Alle inzendingen over atomen

druppel voor druppel verjaart regen in de oceaan atomen van haperend vlees verwarren zon met maan o, hemel nergens zichtbaar in wolkenloos rookgordijn onbeschreven blad, leeg door verregaande letterpijn kantlijn klinkt als evenaar lachen als een hard gelag alle huid, mergel, aarde sterft op deze laatste dag…

de mens een samenspel van atomen en moleculen laveert in het onmetelijke universum de mens een vernisje ratio balanceert op dunne draden van verbreken en verbinden de mens een druppel bewustzijn in de oceaan slingert heen en weer tussen verheffen en verlagen de mens het bange dier dat net zo lang om lichtbundels blijft vliegen…

naar de kruipruimte op zijn plaats De vloer dreunt boven mijn hoofd Ik volg zijn voetstappen naar het gat dat zij geboord heeft Langs de plint is slordig Tussen tuner en speaker moet snoer onzichtbaar zijn Het zand is nat en koud Mijn hand plet een zwam Ik vang rag vol verpopte spinnen ----------------------------- uit: 'Grote atomen…

Vervloeien van werelden en van atomen; opengaan en dicht, kind-zijn en oud worden, niets staat stil, de roos verwelkt.…

Weg van de mensenmassa’s van de grote stad, waar de mensen als atomen schuren; flaneurs zonder boodschap. Misschien niet de totale vlucht van alles dat zeer doet en nutteloos lijdt, zonder reden of doel. Misschien niet het Goddelijke, maar toch een stukje mysterie, in het golven van de zee.…

Heverlee schudt zij de rood geverfde haren uit rinkelt met ringen om haar middelvingers De borsten in haar trui ajour zich voortzetten zonder genade door het spleetje van haar kin Zij leest het nieuws voor van de morgen in de ochtendkranten zeeft daar de overlijdensadvertenties uit Samen op weg naar het grote niets uiteenvallend tot atomen…

Moleculen bestaan niet zonder atomen. Weefsels niet zonder cellen. Er bestaan gelovige mensen, die religie niet begrijpen. Zij voeren een zinloze strijd tegen vredelievende medemensen die geloven in de werkelijkheid. Het feit dat alle mensen van medemensen afhankelijk zijn, is een heilige bron van vrede.…

"Als je behoedzaam deze kernen splijt, hoef je niet bang te zijn voor de atomen. We zagen vroeger feitelijk fantomen.…

groene kralen krioelen op mijn bord kronkelen door de gaten van mijn ogen in een even van onachtzaamheid vervloeien ze tot soepig viscoos groen wentelend en kerend in langgerekte wervels wringt zich een bruisend kolken binnen worden elementen weer atomen gisten elektronen hun kansen schoon onafgebroken trillend zoeken naar nieuwe…

Het begon met een wandeling het lopen over een bladertapijt daarna de bomen en het woud hoe sporen kenbaar werden Een rots in de schaduw in zich de warmte van de zon op de zuidelijke helling het ruisen van een waterval Het hart pompte het bloed water stroomde omlaag steen trilde van atomen ronddraaiend om een kern Ik heb…

want alleen gaat zo vervelen twee is symmetrie, geen vrijheid van bladeren in matige wind als door de rede wijdverspreid die chaos in getallen ontbindt laat me aan enige orde vastklampen om de verwarring tegen te gaan die ik uit mijn hoofd wil stampen ik wil niet verdrinken in talloos bestaan of tot strekkende leegte verdampen als atomen…

De natuur volgt een duurzame baan Onderworpen aan rigide wetten Welke permanent blijven bestaan En kan zich nergens tegen verzetten Zodat als we heel nauwkeurig kijken Naar rivieren, sterren of atomen We ze geen haarbreedte zien ontwijken Aan hun vicieuse gang van stromen Maar wetenschappers heel secuur Die de constitutie ervan ontdekten…

nieuwsgierig is ‘n gevoel een ingeschapen drang te willen weten hoe de wereld in elkaar steekt er op te anticiperen om niet verrast te worden door onbekende gevaren achter verre horizonten kracht achter wetenschap die ons jaagt in het atoom dwars door het universum de nooit eindigende poging de wereld te doorgronden controle…

Als we begrijpen wie en wat we zijn weten hoe we in elkaar steken dat levende en niet levende materie slechts nivo’s zijn van organisatie te verklaren vanuit atoom en evolutie stijgen we uit boven het stoffelijke - creëert toenemend inzicht een hoger bewustzijn in een hogere dimensie waar we, gezeten op het bankje op het plein,…

