Alle inzendingen over afgedaan

Zomer die heeft Afgedaan voor wat Vandaag betreft, Zon vervangen Door somb're Buitenlucht, Gedachten die Zichzelf vertragen En welhaast tot Stilstand komen - En dan toch twee Witte vlindertjes die Dwarrelend in de lucht Tot grote hoogte reiken En mijn stilgevallen Brein weer tot leven wekken…

weer sneeuwt het in bevroren geesten de klaarheid van de maan heeft afgedaan bedekkend wit effent de streken waar cultuur de bakens uit heeft staan je winterslaapt in hart en nieren freewheelt door de dagen heen maar als gedachten gaan ontdooien zal lente zich na sneeuwruim gaan ontplooien…

Oud worden is niet moeiijk, het is onmogelijk, men blijft het nadenkende kind, de popelende minnaar, de man, de beschaamde vader, maar steeds meer afgedane tijd begraaft zich in huid en lijf en leden tot alles is eengeworden met de dagen die zijn voorbijgegaan.…

Alleen de liefde kan mij redden Maar ook voor haar heb ik afgedaan - Ach, is de gedachte Ik lach om vlinders in mijn buik Crush on you – een lugubere clou Ridicuul haast, maar literair En passievol vooral Ach, zijn we niet allemaal levensmoe ’T is toch ook niet spectaculair Iemand met een arm om me heen Nu ik de spuit gebruik…

zacht klinkt je stem gedempt door overmacht jij die altijd als eerste bloemen tot bloeien bracht handen en vingers vertalen in vaag kleuren jouw verhalen alsof de tijd heeft afgedaan waar is je warmte de lach in je gezicht deel toch je zorgen voordat ook haar kracht wordt gewist…

van steeds dezelfde wegen gaan uitgeput niet uit de put te komen Leeg door het verleden van mijn bestaan amper door het verzet van m`n verdediging wordt onze liefde een overwinning op de bevrediging die door hartstocht als gelogen had afgedaan…

verdwaald in niemandsland groette mijn hand de wolken in hun door de wind bijeen geveegd verband lege einders keken terug zonder de ogen neer te slaan en voeten maten passen in het zand zonder te gaan mijn menselijkheid had afgedaan werd niet gevoed toch heb ik jou ontmoet in niemandsland mijn broeder jij maakt alles goed…

treed nader in het godenhuis schamp de botten voel je thuis kerken en de zerken al voorbij we etaleren u de vlerken op een rij afgegaan en simpel afgedaan rest niets meer dan merités na een dodelijk pleuritis breng spirit in ons hemels leven de engelen zijn zoet maar kunnen toch dat tikkie aardse net niet geven…

ik was vandaag te lang in het witte walhalla met bestudeerde haast passeert drukbezig elkaar doktersjas op de nonchalante toer stethoscoop en snoer paardenstaartjes driftig wippend de knot zich moeizaam schikkend het uniforme heeft gelukkig afgedaan accessoires geven naam schoeisel heeft nog een persoonlijk touch de zweedse…

Wanneer heb ik volledig afgedaan, of zal jij zijn weggegaan? Ik pas niet langer in het plaatje, o, verdraaid rot op, ik haat je.…

de boel voor eens en altijd mesten herinneringen vielen zomaar uit de muur en zeker niet de beste ze schapten daar op planken maakten mij aan het janken om ieder zinloos uur heb ze weg gedaan hun leven werd mijn dood als het ooit verder was gegaan alleen de dagelijkse dingen komen nu mijn berging binnen verleden tijd heeft afgedaan…

Vanmorgen heb ik mijn rugzak afgedaan. Vanmiddag heb ik me voorbereid, om vrijgemaakt op pad te gaan.…

kijkers universeel apart nog fletsten de eerste kleuren maar de intensiteit verbaasde al snel het oogopslaggebeuren zij legden een fotografische plaat op een onbewerkte plaats van het grote herinneringsbloc uniek door onvergelijkbaarheid oogde die blik in een charmant volwassen geworden ik nu hand en schouderklop hebben afgedaan…

ik wist je op de valreep nog te kussen dacht ons kleine misverstand te sussen met een lieve lach maar de tranen die jij verborgen hield had ik wel gezien onrust knaagde in het mezelf afvragen of dit wel nodig was had het afgedaan omdat ik dacht dat het niet tussen ons zou staan heb de wereld maar laten wachten ben naar je…

Zijn haast hangt - afgedaan - tesamen met lang verstorven kinderstemmen tussen de huizen die, vermoeid van het lange staan, zijn gang langs de opengesperde monden van de portieken gadeslaan tot hij het zijne vindt. Met een sleutel duwt hij traag de huig opzij en verdwijnt in het keelgat van zijn woning.…

laatste Gronings ontzet had ik mijn hoofd op het hakblok gezet Ik ging voor haar bil voor de bijl en wilde maar een ding onder zeil Onder d' Olle Grieze aan de grote overkant gaf ik haar een kus en vroeg ik haar hand De vrees voor haar vernederende afwijzing was net zo ondraaglijk als mijn trouwring Die had ik ontzettend gelukkig afgedaan…

