Alle inzendingen over accepteren

Dit hoeft geen stilte te betekenen Het klopt, maar niet omdat het waar is. Ik heb een uur rondgelopen. Steeds hetzelfde raam, niet eens een helder uitzicht. Jij vond iets om tegen het licht te houden en te onderzoeken. Het uitzicht waar jouw hoofd was. Wij praatten veel. Ik deed na hoe wij daarbij keken. Jij praatte veel…

Alles cool waarom niet? Het is herfst wat wil je dan?…

Je moet je leven leeg leven. Tenslotte moeten lege flessen niet meer op het strand gevonden worden, maar in de glasbak worden gedaan. Als er schot in de zaak komt - wat je kunt voelen zonder iets te voelen, net als het naderen van de herfst - wordt alles prettig overzichtelijk. Geen bergen. Heuvels. Niet winnen, niet verliezen. Niet vriezen…

mijn kreten begreep Denkende mezelf in toom te houden Tot het mij mijn keel dichtkneep Gevoelloos dwalen Varen op de automatische piloot ’s avonds in bed lag ik te huilen Overdag hield ik me groot De richting kwijt, niet kunnen vinden Zwemmen tegen de stroming in Zoveel gevoelens zoveel vragen, Ik verdronk er bijna in Mezelf niet accepterend…

Want ben je niet voor een groot deel wat je denkt dat je bent en projecteer je dit niet ook zo op de ander zodat die over jou gaat denken zoals je denkt over jezelf daarom ben jij ook zelf degene die dit kan doorbreken dat is een kwestie van tijd in één keer kan het niet het begint met accepteren van het waardevolle in jezelf het…

Mijn leven gaat verkeerd, ik voel mezelf langzaam verdwijnen. Ik ben niet dood, mijn vader is dood daarom ben ik ook dood. Een stukje van mij vergaan, een stukje van mij naar de hemel. Ik weet dat je er komt, ik weet alleen niet wanneer. Ik zal je ontmoeten op een dag, die dag kijk ik naar uit. Ik heb je laten gaan, ik heb het geaccepteerd…

Je bent meer dan mijn eigen schaduw. Je blijft, ook als ik niet beweeg, als maanlicht verspringen van de ene droom in de andere in het theater van het verleden. Daar trek jij aan de touwtjes, spartel ik als een marionet als je tot slot de tekst opzegt: "Dit is gebeurd. Herinner je dat het nog niet afgelopen is je uit een molen die verdriet…

De brandende kaars verlicht de lege plek aan tafel jouw schaduw benadrukt de leegte. Met een lege plek op de bank nuttig ik de toast met brie met mijn laatste slok wijn. Een lege plek naast mij in bed waar jouw geur nog als een aroma walmt in mijn neusgaten. Die stilte maakt ooit plaats vrij bedenk ik in de auto op de snelweg met een lege…

Wat als we alle problemen zouden accepteren? Wat als… Wat als we genoegen nemen met wat we hebben? Onze verlangens in gedachten houden maar weten te koesteren? Wat als de maatschappij zich meer zou richten op het positieve, en dit naar de media toe reflecteert?…

Accepteren, rustig blijven, praten en vooral niet vergeten hoeveel ik van je hou. Want ergens daarbinnen in dat eigenwijze meisje zit een hele lieve jonge vrouw.…

Overheersend en toch zo eenzaam, als een wees van iedereen heb ik weinig neus voor je gehad. Zo dichtbij, overal, zo nergens was ik bijziend en jij was: de parasol tegen de blinde zon paraplu tegen de jankende hemel schutting tegen de treurende zijwind; […] fijnneuzer voor het aroma van koffie bij de overbuurvrouw neusneuzer…

De spanning loopt op Steeds weer kom ik mijzelf tegen In de disco en op school Het moment komt nooit gelegen Ik lijk chagrijnig En ben soms naïef Maar dat is slechts veranderd toen mijn ouwe ik stierf Mijn epilepsie, ik heb het leren te accepteren. Wat zou ik anders moeten doen? Ik kan het nu eenmaal niet de rug toe keren!…

de boom reikt met zijn takken naar de hemel vragend om kracht   hij is oud en bezorgd om zijn bestaan   bomen om hem heen zijn omgevallen hij weet dat ook zijn tijd is gekomen   hij is moe zijn leven is geleefd    de boom reikt met zijn takken naar de hemel vragend om kracht   kracht om het onvermijdelijke te accepteren   ik voel…

