Alle inzendingen over Wiegt

De kruin als koraal wiegt de westenwind in slaap. Hij danst als een sjamaan, schaamteloos, theatraal, zijn jas ligt op de klinkers; de hemel, onbewogen, ziet zijn naaktheid door de vingers. Een berk in december rekent niet op mededogen.…

De maan wiegt als wit linnen beroert door een bries uit sterren. Duisternis trippelt op zwarte muiltjes mijn kamer binnen en streelt mijn gezicht. In de verte zingt een minaret het avondgebed en ik, sluit mijn ogen.…

jouw stem wiegt mij in de schoot van de maan waan ik me veilig schommelend op de tonen vlei ik me dichter spelen sterren tikkertje in deze rusteloze nacht waar donkerte het wint tot de muziek wegsterft…

de wind vlijt zich smijdig om de boom en streelt liefkozend de stam de groene kruin wiegt met zichtbaar welbehagen de bladeren groeten wuivend zo doen ook wij mijn lief in alle jaren die wij nog samen mogen zijn…

vandaag blader ik blootvoets door onze geheime tuin het gras nog nat en in koperzacht tegenlicht beroert de wind een vrouwenmantel ze wiegt haar beeldschoon bekken met rollende druppels dauw zo teder en ik denk aan jou…

als zwarte engelen zwermen bommen boven daken van de stad de hemel herhaalt zich in het water weet niet wie en wat hij wiegt in het lege landschap voorbij de verre verte verwaait het verlangen de werkelijkheid zo ondraaglijk dat er gebeurt wat niet kan…

Nu wiegt het leven je in zijn Brede armen, als een popje zo zacht, je Ogen zijn bloemen, het daglicht dat lacht je Moederlijk toe - het sterke leven wacht je, Mocht eenmaal - o! Kindje moge altijd mijn Liefde als 'n krans muziek om je hoofdje zijn!…

de avond valt het koele laken van je wezen dat me optilt en samen met de wind zachtjes wiegt op het ritme van de maan de wereld wordt zwart jij blauw je ogen doen me dromen laat je sterren voor me schijnen heel eventjes alleen voor mij…

vuurrode koorden dansen in het groene licht van de zuiderse kapel een tap geeft de leiding en wiegt op en neer een neerwaartse spiraal duikt op in de ondergaande nachtzon een nieuw leven vol gebreken springt in het ravijn…

zie je het riet rust niet ruist een eigen lied wiegt in de wind zie het buigen recht veren nijgen en kiemt kiemt kiemt het kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt…

een warme glimlach kleurt haar lippen kersenrood als de fluister van de liefde zoveel kan veranderen in het leven van alle dag vraagt ze wat doet dan het zachte van een regendruppel op een bloemblad dat zo verloren heen en weer wiegt in het zuchten van de wind…

er schuilt een moeder in het kind dat zichzelf wiegt en een treurlied zingt blijf in het zandspoor had ze gezegd loop niet in de val van de groene velden elke grasspriet is er één, dichter bij de dood de kleine speelt alleen nog in haar handen…

je zingt tot wolken je volgen oplossen in lied de zon je melodie kan laten schijnen in blauw zonder verdriet mag ik je vangen in de kleur die is blijven hangen en woordloos bloeit op de bloem die wiegt op het refrein van jouw lied…

aan de gerafelde kant danst de wind wiegt het licht een langzaam veranderen in aarde het zachte breken naamloos verborgen in een lange winter tussen alles wat duister is deze stilte heeft stekels een verdwaalde dichtregel glijdt langs het venster…

ze koestert haar kind met warme ogen haar aandacht schemert rood in het groen in armen vol rozen wiegt ze haar kind de geur van hen samen gedragen door de wind zij vlijt haar kind in een bed van gras het kind dat even in haar gedachten was…

waar het ochtendlicht tinten achterlaat in de resten nacht kraakt het eerste leven barsten in het bestaan vol trots en zekerheid wiegt je naam in de wind van het bestaan, je bent nu en even twijfel je nog heel even maar langer. een seconde, meer was het niet…

