Alle inzendingen over Zwerver Rotterdam

willekeur en zucht en krijgt wat zeker is uit faam en vals gerucht En toch, gaat zij eindeloos op haar pad daar braakt zij gelijkheid voor dit of dat en zij wil wie in haar buurt verkeert, verslaven zij verdraagt geen waarheid in huis of haven want zij wil alleen maar loeren en nooit kijken vrede wil zij niet of voor Wie God is, wijken En ik, zwerver…

Wat zegge ze van Rotterdam? ze zegge dit ze zegge dat ze zegge maat wat... Ik zeg je: 't is een schat van een stad een schat aan verleden een schat aan heden een schat aan toekomst een schat aan moggelukheden Rotterdam 'n schat van 'n stad dat zeg ik je!…

de zwerver zijn fiets gemakkelijk naast een plastic tas geparkeerd slaapt onder wakkere wolken een droomloze slaap de stadsmus laat zijn spiedend vogeloog vanuit de heg op een vale boterham vallen de vrouw kijkt betraand door het raam naar de zwerver naar de mus en terug en draait zich om wie overleeft in het landschap van…

Hendrik Vis, GGD Rotterdam-Rijnmond van het gedenkboek "Gezond in de stad", hoofdstukken kopstukken in de volksgezondheid van Rotterdam (1970-2010), waar de binnencoverfoto van het Hofplein mijn inziens overduidelijk laat zien hoe de aanleg en voortgangsonderhoud van dit plein blijft mislukken en geen toegevoegde waarde heeft voor de gezondheid van…

In de hal leunt lui de inventaris Mannen drinken smakkend bier Dat noemen ze dan vrolijk vertier De forens vindt dat zoiets raar is Junkies ruzieën of zijn begaan Werkelozen vechten tegen de drukte Twee hoertjes die hem uit zijn haast wegrukten Laten de forens secondenlang staan Ze loeren daarna met schuine blikken Naar een Surinamer die…

De hijgende heikar bleef halen en vieren; de beukende hartslag van 't nieuw Rotterdam!…

eigen broer is thans een zwerver ik zag hem verkleumd op het journaal maar ik kan hem niet meer helpen door schizofrenie spreekt hij een andere taal.…

1940 ROTTERDAM, dinsdag 14 mei 1940, kwart over één ‘s middags....…

Lamgeslagen door verdriet eenzaam door verloren jaren loop je moederziel alleen en er is niemand die je ziet. De vuilnisbak is nu je restaurant en een bosje jouw toilet je handen was je in een vieze sloot en er is niemand die op je let. Slapen doe je onder een brug of ergens in een portiek een dokter heb je nooit gezien want je bent nooit…

Zorgeloos dut ik langzaam in In m'n linkerhand een fles zure wijn Dronken, met een straaltje spuug op m'n kin M'n walmende adem stinkt naar azijn Met m'n hoofd op een steen Onder een brug aan het Louvre Bloedend het hoofd, opengehaald het been Doch vrolijk klinkt mijn ouvre Het zwerversbestaan zit in m'n bloed Ik zweet m'n vuile…

moedeloos dwaalt de zwerver langs wegen van zijn geest etend uit afvalbakken van ervaringen het verleden koekt als oud vuil aan zijn lichaam vast hij wast zich niet op zoek naar vergetelheid drinkt hij zichzelf een toekomst zonder uitzicht toe die hem opnieuw doet zwerven langs wegen van zijn geest de wereld is zijn dakloos huis…

Verdriet sluiert hem in als een dempende mist waarin met trage pas zijn gedachten gaan; hij weet niet waarvandaan, waarheen de weg hem voert, welke naam de schaduw draagt die zijn verweesd gemoed beroert. Alleen de brok binnenin zijn keel en in zijn bloed weet waar hij doolt naar het begin van alles wat hem drijft en doet verstijven in…

Op het hoekje van de straat Met zijn zijn fles en zijn viool Een slok om te kou te verdrijven Dat is de taal die hij verstaat Gehuld in een versleten deken Staart hij naar een witte duif Zoekend naar de laatste kruimel Die de eenzaamheid even doet doorbreken Wachtend op de koude nacht Die spoedig zijn intrede weer zal doen Denkt hij aan…

rusteloze zwerver wat zoek je toch achter elke horizon? je klimt over bergen zwemt in rivieren bezoekt stad en land ziet de wijde zee waar komt toch je gulzige zoektocht eindelijk tot rust? steeds wisselt het decor van alle aardse dromen…

dat het jou zo moest vergaan je onderdoor zou gaan jij die alles in woorden verpakte woorden en waarheid verhakte je hield van de klank van je eigen stem het krassen van je zwarte pen nu je niet meer uit je woorden komt gevangen zit in de diepte van je mond dat het zo ver zou komen met jou...…

zwerver van geluidloze stilte almaar dieper in die dwaze dromen onder schaduw van de eikenbomen.…

ik kwam haar tegen in een zwoele nachtbar mijn natuurlijke biotoop, zwerver eerste klas aan werken had ik maling, aan geld nog meer nu en dan een werkje en ik trok verder zij was mooi, zeer mooi iets in haar trok mij aan, ik sliep met haar zij nodigde mij, zij hield van mij, zei zij ik vroeg haar indringend dit niet te doen ik, een zwerver…

