Netgedichten

netgedicht (nr. 42.595):

LANGZAAM GAAN

Het schone morgenstrand
ligt blank en leeg
onder een vlucht zwanen
laat hun zingende vleugels
schuchter weergalmen
steunt die weemoedige stem
van teer wellend verlangen
naar geheime verte

de witte vogels
vliegen tussen doffe zee
en vroeg wolkengrijs
vol onvoorspelbaarheid
die rustig wacht

waar hemel en water
elkaar ontmoeten
verdwijnen stipjes voldaan
in 't wazige zilver
daar schuilen vele vragen
glimmen dankbaar verheugd
want ze blijven zichzelf
zullen nooit antwoord zijn.