Netgedichten

netgedicht (nr. 28.965):

vluchtig geluk

Ik word de helft kleiner
zoals ik mijn linkervoet
om mijn heup draai

als een idioot zondagskind
op een suikerspinnenkermis
wanneer de dingen genoemd
worden sinds mensenheugenis

maar het is zo weer voorbij
als de steek van een bij
alsof ik vermaand word
om mijn dwaze gelach
alsof het klapt in open lucht

het bestond alleen in mijn hoofd
de perfectie, de handtastelijkheid
tevergeefs en nooit voor eeuwig
het beeld van een oude magiër
die me tot kind streelt
met zijn gouden zonnestralen