in de wenende wind.…

vaak zie ik de werkvrouw schreien wenend komt zij de kade af ik sta dan voor het venster wend dan dra mijn ogen af zie haar het werkhuis binnen gaan met een droef en rood gezicht zie haar te moede ruste staan in het schemer avondlicht hoe boent zij niet de boenwas poetst zij koper, haalt de kachel leeg slaat met kracht de loper eerdat…

Verdoken gangen Leiden Naar Geheime kamers Treuren Om Een Verwonderd hart Gevangen dromen Breken In Rustende geheimen Tranen Door Een Wenend hart Verloren vluchten Drijven Langs Aangespoelde jaren Verscholen In Een Stervend hart…

Leuke lieve mannen genoeg maar niet bij mij, te weinig wordt er genoten van mijn lichaam, ik wil me overgeven aan stoere begeerte ermee stoeien, hem ruiken wanneer ik wakker word in de warmte van twee passende lichamen in mijn bed, in mijn bed in mijn verlangen naar stoppels en handen duwen in mijn huid kracht in mijn vlees…

Wij willen wenend onze weeklacht jammeren vanwege die lieftallig leuke lammeren, lafhartig door een lamstraal bruut geveld. Zo’n lam moet, potverdorie nog aan toe, pas zinloos dood voor onze bárbecue!…