Waarheid is een vermoeden een besluit met rode ogen welke tegendruk niet uitsluit maar atomen samenperst tot bleke kernen die passen in een gedeelde levensvorm wij zijn twee knikkers wij kunnen niet dichter bij elkaar dan tegen elkaar aan, de grondstof voor een botsende fysica van aantrekkingskracht tot afstoting waarbinnen een waarheid…

zien is evenbeeld van gaan geworden we zijn overal en waar geen weerstand is blijkt ook afstand te zijn verdwenen in de wereld is delen van die wereld zonder enige limiet van de kleinste moleculen en atomen tot megazonnestelsels maar zonder werk hoopt de energie zich op in de status energetica die potentieel geladen is met…

als alle atomen en quarks uitgeraasd zijn en nergens connectie kunnen vinden omdat ze te ver uitgedijd zijn en zelfs hun antideeltje niet meer reageert, alleen wat zwarte gaten stralen wat zwakjes na in het oneindige niets. wat dan? heeft God zich schaakmat gezet?…

Aan het ontstaan van atomen. Aan de expansie van het heelal. Aan de oorzaak van ons bestaan. Ooit zullen we leren loslaten. De beheersing van de natuur. De idee van maakbaarheid. De onderdrukking van elkaar. Wat overblijft is een onredelijk geloof. Wat groeit is een veelbelovende taal. Over verwondering en over dankbaarheid.…

We zijn allen gelijk en gemaakt van dezelfde atomen, maar waarom voelen we dat niet in ons hart?…

verplaatsing lieflijk omgeven met verrukkelijke kreetjes de basale schrik van verdwijnen en elders in het zelfde momentum te verschijnen ook de grote ogenverbazing over het alom aanwezig zijn in tal van hoedanigheden zonder verplaatsing jouw gezicht in mijn handen energie gevat in verstrengeling van diepste emotie wolkjes atomen…

Geen nood, atomen maken om het even waar hun vreugdedans. Mijn eiwit valt uiteen tot hergebruik. Een bacterie stribbelt nogal tegen maar vindt geheid een nieuw tehuis. Ja, er is veel eeuwigheid in mij.…

in het onmetelijke universum laveert een samenspel van atomen en moleculen de mens een druppel bewustzijn in de oceaan gewikkeld in een dun laagje ratio balanceert hij op het koord van verbreken en verbinden heen en weer slingerend tussen verheffen en verlagen bang voor de leegte alles waait immers weer weg het smeulende…

de naakte waarheid in onberispelijke vorm verglijdt onder mijn voeten en draagt de leegte die ijlings de ruimte vult op het pulserend veld van komen en gaan een vinding die rijkelijk had gebunkerd tot schuilplaats morst nu vloeibare alinea’s op het voorwoord dat herrezen uit een atoom nu blind in braille wordt gelezen vingervlug kraken de…

Vandaag ben ik nog krekel, doch morgen ben ik mier, die overmorgen al zijn hekel – uit zijn reserves in de pekel – aan apropos, atoom en spirocheten postuum zal zetten op papier. Adieu! Wie weet of ik niet zal beklijven door ’t schrijven van een later lied, of ik het schrijven zal of niet. Zinloos of niet. Levend of niet.…

De symbolen van atomen de gezichten van gewrichten de doorzichtige kijk op zaken nooit gezien misschien ga ik het snappen nu is het slechts naar lucht happen bij de gedachten aan het kloppend hart dat in ons woont jou en mij heeft gekozen als veilig huis gekroond Het voelt zo goed en ook zo nieuw ik zie de horizon oplichten Woorden worden…

Een wonder is geschied tussen hemel en aarde, want er is meer dan geluk hebben en geloven: de allergrootste kracht in het kleinste gevangen in een uranium atoom. Haastig het noodzakelijkste gepakt jassen aan, mutsen op, sjalen om openen van de deur naar buiten schuilen onder de boom tegen de regen wachten op wat gebeuren gaat.…

De geest zit niet in het lichaam niet in het brein niet in de neuronen niet in de moleculen of atomen de geest is buiten waar buiten? daar buiten!…

het raam de straat geurt naar natte stenen een meeuw zweeft op licht een kat verkent behoedzaam haar hernieuwde wereld gebroken tak bloedt langzaam dood de klok slaat twaalf uur een man kijkt naar buiten ziet de onstuitbare wil van alle dingen die gebeuren ooit zal van de regen de kat, de tak de meeuw de man het raam geen spoor of atoom…

Uit ontrukte borst, het schreeuwt Om analyse, niet tegen poëzie, Maar tegen al die verwarde Atomen. Het front loopt dwars Door eigen gelederen. Het schreeuwt: ‘Voor de verwoeste stad van straks Sta ik onmogelijk nog symbool!’…

Aan het einde van de route wacht het gapend, zwarte gat, Knaagt des werelds karkas kaal, ontbindt de Aarde in atomen: verwaait het stof, primordiaal tot afgestorven sterrenstromen Als doler over ’t dode zand, voorbij de weg geslonken tijd. Doelloos dwalend over ‘t strand langs grijze zee van eeuwigheid.…