Alle inzendingen over Zinvol Natuurgeweld

Gematigd tevreden Met een handicap die hoogtij viert Daarentegen zeer gelukkig met haar Zij die mijn en wij die elkaars pad én schoonvegen én schoonhouden voor uitdagingen op óns pad Tijd zal leren of vegen Zinvol of -loos is geweest 't Verlopen verleden belooft veel…

in lange draden was het gesponnen vele druppels beproefden de veerkracht had de storm aardig huisgehouden maar ondanks 't natuurgeweld hield hij potig stand toen de wind weer was gaan liggen bleek de hooiwagen allang gevlogen…

Nee, rijmen helpt niet bij natuurgeweld, Dus ondersteun Sint-Maarten en geef geld.…

Dromen deed ik Vannacht dat ik Oeverloos - en Vooral vergeefs - Mijn weg probeede Te vinden in De doolhof van Mijn verloren tijd - Nimmer zeker of Ik deze ooit Nog zinvol goed Kan maken…

Maar als na al dat natuurgeweld de normale toon weer wordt gevonden, is net als voor de uitbarsting, alles weer 'gewoon'. Opgefrist als na een bui, alles groen en zonneklaar, 't was gewoon een misverstand, gelukkig maar!?…

zag zonnen trillen manen dalen en weer klimmen de zee verstoof tot waterzand vloed schuwde het land hield mij staande in natuurgeweld toch ben ik geveld de hand ontbrak die mij kon helpen op een strand vol schelpen ik stierf daar in godvergeten eenzaamheid maar ook die dood gaf geen respijt…

In de verte Wil ik wonen Achter de horizon Daar waar de Laatste einder is Wil ik mijn gevecht Op leven en dood Voortijdig staken Op het snijvlak Waar zon en maan Elkaar zinvol raken…

ROMA PIETA In een nisje Klein en teer Lig jij in het Volle zonlicht Levenloos terneer Op je moeders schoot - Die voor ons In de bres sprong En zinvol je Eigen bloed vergoot…

Altijd spel van natuurgeweld. Enerverend is zij. Vaak tomeloos, soms ook woelend vlak. Haar karakter is oneindig veelzijdig. Voor mij van grote waarde.…

Onbegrepen natuurgeweld. De mens, die zijn tegenstelling overstijgt. Die bedoeling uit toeval maakt. De levenskunstenaar, die bewust geworden is. Die met liefde liefde schept. De kosmische liefde, die bedoeld ontstaat. Die niet toevallig is.…

In jouw armen Is er geen zoeken Geen vinden Geen gaan en komen Van gedachten Geen vragen over goed en fout Geen denken aan Zinvol of zinloos Geen gevaar noch veiligheid Geen weten Geen benoemen In jouw armen is geen... Is wel…

Iets als een ingreep, om bij deze zielepoten het zinvol zélfbeeld eerst wat te vergroten.…

Is het zinvol je hersenen te voeden, met de kronkels van een onbegrijpbare geest? Kunnen we echt nog diep nadenken, als het goed is en geen voldoening mee hebben?…

Ze zijn er je beseft het niet ze zijn er soms ben je ze kwijt in gedachten ik mis je zo stil in tijd voelen en falen zinvol zacht gerijpt gebroken dwaas mens verworden in lach krijtwit geschokt rampspoed achterhaald.…

met altijd de twijfel van waarom toch weer opnieuw een gedicht geschreven ging ik letters zetten jongleren met woorden en balanceerde ik op de scheidslijn van mistige zinnen doch het is maar de vraag of gedichten schrijven voor het vergeetboek nog wel zinvol is…

alhoewel, vakanties kosten veel geld, toch zinvol dat het is bijgesteld. ...cao primair onderwijs: 6,9 % erbij...…

