Alle inzendingen over Witte vogel

vogels.…

In aangename sereenheid ontwaakt een nieuwe dag met zonnestralen warmer dan warm wind zachter dan zacht de bomen weer een tint groener dan gisteren afstekend tegen een hemel die blauwer is dan blauw waarin wolkjes zweven witter dan wit vogels mooier zingen dan mooi eendjes donziger zijn dan dons lammetjes liever dan lief het gras groener…

(toen de lucht zich terugtrok in amber en turquoise wist ik, dat de avond zoeter was) geef me je hart- gééf het laat de aarde achter in zijn werelddans voorbij de glans van klatergoud en overschot schuddebuikend ligt de dag achter valse wolken, het spiegelbeeld van nu verlaat de avondval en witte vogels draaien rond een nieuwe maan…

wind waait zoute druppels, het raam knarst zwaar om de wanhoop van de dingen ik staar voorbij bomen op de weg en het binnenwaartse zwijgen dat machteloos om de schemering valt zich in schaamte nestelt en in nog meer zand in mijn ogen ik zie vreemde witte vogels vliegen doorheen verlangen en de waarachtigheid van de nacht ze leggen…

Traag breekt schemer door ochtendnevel hemel kleurt reeds rood in morgenlicht steeds duidelijker tekenen zich contouren vormt zonneschijn een schoon vergezicht vanuit de stroom stijgen nog de dampen waarboven sierlijke witte vogels zweven ontwaart men langs oever pluimen riet zo’n ochtend beleeft men het mooiste leven aan elke twijg van…

Haar mond ontvlucht, tanden als witte vogels in gewit brokaat. Nachts betaal ik tol in armen te begraven uit licht op te staan Tussen de lippen lonkt een overrijpe mond daad van verlangen. Hartslag als bloesem om haar boezem te vullen, weer in pijn gemorst.…

vogels om mij heen ondergronds misgunt voorgoed een nutteloos anker de terugkeer in ooit mijn element uit "De Zee en Ommelanden"…

vogels in de stilte die wij schreven naar elkaar woorden die in ons hoorden zo mooi, van zichzelf…

Maar aan de kim verrijst nieuw licht zonnestralen beschijnen de aarde een witte vogel strijkt neer die de eeuwen door vrede bewaarde.…

Het schone morgenstrand ligt blank en leeg onder een vlucht zwanen laat hun zingende vleugels schuchter weergalmen steunt die weemoedige stem van teer wellend verlangen naar geheime verte de witte vogels vliegen tussen doffe zee en vroeg wolkengrijs vol onvoorspelbaarheid die rustig wacht waar hemel en water elkaar ontmoeten verdwijnen…

vogels die allen over een zon dromen, over thuis en licht getinte wolken ze weet het zelf niet hoe ze poëzie tekent rond ogen als vanzelf en voorgoed en op weg naar een woord alles groter maakt achter mijn blijvende stilte ja, herhaal ik, binnenin het is mooi om te luisteren…

Ze spoelde en ze plensde zonne ze pletste wit ze plensde licht en lichte pareltjes waren begonnen te rollen langs haar blond gezicht Daar vloog 'n mugje daar vloog 'n vogel daar vloog 'n bijtje tussen 't riet en 't hempje als 'n witte vogel klapte als 'n witte wiedewied.…

het voelt vreemd wanneer ik je vertel hoe ik heet alsof er iets beweegt; zoals de steen waarin ik mezelf herken die stomzwijgend rozen slingert in ramen en alle kamers binnengaat tot ver in het landschap van vruchtbare bomen het is onzichtbaar in dit gedicht; alsof een witte vogel een cirkel maakt van stilte; er dwars…

een witte vogel die het rif verlaat het kind dat met zilveren voetjes baadt de man met stok die water uit de rotsen slaat de valk die de verten ziet de hoge pluimen van het riet de landwind die naar de zee vliedt het landschap in slingerlijn de houtbrug over het ravijn zal daar mijn grijze vader zijn de nacht en najaarsvlagen het hart…

Deze blauw met witte vogel, geeft hen allen veel plezier. Elke dag voert hij zijn show op, tot vermaak en tot vertier. Och, het is een arme sloeber en hij lijkt ook niet gezond. "Japie" zelf is heel tevreden, want hij eet zijn buikje rond.…

