Alle inzendingen over Zolen

na lemen huizen is beton rot anekdotisch vallen gele wederiken met hun punten op het tapijt - een sterrenbeeld ik pak een spa en schop een struik de tuin uit ik lees een dichter die ik nauwelijks nader erg erudiet, Piet daarmee houd je me wakker, met wat ik niet begrijp zo kom ik terug bij de aarde aan mijn zolen…

tenen krommen in stukgeschopte schoenen zoeken een uitweg dwars door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid in stukken ingesnoerd door veters -te hooggespannen- ogen hebben glans verloren ongeringd rafelen ze de bijna uiteengereten flarden bij elkaar ongepast barsten vellen in blaren uit…

tenen krommen zich in verlopen schoenen zoeken een uitweg door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid aan stukken ingesnoerd door veters net te hooggespannen ogen verliezen glans ongeringd rafelen ze de bijna uitgereten flarden bij elkaar en ongepast barst het vel in blaren uit…

Vrede op aarde want Het is kerstmis Ik haat het Vrede op aarde Vreten met zijn allen Want het is kerstmis Vrede op aarde Het is kerstmis Overvolle winkels Ik zit in een dip Vrede op aarde, Overvolle tafels Ik heb er genoeg van Vrede op aarde Want HET IS KERSTMIS maar de vrede op aarde Is ver te zoeken Wanneer je in je eigen…

heden schuiven nachten voor de zon verstijven gordijnen tot mummies bleekt euvel licht tot vale hapering verteren magen het dagelijks brood verwateren straatstenen tot knarsen onder haastige zolen van onbestemde spoed volgzaam zwijgen vogels, zaaien ochtenden in blijvende herinnering en wordt het stil rond de oren…

Mijn zolen van glaspijn, naadloos mijn hoef in het zand? Dat nooit. Je droogde je trager dan gort uit 17-zoveelste storm. En ik knier. Zucht dat het kraakt. Ik vermaal je. Ik moet want het lopen gaat door het gaat asblauw en gaat als een snijbrander vloek je tekeer en mijn zolen: aan spelden gewend.…

Eens was je zo dichtbij, zo vers, dat ik je aan kon raken van zool tot kruin. Eens was de gladheid van je wangen als een rimpelloze branding, waarin mijn onverzadigbare liefde ritmies kon rijpen. Eens sliepen nog jouw borsten wachtend op een teder gebaar, dat jouw tepels zou wakker schudden.…

Nog altijd ploetert geluk zich door de modder, zuigt zich als vanouds vast aan zolen van zielen, doelloos zoekende naar het onbekende, pas wetende wàt, als het zich openbaart.…

De sporen van de zolen staan gegrift in zijn hoofd en hart want zoveel onbenulligheid wordt natuurlijk wel afgestraft! En zo zei hij: het is nu klaar je mag trappen, alsook slaan maar ik laat dus echt niet toe dat je op mijn hart gaat staan: Dus adieu!…

verziltende knapen groef hij zijn eigen kuil nooit voor een ander met vallen en opstaan zijn eigen leven waar antwoorden ontbraken hij zich niets meer af kon vragen in de diepte van zijn drama bleef hij een beetje achter in die andere werkelijkheid een droomwereld en het verstrijken der aardse seizoenen was te lezen op de zolen…

Op schoenen met lederen zool en zijn iets te zware lijf laveert hij tussen nat en glad, onderwijl de sneeuw, maar meer nog zichzelf, verwensend. Geen oog voor het smetteloos wit dat zich kuis aan hem toont. Doof voor het opgetogen geroep van het kind dat zich verwondert om het geschenk van de nacht.…

kraak maar genetisch materiaal tot op de halve zool zo komt er geen mongool uit aanverwanten ze schonen zich uit angst de bloem niet te zien bloeien die ontluikt uit liefde of nog onberekenend samenzijn is het festijn alleen maar voor de rijken moeten hun mussen havik zijn en gaan ze daarom over lijken er is geen eer…

Mijn vel en mijn handen beefde van het onrecht in de verlatenheid toen ik bukte en naar mijn schoenen greep terwijl ik naar de modder keek die onder mijn zolen kleefde nadat ik weer was uitgegleden op de moerassige wegen waar ik het lied van mijn hart gezongen had voor jou Mijn vrije adem dat voor jou is uitgestort in het huis van jouw geborgenheid…

Zullen de zolen die op hem stappen er over honderd jaar ook nog zijn?…

Als je van te voren zou weten dat je leven ophoudt door een moord zou je dan nog een leven hebben als het eindigt met zo'n slotakkoord Wat gaat er in je om als je een jongen van zeventien jaren ziet staan met een pistool denk je dan: Nu gaat hij schieten hij schiet echt die halve zool Is dat het laatste wat je kunt denken…

