Alle inzendingen over afdruk?

Ik kon alles zien door de glazen ruit mijn zicht in gretigheid vertroebelend als adem condens vormt, en mijn vingers afdrukken achterlaten in een poging door het raam te tasten, naar wat in morgen ligt En toen de deur eenmaal open ging vond ik zoveel - te vroeg…

daar stond je jouw ogen streelden me vertelden me jouw verlangens een huivering doortrok me het kostte me moeite om jou te weerstaan het was omdat ik iemand anders geen pijn wilde doen want aan je ringvinger was de afdruk te zien van jouw trouwbelofte aan haar die thuis op jou wacht…

mijn wachten laat een afdruk na in de aarde waarop ik sta het lichaam als een oude eik mijn benen wortels slank en rond na al die jaren ben ik hier vastgegroeid in deze grond en niemand lijkt te horen wat ik zeg er hangt een blad net voor mijn mond…

ik reis met een steen in mijn twijfelende schoen de andere stapt vastberaden door omdat wij niet anders kunnen ik laat niets anders achter dan de unieke afdruk van mijn onbestemde voeten zegt een stem dat ik plaats mag nemen als ik ergens blootsvoets strand op de wereld?…

nooit gezocht maar toch gevonden jouw afdruk in je winterjas aan de kapstok opgehangen omdat het weer lente was alles is vergankelijk zegt men dikwijls bij vertrek maar als ik jouw jas zie hangen op die door zon beschenen plek dan raakt steevast mijn traanbuis lek…

misschien is hij licht van zinnen als hij klapwiekend door onweersluchten hemel en aarde beweegt in intervallen tussen vlucht en val venster en kwetsuur vliegt hij met kracht tegen het raam in een oogwenk ziet hij in het glas zijn spiegelbeeld wat blijft is een gestolde afdruk op het raam…

De duisternis slokt mij op De zon breekt door het dode wateroppervlak Om mij heen stijgen luchtbellen Dan word ik gevangen In een ragfijn net Het zit strak om mijn weerloos naakte lichaam Zo strak dat het afdrukken achterlaat Het doet pijn Ik ben opgesloten in het water Een gevangenis, en toch niet…

Vanavond zal een bedachtzame golf je afdruk westwaarts dragen en ongetwijfeld zal het zeewater dan net iets zoeter smaken.…

Een eilandje van nat stolt de afdruk van jouw gang. Een elastiekje even verder laat na je tooi te tomen Zusterdruppeltjes heb jij gedept, je lokken los gelaten Met als achteloze groet het water van je voet en een bandje dat niet knelt Zo zijn wij samen.…

Ik vlei me neder tussen borsten om mijn lippen te verzegelen tot een afdruk van geluk in aarden korsten mogen stollen tot sporen zonder geluid of juk zal mijn levenslot bezegelen ga ver van alle vuige vorsten die mij bestempelen als gedrocht ik ben aan hun edelvrouw verknocht.…

een vlakte leeg op gras na er boven zweeft de monoliet zwart als fallische vingerwijzing ver weg dichtbij van hoog dalen vogels om de wijsheid onder naar boven groeit de streng raakt niet geen afdruk wel een eenzame bloem weerspiegeld in het donker…

De schaduw van de wind Achtervolgt mij door de straten Waar de adem van de kust Niet meer in staat is om te praten De noordelijke stromen Zijn allang niet meer verbonden Om gezamenlijk te schrijnen Zwakke mensen te verwonden De schaduw van de wind Is het restje van de zee Slechts een afdruk van de tijd Maar ik neem haar met…

iemand vraagt zich af doorwaadt, herstelt, van onbeschreven wildernis niet allemaal honing wel broodnodig, al met al zonder veel opklop iemand schilt een appel snijdt een brood, leest een zoekgeraakte foto het heden ontwijkt zichzelf een muur verteert afdrukken van vroeger, later, ooit…

dwars door het duister ligt een steen ter hoogte van de afdruk in destijds deze ruimte bespaart geen zwaarte- kracht, deze vogel vangt geen kat zo gaat er een steen aan elke dag voorbij, die ingesneeuwd en vergeten daar al lag voor het ochtendgloren en zal blijven liggen tot na de dood…

Iedereen heeft een ziel, die vrij is om geen keuze te hoeven maken, niet onder dwang of stigmatisering, maar in een toetsing spiegelend in een individuele verantwoordelijkheid, die zich plaveien laat met de basisregels van empathie en mededogen, ongeacht afkomst en status, afdruk van een ethische grondrecht, waarop we terug kunnen…