Er niet om gevraagd En toch onverwacht Gekregen, mijn plek Hier op deze aarde, Geworpen op het Aangezicht van Deze wereld die Buiten mij om Geschapen is De crux van Het menselijk leven Is hoe om te gaan Met deze geworpenheid Om er toch iets Zinvols, iets goeds Van te maken, Een bijdrage te Leveren aan de Menselijke…

Opgestapeld ligt de tijd zinvol oud te wezen Ik lees ons terug De klank van jazz geurt whisky als rookgordijn voor eeuwig dronken Ik hef mijn glas en kijk omhoog Proost mijn lief het duurt maar even…

Natuurgeweld alom beschreven ieder leven telt laat het overleven. Zonder scrupules geen enkel pardon steeds meer bomen verdwijnen uit de zon. De schaduwzijde nodig zoals men zegt terwijl aan de zonzijde natuur het loodje legt. Bedreigde dieren straks is het te laat beelden die sieren enkel nog de gevoelige plaat.…

zo zinvol is ons leven en dan dan heb ik tot slot bedacht zeggen we eindelijk met z’n allen ……. het is volbracht…...…

Om op tijd te zijn voor mijn liefste ga 'k op tijd op reis sluit je aan zonder tijd maar met de zon tijd pauzeert geenszins de zon gaat onder de maan weer vol soms is tijd zinvol, maar al- tijd hou ik van jou…

zo schots als rots natuurgeweld in handen van een stielman zonder waterpas met treden uit bomen met hun namen onuitspreekbaar hangt de trap uitdagend aan haar muren ankers trede voor trede een eigenzinnig verhaal voor iemand nieuw telkens weer gecharmeerd door de aanblik van een kasteel en niet zozeer het gebrek aan middel en vakmanschap…

Toch is die vraag niet zinvol bij zo'n top. Nu telt alleen: wie houdt het eerste op?…

De warmte heeft de overmacht en kleeft zich vast aan de aarde In een klamme vochtigheid broeit de zindering voort Het glooiende landschap verdwijnt in een dor geelkleurende woestenij Niets ontzien de stralen van de koperen zon en laten een spoor van verzenging na De warmte heeft de overmacht Voert de boventoon van natuurgeweld Langzaam…

loodzwaar de stilte rondom ergens zweeft de weergalm van een dichtgeslagen deur de storm lijkt voorbij maar dreigend de lucht in haar roerloosheid gevangen in het vacuüm van verwachting gerommel in de verte als snelle stappen op de trap nadert de ontknoping in natuurgeweld met bonkend hart gewapend voor de confrontatie wars…

In welk wonderspel spelen we allen mee? Wat is de naam van dat toneelstuk? Van welk script ben ik de schrijver? In wiens boek ben ik beland? Van de antwoorden blijf ik onwetend, want wij mensen zijn echt niet ons brein, en oneindig veel meer dan ons verstand.…

in woorden die diepte peilden zocht ik zinnen die doorsneden wat verlangt in elkaar te schuiven ik heb mijn best gedaan een gedachte zo uitdagend ik dacht hem eens in welke uithoek Hij zich verborg God moest wel verschijnen het was toen dat alles verdween wat ooit zinvol leek…

De mensheid huilt zeeën van tranen door dit natuurgeweld, met een kracht waar niets tegen was bestand.…

Hij is het zwijgen rechtop de hemel in; de wind, de hitte en regen hieuwen zijn stam en takken, zijn wortels als houten fonteinen wellend uit de bronnen. Alle seizoenen krijgen kwartier, hij is het opgetaste korte en lange jaar, in de zomer fluistert nog de witte sneeuwjacht in zijn blad en bronzen herfst omarmt stormend zijn schors in de meimaand…

in weerlicht slaat de hemel breuken in het graf opent zwavelzurige verdoemenis die onverlaten wacht ongekende kracht dondert over een verlaten aarde storm en hagel trekken woeste sporen in aangerichte schade stilte vol geladenheid de dodelijke spanning zijn wij nog niet kwijt…