Alle inzendingen over antwoorden

Een vredige stilte schrijft woorden neer in een zacht gefluister Een omringende rust daalt over een schemeravond in een stil ontluiken Een onbewaakt ogenblik leest blinde antwoorden in een gezicht Een tedere lach gebaart een zwijgend begrijpen in het kaarslicht Mijn hunkerend hart bewaart dit gevoel binnenin, verwarmd door…

uitgelaten spring ik verliefd doof voor je antwoord al reeds gegeven ik wil het niet horen en zal het niet horen niemand raakt me niemand doet me pijn leef in mijn eigen wereld eigen creatie anderen dansen mee met me een hand op mijn schouder roerloos bekijk ik jouw aangezicht alles en iedereen is weg zonder woorden was de boodschap…

wij stonden in het zonlicht jij en ik toen je over je eigen dood ging spreken ik kon niets zeggen van de schrik de lach was uit mijn hart geweken je had je woorden rijpelijk overdacht ik zag je ogen groot en vragend staan stil drong je op een antwoord aan ik wist het niet je vraag kwam onverwacht lees dit nu als een veel te late…

Jij, mijn sonnet, nog steeds onvoltooid: acht regels vraag en zes regels antwoord verwaaid. Het is niet zo erg, als ik je maar schrijf om je handen, je haren, je ogen, je lijf. Het is niet zo erg zolang ik jou zoek, open eind, open boek.…

Klanken stromen kil Uit je mond Vormen ijzige woorden Die in loze beloftes Hun graf vinden Jij bent mijn kanker Kwaadaardig woekerend Heb je me nodig Om te bestaan Je spiegelbeeld onherkenbaar Camouflage voor verdriet En ik heb je antwoorden niet De stilte tussen de woorden die je niet sprak Versta ik nu meer dan ooit…

Niet langer bij wijze van spreken, maar in de precisie van huid en haar, een schoonheid met leeftijd en wereld: ik wil een antwoord, geen vraag. Ik wil een kamer zonder verbeelding, een vrouw die is wat ik lees. Honger die het verlangen kan breken, wrevel wordt, vlees op vlees.…

geen mens die de wanhoop in je wezen vermoedt wie telt de tranen in de nacht van een wereld onder een wolk zwart van het verdriet van miljoenen, miljarden zolang je functioneert fabriceert taken vervult en verwachte antwoorden geeft kraait geen haan naar het gat in je hart blijft het verborgen achter het rookgordijn dat je optrekt…

ik zal nooit méér zijn dan de kou uit bomen van winter wanneer het vonnis zich laat herhalen onbesproken in ieder wankelend antwoord omdat men weet dat ik mijn waanzin bevestig in het braken van schimmen net onder mijn huid waar ik hen voed met broze gedaantes en zwartgeleende tijd eenmaal in mijn droom weten…

Blijvend zijn de vele vragen, ik vind de antwoorden niet. Ben van binnen dor, verkilde illusies. Soms in haat, maar zelfs daartoe ben ik niet in staat, gevangen in jouw liefde.…

doek deed er niet toe in een stilte die geruislozer was dan verzwegen woorden … hoe de dag ook wandelt in de zware klei met sporen die sjokkend de wandelaar laat herkennen zijn bedoelingen de wolken die ik streel gelaten verfrist de wind mijn geest en trotseer de regen met liefdevolle dagen, de film die is geweest was het antwoord…

kwam als antwoord "Geen idee." Maar ik ben geen dealer en ik wil niet stelen dus vraag ik u mij iets te geven. Met dit gedicht behoud ik mijn eigenwaarde, zo tracht ik te overleven.…

verblijft mijn hart nu toch wanneer telkens mijmeringen die als gevallen appels me verstrooien en de regen ze wil rapen tussen de stromen die als kleine beekjes de gaard veranderden in dromen die ik niet wil kennen ik hou me vast aan de lijzijde van ‘t gebed en laat de wind rusten tegen mijn zij en sluit mijn ogen totdat ik een antwoord…

als ik zo naar je kijk stellen je ogen vragen je lippen bewegen op geluiden in een onbekende taal ik weet niet of zij op mijn antwoord duiden leven jij en ik op ongelijke dagen met ieder een eigen verhaal * je koude ijle vingers grijpen mijn hand wil je me voelen of zoek jij nog naar jezelf in de broze wereld door…

Zal de stad maar verlaten omdat ik jouw ademhart voel in al het onvergetelijke denken o troosteloze nacht zonder doel ik vertrek, maar heb geen antwoord of zwanenzang voor onze vriendschap niet iets als een duurzame oplossing voor het duister dat je meedraagt in het verlangen naar ontsnapping misschien in het diepste van mijn voelen…