Golven rollen als branding over het strand En spoelen wieren, schelpen en wrakhout aan Wissen sporen van verleden uit het zand Maar de deinende zee blijft altijd zelf bestaan Vanaf d’ horizon rollen golven af en aan En peinzend op ‘t duin over verre watervlak Zie ik tot ver blinkend witte vogels gaan Zwevend op thermiek met onvoorstelbaar…

Golven rollen als branding over het strand En spoelen wieren, schelpen en wrakhout aan Wissen sporen van verleden uit het zand Maar de deinende zee blijft altijd zelf bestaan Vanaf d’ horizon rollen golven af en aan En peinzend op ‘t duin over verre watervlak Zie ik tot ver blinkend witte vogels gaan Zwevend op thermiek met onvoorstelbaar…

levens-rivier vergezellen witte vogels zijn zwarte paard dat adem hapt in diepste dromen van dood en leegte, onzin en verderf in cirkels van eenzaamheid slaat dat donkere paard op hol en vertrapt de laatste grijze zwanen nog voor zij werkelijk een doden-lied kunnen zingen ze verdwijnen in het niets van modder als nachtmerrie over verschenen…

na lang en zwaar zo uitgeblust in schemerige schijn geslapen word ik door wimpers heen gekust om uit mijn schuilplaats te ontwaken mijn prins de witte vogel vliegt onwennig sla ook ik mijn vleugels uit ik ben niet bang - hoor ik - wetend dat je liegt en ik klap-lieg met je mee ertussenuit de uil is weggevlogen verlamd blijf ik in ons gevangen…

Op een recht, zwart kousenbeen dunne rokjes opgeheven, dansend in de vroege regen en de tuin voor zich alleen, staan twee jonge appelbomen, 't witte bloed omhoog gestegen, vlinder-hoofden wijd omgeven door hun allereerste dromen.…

Wat kunnen we nog wel zeggen en waar houdt onze kennis op ligt echt onderscheid tussen het goddelijke en menselijke recht de rede dat riet naast vaarten en rivieren ook naast beken groeit. Wat behelst een ander spreken opzoeken aanhoren en van de leefwijze getuige zijn of leren naar eigen keus. Welke deuren open jij naar het redenerende…

Gezeten op de drempel van een huis, speelt hij gewichtig, stoer en onbaatzuchtig voor iedereen. Zij, die het vaderhuis nimmer vergeten en zij, die voortvluchtig dolen van land tot land: de dichters, de matrozen, de reizigers, die zonder éne cent, het land ontdekken door hun droom verkozen, luistren naar 't schreien van zijn instrument.…

Een leven ,zo snel Geleefd,dat wel Afscheid tijd zat, Moeilijk is dat Tranen genoeg, Ik wou dat de dood jou oversloeg…

Er was geen stervensangst geen pijn, God heeft hem zomaar weggenomen, Zijn engelen zijn stil gekomen. Geen groet geen afscheid mocht er zijn. Nu staan wij bij zijn planken woning, Zien voor het laatst zijn lief gezicht, Waarop een glans van vreugde ligt, Omdat hij zomaar 'thuis' mocht komen.…

Scharen knippen; Topjes wippen; Geurend valt het groen. Kijk die chicks hun best doen! Heup aan heup op sportschoen, Top in zakjes doen! 't Warmer branden van de lampen ontkent het avonduur; Afzuiginstallatie, Zoemt een zacht triomflied; Een duister avontuur! Stoonde knippers, Toppenwippers, Net alweer gebeurd! Ga toch even zitten…

ik verander de wereld ik verander de wereld in een kikker o kon dat maar, springen naar de sterren onze eieren door heel het al verspreid al mijden wij de vliegen al van verre geef ons ruimte geef ons tijd geef ons tijd geef ons ruimte ik verzuim te vermelden dat ik niet toveren moet en goochel een spoor van woorden dat is mijn sprong…

hongerige ogen, graaiende handen, krijsend grut, overspannen moeders, coole pubers, chagrijnige koppen, bizarre smoelen, vrolijke types, tetterende kassa-meiden, even boodschappen doen, daar knap ik van op.…

ik verander de wereld ik verander de wereld in een kikker o kon dat maar, springen naar de sterren onze eieren door heel het al verspreid al mijden wij de vliegen al van verre geef ons ruimte geef ons tijd geef ons tijd geef ons ruimte ik verzuim te vermelden dat ik niet toveren moet en goochel een spoor van woorden dat is mijn sprong…

Zilveren vogel tussen de witte wolken op weg naar de zon.…

ooievaar grote vogel wit met zwart wat kan jij klepperen oorverdovend…