Geen jachtroersknal, geen klokkenklank kan d’oude Zwerver leiden, die, stijf en stram en moe van ’t àl, zó hopeloos alleen, een spoor zoekt dat hem voeren zal ter uitkomste – of waarheen? ……

de drankorgel die is draaiende, hij draagt ( naast de in zijn aangetaste, verouderde brein geleegde flessen) ook nog 's een aantal kilo's in z'n rugzak mee -door de kille binnenstad- en het lijkt hem ook allemaal om het even te zijn (schijn?) hij eet enkel brood en drinkt ongelofelijk veel liters bier.., en binnenkort gaat hij…

Bekend staan we om de onszelf verplichte gehaastheid Hoe we daarmee onze medemens geen stukje aarde gunnen Ik, ik, ik Me, myself and I Hoe een clochard zichzelf heeft bevrijd Van de razernij, van de maatschappij Dat jij van hem mag gaan en staan waar jij wil Jij, zij, wij Och, wat zou ik graag een zwerver zijn De tunnel waar ik…

Oude zwerver door het land der letteren hoor jij het vuur al knetteren waarin je spinsels hebt gegooid? Voel je je nu berooid of ben je blij? Alles op zij geschoven jouw letteren zijn nu voor de doven.…

stroomopwaarts in een drukke straat zijn woorden hoorde hij alleen hij sprak ze uit in zacht geluid en vielen snel uiteen als letters op een witte steen gescheiden van hun zin en zwijgend ging hij verder en dan stroomafwaarts kwam hij terug vermoeid maar bij de witte steen sprak hij ze toe en reeg ze weer aaneen en sprak ze uit in mooie…

Hij zat alleen. Hij had niemand om zich heen. Hij had geen huis. De straat was zijn thuis. Zijn kleren waren kapot. Zijn haren onder het snot. Mensen kijken naar hem. Ze roddelen op een fluisterstem. Iedere nacht rollen de tranen over zijn wangen. En vraagt zich af waarom zitten ze hem te stangen…

Door de lege koude akker Loopt een oude, arme stakker, Zoekend in de harde grond Of-ie geen petatters vond. Wroetend gaan de zwarte handen, Klapperend de zwarte tanden, Gulzig glimt de grauwe mond of-ie geen petatters vond. In de avond nog, bedrogen, ging de moede schim gebogen, kroop de zwarte schaduw rond of-ie geen petatters vond.…

‘Gevloden zijn de dromen eens bemind, Verdord de wondre bloemen der gedachten, De lach der dagen en de lust der nachten Zij zijn verwaaid als klanken op de wind. Ik vraag niet meer, mij kan geen vreugd meer wachten Mijn lijf is wond, mijn ogen zijn verblind, - Ik dwaal nu tot mijn leed de vrede vindt Wiens teêre streling alles zal verzachten…

Zwerver ben ik in Gods handen - Al heb ik geen huis, Geen woning of wat Daar op lijkt, Overal ter wereld Ben ik in Zijn handen En ben ik per slot van Rekening altijd thuis…

We zwierven, zwerven, hebben gezworven: "Wanderers" op deze aardbol. We zijn nog altijd zoekend en tastend, bijna wanhopig op pad, samen, alleen. Ik liep daar naast jou en wist, eens dit gedicht te schrijven moeten. Wij zwierven samen met elkaar, in elkaar op zoek naar warmte en geborgenheid, beste vriend, richting nieuwe vrinden om al van…

Hij zwerft eenzelvig op de werf kerft diepe krassen met zijn stem het scherpst van elke vlucht en trede breng de huivering in mijn lichaam het zijn de onbekenden op het erf, een zwarte kraai die schipbreuk leed. Mij met beide vlerken beet, in eigen ziel zijn thuisland meed, toen ik zijn gouden kooi open deed, het is de vogel vrij van naam…

bloedhete donderdag hij werd prompt de deur gewezen een glaasje kraanwater niet gegund wat een rotzooi wat een rund een man in armoede nooit geprezen nochtans moeten obers beter weten dorstige laven is barmhartig werk de Bijbel verkondigt dit heel sterk maar wordt zelden nog gelezen de wereld wordt stilaan te hard voor allerlei zwervers…

Ik ben vermoeid. Toch ben ik nog gestegen Tot op de heuvel in het late licht. En vóór mij kronkelen de duistre wegen van ‘t avonddorp, dat daar verlaten ligt. Is nu de wereld zoveel eeuwen ouder? Alles lijkt mij zo vreemd en toch bekend. Ik mis alleen een vriendelijke schouder, een lichaam, dat mijn lust voelt en herkent. Ik ben alleen voor…