Netgedichten

netgedicht (nr. 82.398):

Zwerver

Het lag aan de begroeide oevers
van de lawaaierige blauwe rivier
in dat onbeschermde verre land

dat land van mensen en dieren
waar hij zijn spiegelbeeld verloor
in de wildernis van het denken.

Hij gaf zijn bezit aan de armen
zijn fiets ging naar een dokter
zijn horloge voor een astronoom

en hij had geen woorden nodig
al zijn gebaren waren op het gras
het groene gras van dromen

hij was in dat onbeschermde land
en eindigde achter de laatste horizon
zwerver en gewoon een vriend

onzeker door onzekerheden
omstandigheden niet verdiend

zwerver van geluidloze stilte
almaar dieper in die dwaze dromen
onder schaduw van de eikenbomen.