Alle inzendingen over als stenen vallen

Als de avond valt Val je zoals Altijd ook binnen in me Dan schijnt het vergeelde Licht door de bovenlichten Van de deuren de donkere Traphal naar beneden binnen En komen rust en z’n broer onrust Hand in hand m’n kamer Binnen, je lach, nee ik Zeg het fout, je, hoe moet Ik het zeggen, je even Tot rust komen kwam hier Dan aan, samen met je…

tijd is nodig om op je plek te vallen eerst moet je ontstaan daarna zoem je wat rond veel later vind je op het smalste pad de meeste tijd om op je plek te vallen…

Kruip tenslotte, uit jouw geboortenaam mijn kracht, geriefelijke verzenman van mijn ziel in het stille woorden duister sla die oevers maar te samen maak van die oerkreet een optelsom knijp nogmaals in die tepels laat haar rok op de stenen vloer vallen en voel haar heupen voel haar heupen.…

de sterren zijn moe ze vallen een voor een mijn dromen uit ik ga niet meer naar binnen en verberg het heelal in mijn lichaam daar kan ik in het zwijgen alleen zijn, de dood laten sterven tegen muren van steen woorden verbranden, het rouwbeklag en de verzen die jij met grenzen overschreven hebt om de liefde te verliezen en uiteindelijk…

gebroken glazen waar moet ik uit drinken vazen in scherven bloemen vallen uiteen wat ooit ons rotsvast bij elkaar hield blijkt niet te lijmen is breekbaar als steen harten wenen rode tranen vullen de leegte stollen op gras madeliefjes een pijnlijk beseffen dat over is wat tussen ons was…

De hemel slaat geluid, ik hoor hem door mijn stenen, En zegt, mijn Sterre staat in 't heilige gebied Waar zij de Godheid, waar de Godheid haar beziet, En, voegt het lachen daar, belacht mijn ijdel wenen.…

Slierten nevel vallen uit de hemel ze vallen uiteen, niemand weet waarheen de buik van de poezie zit vol stenen metaforen spatten om je oren Aan de andere kant van de oever ligt de tijd uitgestrekt in het gras ik zie een vlot gevleugelde vogel dichter bij de hemel, ver weg van 't nest Deze stad is een jungle vol gevaar het koude seizoen…

ik stap voorzichtig van steen naar steen kijk rustig om me heen de lucht is licht doorzichtig geladen met wat zon er tintelt spanning van een wachten op iets dat dadelijk komt heb mij omgedraaid zag verleden tijd toen de jaren werden teruggedraaid het water stroomde woest heb hem toen zien vallen begreep niet hoe ik helpen moest…

in het woord van de avond woont een donkere schaduw waanzinnig broos hij draait zich om en om in mijn hoofd, verscheurt gelaatstrekken tot groteske vogels, nog lelijker dan de as waarin ze hun vleugels zoeken ik breek de stilte tot bestemming verzwijg mijn zinnen voor ieder die mij draagt ergens vallen stenen, eenzelvig in hun vlucht…

Steeds als Henk weer ging verbouwen en met stenen liep te sjouwen voor een muurtje dat hij maken zou dan was hij de sigaar want zijn vrouw die er op toe zag en als sfinx er op de bank lag klaagde meters steen en been en gaf hem zinloos commentaar Zeg Henk, je moet het zelf weten maar je bent een steen vergeten en dus zeg ik het maar even…

'k Was thuis en Dacht dat ik droomde 'k Was daar en Zei tegen mijzelf: Voor áltijd Nooít meer eenzelfde N-E-G-E-N - E-L-F…

Ik kan niet dichten al sla je me met een hamer ik kan wel mooi zingen vraag maar aan mijn badkamer Toch heb ik een blauw vermoeden dat er een gedicht in me zit of een lied van verlangen, belofte, liefde en gemis Snelle dagen splijten ons uiteen en voegen ons weer samen steen voor steen metselen we aan dit huis en nestelen ons in geborgenheid…

Een steen op een steen op een steen, zo klim ik steeds -- verder naar boven.…

ik bak de stenen zelf weer heb genoeg geraapt met wat voor handen was uit rotsen die een levenlang partij beloofden in voegen slechts een fraaie schoorsteen deden roken de fundamenten delen we steen voor steen zal ik gaan bouwen met specie om samen van te houden zie je ogen in het nieuwe licht verschrikken door de open ramen…

Maak mij niet wakker Als de dood me beschildert Met verstrooide kleuren In een vertrouwd seizoen Neem me niet mee Als een late roos Nog bloeien wil, Vredig in het herfstgroen Beroof me niet Van mijn stenen schaduw Als bladeren vallen, Verdoofd door de wind Laat me rusten In mijn laatste traan, Die de droeve stilte In leven en in…