De blauwe vogels op het dak zij waren de idolen van onze zomer lang die wij versleten in gemak Ik bracht je eersteklas bonbons en bosjes capriolen en van de bakker om de hoek ons zonnebloemgebak Zo gingen wij de zomer rond op zonverliefde zolen en niemand die ons miste of de liefde onderbrak Ik kuste zacht je huid die ik bestreek…

Zie de wind op de golven fel blazend op de kust De kustlijn van ontzettend veel schuim voorzien met daarin verwrongen schatten van de zee door schepen gelost, gedumpt, maar bovenal verloren zijn eenlingen, zoals daar is die schoen versleten zool en zonder veters Wit van het zout; ietwat uitgeslagen helemaal niemand meer die hem past…

Mijn toren kucht langzaam brokkels uit en de ruiten worden als vaders ogen troebel ik verlang naar de zachte aanraking die het gif stilletjes opzuigt en uitspuwt uw lach en uw ogen gommen de barsten van onze tekening die nu nog een ets is maar weldra zal krioelen van de kleuren aan mijn voet steken bloemen het hoofd op onder uw vruchtbare zolen…

uit duinen waar ik zonnewandel verzweeft mijn geest over het land bij ‘t ruisen van het zilte branden door weeë luchten overmand over een panoplee van paden stamp ik mij lodig door het zand en voel mijn zool de treden raken mijner gedachten, hand over hand uit schilf’rend drijfhout dagen wijde beelden, azuur, een oceaan totdat een prikkeldraad…

dagelijks aan de wandel mijn voeten optimaal bescherm en mijn schoenen goed behandel Altijd heb ik sokken aan zodat ik tijdens nachtelijk waken mijn tenen niet verstrik in het losgewoelde laken In zand zou ik graag mijn tenen hullen koel in de schemer, geen korrel gelijk zou vloeiend gruis mijn wezen vullen Op steen zou ik graag mijn zolen…

De plankenvloer kraakt het verleden gesmoord door stof verstopte kieren onder kaal getreden pluche kleden spijkers buigen; de koppen geroest niet willens hun houtgreep te vieren nagels woest geslagen in de knoest ruw wreken de splinters zich tegen de vuile zolen die hen open gekrast achterlaten na een regen van vegen Nee, de delen barsten…

Zijn spierkracht, dat hij klein was, niet veel sprak, zijn gladde bruine zolen heb ik zelf bedacht. De rust waarmee hij alles met me deed om me tot een bekentenis te dwingen. Stroomstoot, ijslikeur, bamboe, valse hoop: hij was een meester in het derdegraads verhoor. Toen ik vertrok had ik gezworen wat hij wou.…

Beetje bie beetje wordt t stil en dwaars tegen zin en verstaand zol k mit verdoezeln willen in dook aan wotterkaant. Beetje bie beetje wordt t stil in de regen op t Hogelaand. -------------------- Wizzelbörg (2009)…

Stappers die haastig hun zolen aan hen slijten; onbekend met het oorlogsleed dat zij in namen symboliseren in steen.…

Samen wandelend naar nergens Knijp ik jouw heupen die gloeien Schrapende zolen en de nagalm van mijn bloed dat zwakker fluistert nu.…

’s gezien blij de gezichten vlaggen en leuzen om de aandacht te richten het samen verbroedert een leider die moedert zijn maten op weg idealen op spandoek gezet ineens is er drukte gedrang van de kanten het eerste vluchten uit het benauwende zuchten in blinde paniek mensen die vallen niet op kunnen komen vertrapt onder de zolen…

ergens verblijft er op het leeg terrein nog een puntje schemerlicht, zelfs is het nog in staat een schaduw te werpen niet langwerpig, maar krom gebogen door de kou die het ondervindt in een ruimte waar de echo met een opgezette kraag tegen de wanden hangt te kleumen gisteren waakte de tijd nog met gelaarsde benen doch vandaag lijken de zolen…

Verdampte hitte rammelt als verroeste uitlaatklep de bergen uit zwermt huilend uit over oases van verscholen inboorlingenbotten Die venijnige klaagzang toont de blanke het verwrongen lijden van roemloos verzande tropen en laat hem vrijwillig vluchten Eindelijk terug bij 't druilerige weer glibberen bevroren tegels zijn zolen onderdoor…

gemaakt geslapen in een uitgebeende zee het land gelaten dat in laatste wee tot kaken in het eigen bloeden staat waar woeste hoogten tot mijn navel reiken ontwaken woorden uit een winterslaap ik zal van wat ik dichten wil niet wijken ofschoon er wolven zijn een enkel schaap de groene grassen rond de stenen eiken verlangen niet dat ik de zolen…

Hoe tomeloze drift onder zolen kraakt en knapt.…