Alle inzendingen over Zondagskind

‘k Deed de voorspelling al dat je een meisje zijn zou maar een zondagskind moet ook wel kunnen dus kom nou morgen, da’s mijn wens… We zijn het wachten nu best moe, je hebt lang genoeg bij ma gezeten hoe je eruit zal zie is iets wat we nu wel willen weten, dus tot zondag dan zondagskind?…

Kopjes, kusjes, eisende blikken Haar neus in zijn handpalm, Zijn arm om haar heen Tevreden spinnend valt ze in slaap Op de beste plek in ons bed Zalm, makreel, kip of biefstuk Niks daarvan meer voor haar Anders gaat het niet goed Toch zit ze paraat, nog altijd hoopvol Op de beste plek aan de tafel Links, rechts, één voor hem, één voor…

Toen ik in mijn lente werd geboren was het zondag zondagskind Mijn zomer was warm en meer dan een paar en kort misschien maar tegen het einde kreeg ik haar Herfst kwam maar winter diende zich al aan daarom wil ik u nu bedanken en u en u en u en jij en jij en jullie ook en zij en hij en haar Ja, haar wil ik bedanken die mij huilen…

Bijna 18, bijna klaar om te vliegen. En dan "Hakken in het zand" zei de dokter. Radeloos waren we, meegesleurd in de maalstroom van de gebeurtenissen. 9 weken, een mensenleven. 's Nachts geen telefoon, 's morgens "Hij is er nog" Niet hardop zeggen, zelfs niet denken. En dan toch moeten kiezen voor bevrijding. Op zondag…

Anderen knippen met hun vingers, zie: Er valt vanzelf een wonder uit hun hand. Ik zwoeg gestaag, verbrand mijn energie, Maar wat ik opdelf is wat grint en zand. Anderen eten graag, ik kauw met pijn. Fazant! en ik verslik met in een luis. De hele kosmos smaakt ze zoet, op mijn Verhemelte proef ik slechts as en gruis. Anderen hebben ritme,…

mag ik in je landschap dwalen waar langs zachte heuvels holle wegen dalen beukenhagen om rechtschapenheid vragen het grint geharkt wordt voor het zondagskind waar wind het klokgelui langs wei en gaarden draagt de boer tot rust en eten maant mag ik bij je zijn mijn monument van stilte en natuurlijke geluiden weg van alle stress…

En dan Voor de zoveelste eerste keer Wolkjesadem, witte daken In vervoering raken Voor de zoveelste eerste keer Autoruiten krabben Een geluksgevoel Zondagskind in warme kou Voor de zoveelste eerste keer…

Als een kortstondig schouwspel in veld, langs berm en poldersloot ontwaken de narcissen En geven haar wondere schoonheid bloot met parmantige kopjes op ranke steel In oogverblindend zonnegeel Dansend op de wind Koesterend in de tere lentezon Als een zondagskind…

door weer en wind geen zondagskind vier weken in de schaduw tussen maretak en bladerdak, geen droomhuis voor de zwaluw maar noch door zwart of groen of grijs laat jij je camoufleren, fier tussen ijs en ereprijs staan je klokjes te flaneren…

mijn woorden dragen geen troost aan laat staan liefde alleen de nabijheid het samen slapen doet verdriet verglijden als zucht voor de nacht gelukkig de gast die slechts op doorreis nietszeggende woorden met het badwater wegspoelt als zondagskind gekust ontwaakt…

met vreugde en verdriet sta ik in het heden heden licht aan de tunnel lijkt er niet te zijn God bestaat niet, wij zijn ons brein vanuit onzekerheid vormt zich een nieuw equilibrium hoop liefde ik hou van je en dat maakt me sterk waar begin je of waar eindig je denken aan de toekomst vraagt om stevig contact geen blackberry, geen auto, geen…

Voor J. 1967-1995 Jij was nog in woelige schemering waarin tijd versmolt met wat ooit gebroken werd Ontluikend als subtiel licht in warme ogen Op tere huid drogen tranen zich als fijn stof der herinnering Als een vervlogen zondagskind in pijn verdronken Zo een jong fragiel weerbarstig talent Jij was nog niet aan…

