Alle inzendingen over arrogantie

de duinen verwaaiden staan nu huizen op stand geen drietand of neptunus maar een hand van de mammon regeert hier met macht graaiers en geld ondermijnen natuurlijk gezag de zee heeft gesproken met steeds hogere golven haar stijging krijgt grote gevolgen als zand het land niet meer kan beschermen zal de natuur met liefde onze arrogantie…

hij , een oude man zoals zij een oude vrouw is wanhopig op zoek naar een nieuw begin een soort tweede jeugd de eerste hebben ze niet echt op waarde geschat ze deden maar wat ( arrogantie van de jeugd ) oh, zo pijnlijk zijn verlangens naar de lusten van toen die niet meer voorhanden zijn hij, een oude man zoals zij een oude vrouw…

iedere dag een maagdelijk doek het palet vol kleuren de eerste streek brengt zon en wind misschien wat lichte geuren zacht vloeien de pigmenten met persoonlijke sentimenten nog is er harmonie maar drogend lopen vormen vast verdwijnt de tolerantie zet structuur zijn vaste stap lijkt souplesse arrogantie pas later strijkt de…

behoedzaam puntmutste een eerst geregisseerd verschijnen zijn aanwezigheid voor even de fantasiewereld losgelaten en zich kenbaar gemaakt aan deelgenoot mens van de aarde eerdere contacten bleven steken op de arrogantie van de mens en eindigden in totale bestaansontkenning de mens heeft van het paradijs een onleefbare hel gemaakt…

leven bedoeld om in alle eenzaamheid aan een vreemdeling weg te geven een duistere schaduw van jezelf wanneer je niet meer kunt praten het dolle feestgedruis is afgelopen vergeef jezelf tussen de zondaars je doet wat je niet kunt laten maar je bent lam en straal bezopen keer je om en wees een vent stap over eigen schaduw heen arrogantie…

van woorden ontstaat een professioneel gedicht ik zou het maar volgen immers het is aan u gericht met enige allure durf ik trots dit in te sturen niet dat ik word betaald of een ander mijn deskundigheid bepaalt nee, dit is hèt gedicht der gedichten dat zonder meer de top behaalt omdat, ik geef het toe, het hoogtepunt van mijn arrogantie…

uit alles blijkt dat de narcis met handschoenen aangepakt dient te worden gif; vitriool en arrogantie tekenen het leven moeten wij constant lijdzaam ondergaan? of roeien wij uit, met wortel en tak? hoe moeilijk een narcis bestaansrecht te geven, gunnen…

je had het paradijs in handen geen drempel was te hoog je ogen zagen alle landen minachtte wie voor je boog je eiste opponenten een oorlog was voorspeld het zijn voor jou de krenten in het warme bloed geweld je naam zal koning kraaien tussen lijden en verzet dood zal naar de zielen graaien van mensen die zijn neergelegd arrogantie…

Een heldere gloed omlijnt zijn gezicht Geaccentueerd worden zijn ogen door zijn lieflijke blik Bemint door ieder ander blijft hij waardig in zijn persoon Keert de rug naar arrogantie met een stralende lach Als een rustige golf bewandelt hij het leven Soms wat schuw laat hij de wereld tot hem komen Behandelt hij een ieder vol liefde en respect…

warmte, vriendschap, samen-zijn blauw, regengrijs verlangen ik ben onvrij, gevangen en maak mijn eenzaamheid tot iets dat in mijn nergens vorm krijgt een cognitieve dissonantie misklank van domheid, arrogantie doch in de duisternis vonkt licht subtiele vreugde, liefde, vuur atomair is zij een felle zon Pandora, die met openen begon…

breekbaar oh zo teer balancerend tussen waan en zijn kies ik voor jou mijn keus was reeds bepaald door arrogantie van het weten van gekend talent miskend door hen die alles hadden de site de groep het zicht de plicht om mensen op te vangen maar hun eerste schreden te overladen met kritiek ze van het net te laten balen door richtingloos…

breekbaar oh zo teer balancerend tussen waan en zijn kies ik voor jou mijn keus was reeds bepaald door arrogantie van het weten van gekend talent miskend door hen die alles hadden de site de groep het zicht de plicht om mensen op te vangen hun eerste schreden te overladen met kritiek ze op het net te laten dwalen richtingloos…

ik wil springen maar kloven gapen me aan hebben alles gedaan om me te weren ze gronden me af beleven me pas als ik het echt ga proberen toekomst delen in het zwarte geplet door zwaarte en kracht waarvan ik vooralsnog niet kon winnen zo dacht ik in de arrogantie van mijn zelfmoordlach wachtend op jouw beminnen zweven is begin…

Hij liet de mensheid voor wat het was, angstig of domweg in arrogantie, heel stilletjes nam hij de benen. En God ging lekker op vakantie, maar daarmee was ook 't hiernamaals verdwenen, de mens bleef met niets, omnia vanitas.…

je hand in je ogen zag ik muren breken vergeten zorgen weer bewegen in het stof van niet meer weten je blik verwees mij naar de verte lichaam in een afscheidsgroet je gezicht verzachtte in zijn trekken je mompelde het gaat je goed ik bouw een wereld met mijn eigen wegen slecht horizonnen stuk voor stuk ik zal bekrompen beelden wreken arrogantie…

