Alle inzendingen over als men wandelt ziet

Aan pijn berust, zie ik geen licht, noch zon of regenboog. Bleke dagen dalen in mijn ziel. Een mooie droom die me bedroog. Nu, wil ik van 't leven scheiden, vertrekken uit dit droevig oord. Geen liefde, vriendschap kan me nog verleiden. 'k Heb teveel geleden, en geloofd.…

Een blind jongetje wandelt door de Efteling, geniet van klanken, schept een sprookjesschilderij, ziet het als niemand anders.…

Alles wat ik zeg is met een kader omrand maakt dat van alles zichtbaar is in het verkeerde verband Niet dat het liegt en niet dat het niets zegt het is alleen zo dat het voor oren de waarheid verlegt Van binnen speelt het harder dan waar ook verbreekt alles wat ik zeg dat wat buiten kaders echt niet mag speelt het breekt het bekt het…

vertrek uit huizen in boos verdriet hartezeer ontparingen men ziet ze vaak bij pakken neer gekeuteld nog van muizen lege kamers vol met zakken kale peertjes lichten verloren waan gedeeld bestaan bruine dozen kilo’s herinnering verteren onuitgepakt bij helle schrijn van ochtendzon…

mijn liefste wandelt graag langs rosse herfst en ritselende voetstappen hij wiegt zo graag op wind die door de bomen vliegt en buitelt uit een tij dat langzaam sterft hij ziet hoe zoete zomer snel bederft een laatste liedje door de luchten driegt alvorens hij gehaast weer verdertiegt en herfst zijn klauwen in de aarde kerft mijn liefste…

Het hondje ziet waarin het zijn baas geleiden kan, en het vermijdt gevaren zo goed het oordelen kan. Zo vindt de viervoeter in een gehandicapt mensenbestaan een zeer gewaardeerde hondenbaan.…

onder de dichte brede kruin van de bloeiende mangoboom zweeft het timbre van vader’s stem die in trage tijd naar het verleden van zijn voorouders reist de oude man wandelt met de doden in woorden vangt hij hun leven vroeger is niet ver weg de mangoboom ziet toe heeft weet van de verhalen de mensen en de geesten hij was immers altijd…

In Zandvoort wandelt Kees. Z'n hond gaat met 'm mee. Aan 't naaktstrand zont de zee van kwabbig mensenvlees. Hij startte kwart voor negen, doch heeft om kwart voor tien geen schoonheid nog gezien. Het zit 'm danig tegen. Het loopt al tegen enen. Hij ziet tot zijn berouw nog steeds geen mooie vrouw. De zon is nu verdwenen.…

De waarheid ze wandelt, verblijdt en waadt zich compleet door sprankelende beken en rivieren door diepe dalen van bronnen van leugens en wegen van dorens.. grijze torens, getuigenis van onze rechter hersenspinsels.…

Je hoeft nergens heen, er is een Weg, je wandelt -- Dat is het leven.…

Een mens zou in 'n dip gaan zitten, bij een druilerige donkere dag, een mens zou een depressie oplopen, bij 't zien van zoveel ellende. Een mens zou, zo zwaarmoedig worden, dat er geen grein hoop meer voorhanden was, echter: Vandaag is het somber, donker en nat bovendien, maar is een ding zeker: Morgen laat op zeker, de zon zich weer zien! Dan…

Je loopt door de nacht, een eindeloze, propvol met sterren: in een hoed probeer je ze te vangen. Je gedraagt je als een zwerver voor een winkel. En je bedankt als je iets van hoop ontvangt. (je doet een diepe buiging) Dan ga je weer verder of er niks aan de hand is. De wind waait hard. Keihard. Hou je vast! Man, hou je hoed…

Hij wandelt de dichter door een oud stadje aan de Maas Helaas... zon speelt kiekeboe lichter wordt sneller donker De winkels leeg etalages vol snuisterijen De straat klinkt hol kinderkopjes schreien doe me 'n lol Heer, laat zon schijnen op de gevels van dit Maasstadje: Ravenstein.…

lopend door het bos wandelt een tak met me mee beelderig passend…

ze wandelt in zijn schaduw op het ritme van zijn stap vergezichten genieten zwijgend mee…