Steeds vertel jij, zondagskind het mensenheugenis oud verhaal dat nooit op schrift alleen verbaal zijn weg zoekt door het labyrint van dromen, wonderwoorden zweven van je lippen, scheppen theatraal een sprookjesland in sagetaal van mond tot hart steeds doorgegeven Je kleurt een wereld vol magie de woorden tot een zinnebeeld door klank…

Ik word de helft kleiner zoals ik mijn linkervoet om mijn heup draai als een idioot zondagskind op een suikerspinnenkermis wanneer de dingen genoemd worden sinds mensenheugenis maar het is zo weer voorbij als de steek van een bij alsof ik vermaand word om mijn dwaze gelach alsof het klapt in open lucht het bestond alleen in mijn hoofd…

Ik word de helft kleiner zoals ik mijn linkervoet om mijn heup draai als een idioot zondagskind op een suikerspinnenkermis wanneer de dingen genoemd worden sinds mensenheugenis maar het is zo weer voorbij als de steek van een bij alsof ik vermaand word om mijn dwaze gelach alsof het klapt in open lucht het bestond alleen in mijn hoofd…

Ze is naast boos ook zo ontzettend bang Maakt U haar lijdensweg nu niet te lang U hebt Zich toch al uit de markt geprezen Houd toch wat rekening met ons verdriet Misgun, mij zondagskind, Uw Ingreep niet Met liefs. PS Ik heb Uw Boek gelezen…

Onzichtbare wind maakt rimpelingen in het meer waarop zonnestralen schitteren en als vuurvliegjes dansen op en neer Bomen beginnen al te kleuren in tere tinten groen Narcissen staan te geuren in berm en in plantsoen met hun parmantige kopjes op ranke steel in oogverblindend zonnegeel dansen ze in de wind koesterend in de zon als een zondagskind…

Door een zuchtje wind Knakte de boterbloem Van ’t zondagskind Jong, veel te jong Maar zo verliefd Op mij en de bloem Aangedaan, gekliefd Ze was enkel in haar hoofd Waar wolken stapelden En schapen zwart werden Enigszins verdoofd Ik zag dit alles op afstand Ogen traanden, echo’s zongen Ik zocht naar bloemen in ’t land We spraken…

Lang weet ik, dat mijn wereld is mijn eigen Prachtig paleis, door 't eeuwig Zelf gesticht: Kort weet 'k, dat er een schat begraven ligt, Zoals in sprookjes Zondagskind'ren krijgen.…

Met een banvloek op de deur lag zelfs de dood vooringenomen in het voorportaal der Liefde tussen heiligen van steen waar hij alleen ging als verdoemde en als schandvlek werd verstoten van het zondagskind dat feestend in hun armen werd gesloten Want zij hielden voet bij stuk achter facades die zij troonden en van kansels waar geluk steeds…

Tevergeefs is het stenen slepen, stutten bouwen, beelden ketenen, het zondagskind blijft hier, evenals de kromgetrokken dromen en het Duvels bier. Achter de horizon slaat een vlag de gongslag van de wind. Wie weet wat ik vind in vers steen: een oude wandelstok, een nieuw been.…

Lied -Gregoriaans na ommegang in stilte viel voor iets waarin hij steeds genadevol een leven lang geloofde hieven mensen nu het glas om er te drinken van zijn bier Het was Trappist - ja dat wist ieder die het hier zich liet bekomen rond het plein waar ook een molen stond die draaide van plezier met feestmuziek waarmee een kluizenaar een zondagskind…

Ze droeg een bonte lange sjaal en grote bellen in haar oren een zwarte panty met een haal haar blonde pony recht naar voren Ze droeg een roze zonnebril en een olijfgroen hoepelrokje op die zonnige lentedag in april nam ze genietend nog een slokje Ze droeg het haar los in de wind die danste met de gouden draden zo zat ze daar het zondagskind…

soms draait er in mijn hoofd een film, dan zie ik me weer als een zondagskind huppelend, zonder zorgen dansend door de tuin van mijn vaderhuis waar ik toen veilig was geborgen mijn lange blonde haren wuivend in de wind.…

In mijn schoot is jouw kiem ontstaan Als zondagskind kondigde jij je aan Met pijn en wee,maar al zo bemind Gaaf en fijn,nog vast aan het levenslint Zo fris en vrolijk in je kleutertijd Als een bloem die haar blaadjes spreidt Een dartele vlinder als prille vrouw Op zoek naar een partner in de morgendauw Dan sta je daar,een mooie stralende…