Arrogantie is als een verwelkte bloem decadent op weg naar de ondergang teloorgang van droevige dromen het leven kent voorspoed en tegenspoed tijd kent geen genade voor het noodlot samen kijken we uit naar het nabije einde wanneer de prille ochtenddauw de absurditeit van de wereld herkent in dwaze toespelingen van de ziel vergankelijkheid…

Ik zag hem lopen trots en verwaand zijn arrogantie niet verbergend zijn personeel tot spoed aangemaand in een taalgebruik, dikwijls tergend hard als ijzer onbuigzaam als staal onverschillig zonder mentaliteit zijn omgang volkomen asociaal geen goeds te melden, alles tenspijt.…

Van dankbaarheid geeft zij hoogstzelden blijk want arrogantie is haar sterke wapen. Als Siamees is zij ermee geschapen. Haar wil is wet en verder geen gezeik. Maar al met al kan ik het heel goed velen, het beestje laat zich ook zo heerlijk strelen.…

speel jij met mensen in de poppenkast die morgen heet en dus de tijd vergeet daar dansen creaturen ook de touwtjes zijn fictief hartenstelen in de toekomst maakt je nog geen dief tranen zat om onschuld uit te wassen blik vol arrogantie, leer maar op jezelf te passen je wist sporen van de indruk die je maakt klappen voelen niet…

Dat hij als advocaat de vlag moet strijken Valt uiteraard bij Moszkowicz verkeerd. “Zo ‘n snotneus die mij levenslang royeert En mij niet in de ogen durft te kijken”. Want had die deken hem eens goed bekeken: Geen enkel haarverlies, nog steeds zijn streken.…

Rijkdom geeft macht aanzien en statie vrienden en moed en.. arrogantie. Zo velen streven naar rijkdom en macht en van ’t leven wordt verwacht geluk zonder fustratie.…

schep ik een verduisterd einde opgaand in niets van al het zijnde een leegte bekroond met cum laude maar als ik dan zie hoe u zonder mij in barre koude moet leven pak ik het plankje met brie, smeer mij uit en door nederige liefde gedreven speel ik tevens op een valse kinderfluit ik amuseer de schare kan mijzelf een brok gezonde arrogantie…

Hij ging maar in z'n eentje op vakantie en vond, dat zij als zwijgend topmodel een sprekend voorbeeld was van arrogantie.…

stralend ego staat hij van zichzelf verguld, draaiend op de wieken van de wind en wereld zoals wij hem altijd hebben gekend, om zelf nimmer aan het firmament te verrijzen, scharniert een stilte van victorie luid over daken,loyaliteit in de windroos van geduld, staat hij fier aan top, weigert klachten uit de krop te slaken, arrogantie…

posities van wat we zijn of denken te worden, al staan we daar nog ver vanaf verhult door een vernis van energie die z'n voltooiing overstijgt, als wet van de natuur, de kern van liefde in het zijn of niet te zijn, los van het juk van zwaartekracht waarin al de illusies ontstaan, dat we alles kunnen overzien in arrogantie…

Banale arrogantie kan ons gestolen worden. Iedereen wil zijn/haar leven in weelde verteren, het uiterste eruit halen, de zon volop inhaleren en bij de laatste zucht tevreden afscheid nemen, zonder wrokkig om te kijken.…

Terwijl je irritant tevreden, lachend in die stoel zat, Analyseerde je mijn verleden, En wist je, met jouw "weten", exact hoe alles zat, In je arrogantie en behoeftigheid, Zag je jezelf als medicijn, Je boeide mij in mijn afwezigheid, En je maakte me toen klein, Na een dag zag ik het, Doorzag 'k het helemaal, Weg met die hoge pet,…

wie veroordeelt nu wie het geld regeert Shell oppermachtig wiens brood men eet diens woord men spreekt de fluister van de wind ageert het venijn zit in de staart opgestapt ontbonden wachtgeld zes jaar plus een hoge functie voor twee die aftaaiden Nederland en Amsterdam bankroet het schip gestrand in het zicht van de haven waar arrogantie…

met als spil de overlever zijn aanpassing redt het wel macht en overheersing vergaarde nutteloos bezit techniek en wetenschap maakten ons tot slaven in een economie die op groei was gericht de aarde is al uitgewoond aan het eind van haar latijn nog stelen we de bronnen haar leeggeroofd zien sterven doet blijkbaar niemand pijn in arrogantie…

vampiers zijn ook terug ik zag de bloedvlekken in mijn eigen bed kabouters hebben daar weer geslapen zij kwamen hun slaapmutsen halen die zij vergeten waren er spelen weer zaken die vroeger tijden raken die wij verdrongen hebben omdat wij er niets mee konden en hun taal niet meer verstonden zij zijn in de vergetelheid geraakt door arrogantie…