Door al die hoge muren, ik bouwde zelf….ja, steen voor steen. Ik voel me daar zo veilig, ja, ze zijn hoog genoeg. Houd deuren veilig dicht, blijf zelf wel uit het zicht. Men hoeft toch niet te weten, hoe klein ik werk’lijk ben. Met schaamrood en met tegenzin, schrijf ik mijn eerste zin.…

Zie de nacht stil in de keuken rusten op stenen tegels in halve maan verlicht die zijdeachtig glanzen Een ketting breekt, glazen kralen vallen Zie ze gaan, glijdend van het koord raken ze de grond en door de stilte gedragen klinkt hun helder lied mooier dan een woord ooit klinken zal.…

Bomen zouden lopen En soms even ergens staan Wolken zouden vallen Meestal heel spontaan De zon zou blijven hangen Soms een dagje overslaan Vanaf de herfst dragen mensen dan klittenbandschoenen Lopend tussen de vele mooie bloemen Alle stenen zouden kletsen En ons de namen van heel veel daders noemen God hangt wekelijks aan de lijn En…

Je woorden vallen als kiezels in het meer van mijn gedachten. Rimpels trekken over het gladde oppervlak van mijn gezicht. Zie je reflectie, zie je reflectie in mijn ogen. Zie hoe elke steen ook jouw gelaat veranderd. Laten we zwijgen, laten we zwijgen liefste en het stille water van dit leven met zachte vingers strelen.…

Nu begrijp ik Waarom gebergten Zelfs de woeste Onbegaanbare Zijn voorbestemd Langzaam aan Te verglijden Tot rondvormige Gepolijste Beeldhouwwerken Nu begrijp ik Waarom stenen Hard en hoekig Eens een keer Zullen splijten Uiteenvallen Tot lichte wolken Van zandkorrels Die sprankelend Neer zullen vallen In de holte Van mijn handpalm…

de nacht is mijn kat op trage poten ze woont in een wit kasteel met dikke muren die kluisteren als we buigen naar zware wind sterrenbeelden vallen uiteen in ovale ogen breder dan de maan het verre licht, fijn wit zand ooit valt alles uit elkaar zweeft alles zacht met iedereen ik raak de dag hij is van steen…

de blaren vallen over me heen mijn geest dwaalt stuurloos rond en op mijn rug de steen met stervende woorden in de mond de aarde zuigt aan ledematen terwijl gedachten vertragen mijn zomer vergeet, voor even, haar baten de hemel lijkt zich te verlagen ik word aangespoord zonder er om te vragen en met geduld te dragen wat mij verstoort…

steen…

Ik heb zijn tranen zien vallen op de grijze, grauwe stenen waarnaar hij bleef staren. Omdat jij vertrok. Voelde je die dolk die je in zijn hart stak ook in je eigen hart? Ik hoop het. Ijdele hoop. Jij hebt geen hart.…

Zwarte kralen vallen op de grond, over mijn gezicht glijden ze één voor één. In de pijn verloren raap ik de woorden terug op, tussen tranen gevallen, zijn ze verhard tot steen. Met geschramde vingers breekt het touw, mijn koude hand legt de stilte om de kralen heen.…

in het vieze water, klinkend met de rest Van de een naar de ander, zwijgend als de druppels Van liefde tot leukemie, de steen bewaard zijn pest Als beestachtige rage, afstormend van een knuppel Met groots plezier, lachend onder ede staan En leugens dringen tot op het bot van verdriet Zo vallen ijzige sneeuwvlokken vertragend van de maan Met…

bewinterde aarde je versteent alle wereldse geluiden slechts hier en daar vallen scherven gekraai her en der en woorden vervriezen in de mond je hardheid mildert plots het bestaan er rest nu geen lawaai als is het leven van overtolligheid ontdaan stil als steen zacht het kristallen gras en bewegingloos alles op zijn plaats gevroren de ochtenden…

Nog net zag ik het kopje van tafel glijden: in de valpauze.…

ik was blij met mijn gezicht het was een warm en blij licht als ik in de spiegel keek ogen die sprankelden en een lach die schoonheid in samengaan verankerde toch ging het dramatisch mis in een niet van tevoren aangekondigd ogenblik mijn draaiboek miste wat luttele seconden voordat ik mij had hervonden na een kleine…

De muur is de dag die niet verandert en de tijd verandert in iets dat niet verdwijnt of vervalt want er is iemand die niets anders meer wenst.…