Hij wiegt zonder te rusten terwijl zijn vingers draaien om wat mij niets lijkt ik ga naast hem zitten observerend stil tot ik de drang om mee te gaan in zijn beweging niet meer kan weerstaan maar wanneer hij zegt hou op zo raak ik de draad kwijt gek stop ik verward…

sinds de waarheid op zijn kop staat lijkt zuiverheid overbodig Weesgegroetjes hebben afgedaan daar het ongeloof zich uitstrekt valse triestheid druppelt op de knoppen die zich schuilhouden voor de zon verlegenheid zich kleurt roze wanneer wind hen talmend wiegt…

maanlicht wiegt hemel open trilt mijn hart vol liefde sterren sterven vol vreugde het heelal is zwanger hoge bergen bewandelen diepe dalen gedragen door zee -het levenslied- kom zing met ons mee…

Wankel, leunend op de vensterbank ziet ze hem gaan zijn pas onzeker, traag het kistje op zijn schouder wiegt het ritme dat maandenlang het hare was de weg buigt af langs gracht en beukenhaag dan sterft de stilte. (Gebeurtenis in 1954 beschreven in 2010)…

donker daagt jouw schaduw op het bankje bij de dijk je wiegt met de meeuwen en fluit de golven voor je uit de geur van pijptabak trekt wolkjes in mijn hoofd ik lees de omrande woorden laverend boven zee blijf ik je ontmoeten ik heb jou mijn naam beloofd…

het zijn de vogels die me door de morgen loodsen het gloren van hun kwelen is een streling op een vlies in de stroming van de klinkers trilt de dag nu open de drilboor van de straat wiegt de vleugels van een koor als het wit van zilverreigers verdrinkt in hete wolken klinkt de morgen zwart van troost…

jij plukte kleuren uit het hart van de bloem wat bleef was de steel nog wiegt ze in reiken naar zon op troostloze wind omdat niemand haar kinderen vindt jij zomert kleurloos plukte je vrij want het hart dat jij koos is herfst en dood al voorbij…

in de tuin van haar geest op armen vol rozen wiegt ze het kind zachte geuren zoete woorden gedragen door de wind in de tuin van het huis huilt ze met het kind de druppels vallen zwaar op het groen in een bed van nat gras vlijt ze het kind dat er ooit was…

Hij wiegt dan met zijn heupen lekker in de maat en als hij op zijn kont zit doet hij dat met zijn staart. Hij heeft niet zoveel voorkeur voor hetgeen hij hoort maar je ziet als er reclame komt dat hem dit heftig stoort --------------------------------------------------- Uit mijn bundel "Mijn kat en ik."…

geel wiegt met oranje harten in de lichte lentewind blauwwit kriekt de krokuspol naar de warme zonnebol er hangt iets onbestendigs in de eerste voorjaarslucht vogels die al vroeg ontwaken fluiten in een lieve lust na de lange winterrust neemt lente eindelijk zijn vlucht…

je druppelt binnen met in je ogen een belofte in je haren de jaren die je koestert en in je handen de warmte die ik zoek je voeten dragen je nubiele lijf het wiegt door de ruimte als een bootje op zee ik ben niet meer als vroeger, fluister je ik kus je krullende lippen en zeg je bent precies goed…

een late rode klaproos wiegt op de tonen van de wind een paardenbloem wacht op getuite lippen buizerds kondigen zichzelf aan cirkelend in de lucht schreeuwen ze naar hun prooi een vlinder danst samen met een blad dat naar beneden dwarrelt terwijl seizoenen elkaar kussen…

je rankt in groen je mooiste lentekleur wiegt licht verschrikt op zomers warme winden bloeit te snel omdat in het verstoorde evenwicht je geen balans kon vinden je stuifmeel is verkleefd omdat de stamper niet mocht groeien de bijen zijn niet langs geweest er was geen koningin op het uitvliegfeest de darren zijn te vroeg dit…

nog zomert het in golven wiegt je lach je ogen stralen branding jij bent de warme zee die ik deze nazomer zag je kleurt zon in zomerbruin, haar oogst is voelbaar op het zand waait nog groen in goudkleur langs het duin het blauw loopt vol met zachte herfsttinten geel dat zongerijpt een koele ode klinkt aan eerdere volheid in bezinken…