Hoezeer ik ook uw moeite kan waarderen, uw moeder kan ik écht niet accepteren”.…

Aan zoiets zal ik nooit een cent spenderen; zoals ik ben, moet men mij accepteren.” Aldus de mening van mevrouw De Mol. Héél goed! Maar jammer dat zoiets gezegd is door iemand aan wie toch al weinig echt is.…

Als je iets dwars zit moet je praten en het er ook niet bij laten je rugzak is misschien nog niet vol maar soms is het te erg en wordt het te dol om alles maar te moeten accepteren ik weet het, het is moeilijk je moet het leren wees in ieder geval altijd eerlijk tegen elkaar dan heb je het in het leven ook niet zo zwaar.…

ach het nadert onontkoombaar als de nieuwe maan onomkeerbaar als dood na leven nog zijn wij ontheemd door pijn te verstrikt in het verleden te gehecht aan het heden om het te kunnen accepteren dat verlangen naar het pijnloze die beleving van de stilte als troost voor het einde…

Liefdevol omarm ik de gebroken stukken van mijn hele bestaan Even voel ik helemaal niets Of juist teveel van iets En op dat moment In dat ogenblik accepteer ik mijn verdriet en laat het weer vergaan tot niks Laat het haar gang maar gaan…

Dat gaan wij oudjes toch níét accepteren? U moet de roof van toen eerst retourneren Zo niet: dan een protesttocht naar Den Haag Wij worden zonder tractor triomfator Met scootmobiel of rolstoel, stok, rollator!…

God, geef me de sereniteit Om wat ik niet kan veranderen te accepteren De moed om te veranderen wat ik kan En de wijsheid om het verschil te weten Mijn sereniteit wordt al mijn hele leven afgebroken door de mensheid Uit haat en woede opereren, is wat ze mij leren Tegen wie moet ik die botvieren dan? We mogen toch ook niet vergeten?…

De KPN draait straks de tijd terug Dan kunnen wij met munt telefoneren Zou men ook nog het kwartje accepteren? Nee, zo’n bedrijf drukt zich dan meestal vlug Ik zie ook dieven weer de cel in gaan Omdat ze hier zo handig munt uit slaan…

Een weg volgen Nieuwe dingen kiezen Winst boeken Dingen verliezen Het nieuwe In het onbekende verdwalen Een tegenvaller Gevoel van falen De moed niet opgeven Dingen accepteren Je eigen slag slaan Van fouten Leren…

accepteren dat ik ze nooit meer zie. Doorleven, dat is mijn lot. Eeuwig leven…

is mijn geweten gesust als ik berust het toeval accepteer ook al maakt dat mijn leven kapot het lot dat mij is beschoren ontkent de vrije wil in het bestaan om een eigen weg te gaan toch zal ik strijden lot en toeval zijn niet te benijden voor hun nederlagen ga ik mijn leven wagen…

Om echt te leven moet er soms even een deel van ons sterven laten gaan van wat misschien zou kunnen zijn hoe je anders had kunnen handelen of beter niet had kunnen zeggen om dat te verwerven zal je moeten accepteren dat de ervaringen uit verleden en heden de mening van anderen hoe zij kiezen totaal anders zijn…

Zelfs nu is er de gedachte, zo sterk als ooit of toen Kan ik slechts door te sterven, stoppen met de pijn Moet ik dat werkelijk accepteren? Is dat wat het moet zijn?…

Koortsuitslag Ik schaam Mijn lip Vogelziekte Eet nooit meer Kip Om dit te voorkomen Moet Nieuwe Vrolijkheid Worden ondernomen Worden soms woorden strijd Nieuwe vrolijkheid Verleden tijd Accepteer frisse praat Desnoods van de straat Anders obligaat.…

wat maakt het uit, als vrienden je zo niet accepteren, want dan besef je pas, dat ze je niet waarderen. is het dan niet belangrijk, wat ik zelf ervan vind, en wat maakt het uit, ik ben geen klein kind. ik ben wie ik ben, daar kan ik niks aan doen, ik verander er niks aan, al geef je een miljoen!!!…

Zo ongrijpbaar een momentopname 't brengt me van m'n stuk Het zit diep van binnen borrelt op en wil eruit Accepteer wie je bent geniet iedere dag en leef voluit.…

Zullen ze me ooit accepteren Ik ben anders Altijd alleen Ze kijken me na Praten achter mijn rug om Vele mensen vinden mij maar stom Maar waarom Omdat ik anders ben Anders dan de 'gewone mens' Kijk eens in mijn ogen Praat eens met mij En je zult zien, dat ik deze benadering niet verdien.…