Nieuwe gezichten dwarrelen op de voetstappen van oma En zo loopt de tijd door de sneeuw langs de voetstappen van oma Bedekt door nieuwe indrukken smelt de herinnering aan haar En zo loopt de tijd door de sneeuw langs vervagende afdrukken En zo loopt de tijd door de sneeuw langs de verdwenen voetstappen…

blauw beent ze door het natte gras opgezette voeten verbloemen de gekleurde was hier en daar raapt ze wat leugens op en hangt ze aan de lijn te drogen ze nam het hecht in handen sloeg haar kruis tegen de grond de hamer lag onbewogen vuile vuisten slaan niet meer op tafel de afdruk van zijn mond…

Lijdend Verwevend leiden Aaneen geklonken Wijdgesperd diafragma Helse draad Smeltende kern Zwalkend dronken Afdruk pijnigend Maat Geprest ritueel Uitglijdend in kind Tijd Nacht der dag Rust geen deel Piekend Schouderend tranend Veel…

Daar lig ik verslagen door woorden, zinnen in lengte van uren, dagen ik zou ze toch beminnen elk woord nee elke letter toch lig ik hier met de pen ter hand jouw afdruk nog in mijn hart ideaal was het allemaal tot ik struikelde over de laatste lettergreep het blijkt dat ik er uiteindelijk niets van begreep.…

en wat dan nog aan de overkant van middernacht woont een bleker zwart dus wacht ik geduldig tot de dingen weer gestalte krijgen en zich aarzelend kleden met de kleuren van de dag en ben ik nu zelfs voor mijn wakkere ogen nog onzichtbaar straks herken ik weer de plooien van mijn lichaam als een vermoeide afdruk tussen de lakens in dit…

spinnenweb tussen de dakspanten schitterende afdruk van draadvormige flitsen een streep avondrood doortrekt de purperen hemel lage koude lucht vervaagt langzaam in grijze nevel tot het donker neerdaalt sinister geritsel langs de dag door een stille kreet in tweeën gescheurd…

de foto een vastgelegde momentopname uitgekozen voor een gelijmde plek in het album elk van ons wrikt zich los van het gestolde gezin om het met eigen ogen te zien we kunnen elkaar niet vinden in dat licht de tijd en die ruimte zoveel werkelijkheden waarheden en zoveel wijzen van begrijpen in één afdruk…

misschien is dít het wel, heimelijk nog hechten aan wat ooit verloren ging aan vage schaduwen in de schemering, een zacht geruis een verre roep, een geur een oude afdruk in het zand iets van droeve leegte voelen in een stille polder terwijl er een zwalkende dierbare vogel vluchtig in het niets verdwijnt…

Jouw hand mijn hand simpel twee handen samen slechts een stroompje kabbelend om de rotsen langs de planten omarmend, aftastend koel van buiten vurig in haar kern haar afdruk achterlatend die van drie jaar geleden van drie maanden geleden van over drie dagen misschien…

Als larve leven zij in zichzelf gekropen schimmen in een schild tegen de buitenwereld die weet dat zij zich ooit wel eens zou kunnen mogen laven in een schulp vol charme Traditioneel met een hoed en rode neus grappenmakers met echt veel te grote schoenen die hun afdruk in een langzaam maar zeker moedeloze enggeestige (wereld) zetten…

Je zit als een stilleven in mijn droom te spelen met gedachten die mijn stilte ontnemen in een vlucht van tedere fluisteringen je lach breekt mijn nacht in delen van geluk en ik verdrink in een vloed van poëtisch genot we zijn een afdruk in de tijd sporen in een onzichtbaar heden krul je vingers om de mijne en laat ons in de nacht…

het verval ten voeten uit als bij de oude romeinen de opkomst, bloei en teloorgang zo kwamen, zagen en gingen ook de Spanjaards zij lieten een afdruk na in de tijd het lief, doch vooral leed uit overlevering waarbij lijfsbehoud en hongerklap schering en inslag waren een stukje historie in de volharding van een gemeenschap zomaar ergens…

lichtvoetig danst ze poëzie op de houten vloer bevrijd van grote gebaren alleen in deze indigo nacht overrompelt het hart de verbeelding van verbaasde verwondering het maanlicht vond de openstaande deuren groteske omlijsting van een vogelvrije vlucht eindeloos teder kust de schaduw haar afdrukken op de kale vloer…

ik wist dat jij de eerste ijsbloemen zou vriezen op het vroege uur als de zon net opkomt om jouw bloem te kleuren als juweel van de natuur ik smelt terwijl zij verder groeit en haar kristallen liefde bloeit in warmte zijn wij opgegaan maar jouw transparante afdruk staat nog te schitteren op het raam…

Mijn afdruk verraadt alle pleisterplaatsen waar wij ooit samenkwamen mijn borsten geven richting tonen reisverslagen over getrotseerde afdalingen op muren van mijn onderrug staan onze leuzen gekalkt in zacht gekreun en in holtes van mijn kniëen zetten butsen zich schrap in jouw zoektocht naar houvast.…