Het heeft de kroon met doornen afgedaan en zwart zijn hoofd bloedt uit in haar bestaan. ’t Malen der motoren heeft het afgezet het zweeft en glijdt en zal in haar vergaan: haar git is zijn licht, zijn plicht is haar wet.…

als de wind in prunus bloesemt omarm je me roze laat onze stappen blozen op het pad naar eerste rozen door het prille groen zijn we gegaan het geel heeft afgedaan in laatste bloeien en bolt langzaam naar de zomergroei mag ik de roos nu voor je openen op het nog roze pad van samengaan want de wind heeft ook de prunus snel haar…

ziet hem hij is onbeheerd hij draaide in het rond het was niet meer gezond nu lijkt hij meer afgemeerd ’s nachts ligt hij te ronken met pillen vat hij slaap daar ligt dan den satraap ongericht en onbezonken huilen lukt hem al niet meer hij is afgedaan afgezworen ingepegeld zielsvreemd wrak daar ligt den vuigen heer nimmer meer zal…

kijk terug naar jouw woorden die geen weg meer vinden bij mij je aangesneden zinnen worden afgedaan en als je duizendmaal blijft zwijgen verstijf je door kilte op de grens van diepte in een soort ruimteloosheid, zinloze stilte het zet mij aan het denken lopen er rillingen over mijn rug word ik teruggegrepen naar oude beelden breek, sluiten…

ik heb de boot getuigd zeilen gehesen om de golven te breken eindelijk verder dan de eerste horizon die bolt van decadentie ik wil met jou het avontuur weer aan veilige havens hebben afgedaan het ruime sop spot met zelfgenoegzaam zijn speelt gevaren uit in angst en pijn samen gaan we elementen trotseren en voorbij de grenzen weer…

Naar dit veld leiden de wegen die wij lijdzaam moeten gaan aan het einde wacht de zegen voor ons kommervol bestaan Heel ons leven kruist de degen met de dood als Partizaan wil mijn as tot molshoop vegen als ik voorgoed heb afgedaan Blind van woede zal ik sneven waar de liefde is vergaan Doof mijn sintels in de regen verstrooide ziel,…

Een laatste knal verscheurt de stilte, het oude jaar heeft afgedaan, de nieuwe tijden breken aan, de bergen in hun woest bestaan, de dalen waar ik door moet gaan, raken de diepten van mijn klein bestaan ---------------- als ik mijn oog maar op U sla en met uw schaduw aan mijn zijde de grens der tijden over ga, dan mag ik rustig…

een boom tot aan plafond slank nog in de taille de voet in bloem vermomd de opschik modieus ballen sfeervol bruin en zilver blinkend er is geen stille nacht tv programma's pieken en aan drie koningen wordt niet gedacht de stal heeft afgedaan de schaapjes worden niet geteld zijn al geveld voor andere feesten toch zal ooit het kind…

Zonder pardon wordt hij nu teruggefloten Donkerrood geschminkt in Spaanse kleren Getooid met felgekleurde pauwenveren Met brede kraag, een zak vol pepernoten Hij zal zich dus opnieuw uit moeten vinden Puk en Bell zijn hem voorafgegaan En Smeerpoets heeft als Roetveeg afgedaan Zijn Regenboog gaat langzaam aan…

Weer ben ik alleen Weer voel ik pijn Weer baal ik Niet als anderen te kunnen zijn Weer eenzaam Weer afgewezen Weer niet goed Afgedaan Weer een snee in mijn arm Weer bloed overal Weer totaal in paniek Ik zit in de val Wanneer leer ik leven Wanneer houdt het op Waar zit de rem Wanneer ga ik kapot…

Een geest van populisme waart rond dansend op Gods graf Hij stelt dat hij de waarheid vond toen hij zijn mening de ruimte gaf Zie de rouwende menigte dwalen een dodenakker als labyrint En zij die hun waarheid stalen openbaren nu hun schrikbewind Een geest van populisme heeft zijn masker afgedaan; een in onbehagen gewortelde vrees En zo…

Heer, ik kom bij U, mijn goud heb ik al afgedaan, wierook, dank, U toegebracht, mirre, mijn berouw, U voorgelegd. Zo kom ik U aanbidden wanneer ik mij te slapen leg. Uw Ster heb ik gevolgd, Uw kribbe is mijn deken.…

maar toen zíj langs kwam, zonder naam, beschermd tussen va- en moeder in, had de vriendschap afgedaan, je droomde haar jouw koningin. nu, jaren later als mevrouw, ook meisjes worden eens volwassen, eist zij haar recht op op de troon die zij trouw doorspoelt na het plassen.…

In een allerlaatste poging Om jou toch te laten blijven Heeft een groot deel van de bomen Zijn groenkleur afgedaan Die bladeren, gemengd gekleurd In tinten van het stoplicht Schilderen met zonneverf Mijn kaaklijn glanzend goud Wij staan daar in die duinpan De ansichtkaart voorbij De eik weet te vertellen Dat dit nimmer heeft gefaald…