Er is een park vol met gekwetste bloemen waar echt niemand wandelt.…

Door met het oude protocol te breken Maakt dat nu met zijn moeder het verschil. Het “Majesteit” is niet wat hij nog wil, Met “Koning” hoef je hem niet aan te spreken. Natuurlijk, hij is Beatrix haar zoon, En verder nog gewoner dan gewoon…..…

Als je wandelt in de schaduw van je eigen radeloze gedachten, de zinloze cirkels van steeds overdenken en niet meer bij machte om een licht te creëren, de duisternis, de wanhoop je onrustige verbeelding te keren.…

Ze wandelt in een wereld die niet zo ver meer reikt. Het is een land waar ’t leven steeds dieper van haar wijkt. Ze ziet er nog wel bomen, maar die zijn dor en kaal en soms hoor je haar spreken in ’n onbekende taal. Je hoort als je goed luistert, dat ze in stilte huilt en bij haarzelf vanbinnen voor de gevaren schuilt.…

Zelfs wanneer ik in alle rust loop neemt de tijd mij te pakken en wandelt met mij mee…

binnenste omdat je wandelt langs de Sturia in jouw hart verloren vriendschap hoe je ooit droomde dat alles anders was maar de droom werd nooit begrepen zie hoe je wandelt langs de Sturia daar gaat de droom, daar vaart het schip vriend van de Sturiarivier, heldere kameraad daar gaat de nachtvracht naar het niemandsland.…

ik zou wel uren lang over jou kunnen schrijven wanneer ik je weer eens zie en of ik dan mag blijven laat mij dan maar lekker dromen want ik weet wat ik schrijf zal nooit dan dit verder komen of ik het geloven wil of niet ik weet dat je mij toch niet ziet en ik schrijf de langste verhalen over wat doet het er toe je blijft zelfs in mijn…

het moest ervan komen want van alles had ze niet eens benul of denk je deze dag zal het verfraaien avonden een ruimte vol van dwazen veroveren land vooringenomen met deze onontkoombare schaduwen er tranen meer ogen wij die verwonderd zijn over elke nacht wij zijn al blind…

Je ziet een afbeelding en denkt oh, een heel gewone vrouw maar alles wat erin mijn droevig hartje speelt blijft altijd een geheim voor jou Je ziet niet mijn littekens ook mijn ziekzijn zie je niet misschien een traan in een ooghoek van intens beleefd verdriet Een foto zie je niet ademhalen geen borstkas onrustig op en neer blauw aangelopen…

er weerspiegelt iets Ik open mijn schuchtere zelf Ik lach, een wereld opent zichzelf Een regenboog gezicht Een foto voor een gedicht Ik geniet, waar een witlicht in voorziet Een prisma, een lichte dimensie Ik sluit glashard de kier rustig in mijzelf en eindig Het ogenblik was oneindig Reflectie Een meditatie voor mezelf En voor u Ziet…

Een boek wordt nooit geboren uit een op roem beluste gek een verhaal groeit enkel van zaailing tot stek. Tot in de bast geschreven staat Boom adem mij Het is nu laat. Samen zijn wij stof geef me een verhaal supermat en dof nu wordt alles kaal. Reuze tof…

Heer, U ziet mij zoals ik ben Niets is er voor U verborgen U kent mijn verdriet en mijn zorgen. Heer, U ziet mij zoals ik ben U bent altijd om mij heen En laat mij nooit alleen. Heer, U ziet mij zoals ik ben Wonderlijk is alles wat U doet En dat U mij overal ontmoet.…

de rivier weet van lopen de weemoed kent ze niet het verlangen weet van stromen zichzelf bevatten kan ze niet het water draagt de weemoed wat ze wiegt weet ze niet het verlangen herhaalt zich in het stromen voor wie het ziet…

iemand trekt met kalk een witte lijn op de muur rond jouw lijf je bent getekend zonder schaduw verdwijn je in het donker je houdt een lege koffer vast een beetje bevend stapt je rechterbeen in de stroming van de ongewisse tijd een kalkrestje rust gelaten op het verstrooide haar iemand ziet je…

een boom van een vent wandelt weg met zijn ziel onder de arm de wind achterhaalt hem en de ziel gaat zingen…