Vraag me niet waarom de regen valt ik kan geen antwoord geven hoelang de zon de aarde warmen zal en alles laat herleven maar als de wind het koren streelt of water stuwt over de dijken zal ik met een oogopslag de diepte van je ziel bekijken en vind ik daar een wederwoord dat terugblikt op het mijne stel dan nooit geen vragen meer maar…

ik las in je ogen geen wens naar weder tederheid ik hoorde in je stem vreemde woorden van ontluistering ik las in je brief met weinig zinnen een antwoord voor jou is opnieuw beginnen mijn tegenzin ik wacht op mijzelf in de benarde kilte van verwarring en leegte ik sluit mijn hart in jouw afwezigheid en wacht op verdriet…

Zoek jij mij ook zoals ik jou in alles wat veel verder gaat dan het voorbij of slaap je zacht in mijn berusting droom je met me als de nacht ons album openslaat hoor jij mij ook zoals ik jou om antwoord vragen in de echo van oneindigheid en schreeuw jij dan net zoals ik het stille van jouw naam *Zoals elk jaar…

waar het vroeger bliksemde in een snel dispuut neemt nu traagheid toe met de minuut antwoorden hangen in de lucht maar trekken in een lichte mist aan hem voorbij hij kan ze niet meer raken wolken die de hemel maken het blijft een brij toch is er soms een open plek waar een nieuw vergezicht hem zekerheden geeft die hij al tijden…

Verstrengeld in onbehagen mijn hart herkent zijn ritme niet meer verdwaald met zoveel vragen antwoorden onvindbaar in een kille atmosfeer Verstrengeld in onbehagen verlamming op een voetstuk constante onrust is aan het knagen een speld in een hooiberg van geluk Verstrengeld in onbehagen leven in een eeuwige ijstijd helder denken is aan…

Je sprak over de olijfboom gekregen als cadeau, hoeveel kou te verdragen was en hoeveel mest toegediend moest worden, een rijke oogst in het vooruitzicht Ik antwoordde met wat ik ervan wist wachtte tot je kwam met de eerste kus je hoofd verborgen in mijn nek mijn hand boven jouw fontanel de andere hand dicht tegen jouw hart…

De zeeman, die geen antwoord gaf, stond met één zeebeen in het graf en met z'n mond vol watertanden.…

haar handen hebben bloemen gegeven vaak nog in de knop na het ontluiken kon je de geuren ruiken haar lach bloeide op soms was de hulde een antwoord op morele schulden die wij niet hadden ingelost zij heeft ons grootgebracht met alle liefde en kracht die zij in het kleine lichaam had te snel is zij gegaan maar haar ogen zullen…

Maar toch blijf ik vragen, Wachtend tot een antwoord komt dagen. Wachtend op iets wat nooit zal komen, Dus laat mij maar verder dromen….…

“Het koninkrijk is uitgespreid over de aarde, maar de mensen zien het niet” Als je de moed hebt om met lege handen bij je medemens te zijn Als je voelt dat aanwezigheid meer is dan geleerd zijn Als je weet dat alleen barmhartigheid een antwoord op lijden is Als je mensen welkom heet je open stelt zonder te oordelen Dan pas…

Het voelt me aan als irritatie, wanneer men telkens vraagt, hoe of het je vergaat, het voelt als verraad, wanneer het antwoord telkens weer als " goed" wordt verwoord.…

De wetenschap levert antwoorden, maar ik kan die niet geloven, en met mij geen ander beest.…

Het gedicht sust je in slaap Of maakt je oorverdovend wakker Als de waarheid onverwacht Te voorschijn komt - Het stelt niet zelden Ongemakkelijke vragen: Op de vraag of de cavia van het kind Ook een plekje in de hemel krijgt, En of de doden na het sterven Ook nog kunnen gaan zweten - Moet ik het antwoord Schuldig blijven, En…

stilte is het antwoord Een beugel bedekt haar tanden nog een halfjaar te gaan dan kan zij eindelijk eens ontspannen weer lachend in het leven staan…

Men is verwonderd over de oneindigheid van het ons omringende heelal vraagt zich af wat schuil gaat tussen aarde verste sterren achter onbekende nevels al dit dubben zonder antwoord zien God en Zijn engelen met schertsend gemoed aan weten zonder meer hoe binnen deze eindeloze ruimte Hun vertrouwde Hemel bestaat en nóg verder heerst.…

ze schreeuwde uit onmacht en ongeduld nog was er geen vooruit de massa stil honderden ogen keken haar aan blaatten de brandende vraag van tweeletters waarop zij nu even geen antwoord wist te geven het oponthoud kon nog wel vele uren gaan duren de vervoerde melk werd steeds zuurder met een herderin die niet kan…