Alle inzendingen over aureool

Daar, in mijn dorpje Mopertingen waar ze vaak blijven hangen omgeven door een aureool, mijn mooie jeugdherinneringen. Toen was de wereld nog groot en Kennedy was nog niet dood.…

Hij telt de stralen, schikt ze naast elkaar en bouwt een aureool voor de hemel. Wit licht waarop hij wil schrijven, woorden die versneeuwen. Het is een waan, misschien een leugen om bestwil. Hier wankelen nu gekunsteld blokken metaal, vervormd, gedeukt. Hier wachten rustbanken om de kracht van golven te breken met gekloven handen.…

O jong glad voorhoofd, geestdriftvol en edel, Omkranst van blijde zijden kroezellokken, Zwart aureool om lichten dichterschedel! O stem, die me in uw armen wist te lokken, Zo roerend zoet als 't nachtlied van een vedel, Zo heimweevol als klank van avondklokken!…

Na de gewonnen race ligt ze soepel uit te hijgen, een aureool rondom haar beeldschone gelaat, bij zo'n fantastische overwinning past zwijgen, aanbidden en knielen als een terechte liefdesdaad.…

De witte zwanen zwerven om haar heen, die reikhalzend de vleugels strekken, zweeft zij mee omhoog naar niet ontdekte streken, er is iets - in haar aureool wat haar naar de aarde trekt, Wat later staat ze onbewogen, vol verwachting aan haar venster op de lippen fluister ze een naam, er welt een ster in haar blauwe ogen, een Messias…

toekomstkind zal bloeien volkomen onvoorspelbaar maar schoner dan 't verleden dat allen zal verrassen wat straks je moedig ploeteren totaal zal transformeren tot een heroïsch hoofdstuk in de sacrale documenten van 't aardse mensenvolk een lichtend kleurig epos kan dit vooruitzicht nu alvast aan 't vechten en geworstel een aureool…

Ooit knielden we in misten wierook ter bezinnen Goten marmeren helden in kathedralen Kochten angst in gebed, deelden avondmalen Reikte glorie hoger dan ons hemels tinne Devote stilte bij hostiewaarts geschuifel Bewaakt door martelaren onder aanbeden aureool Vervallen tot scherven bestoft glas in lood idool Of in vaal damast verveeld prevelend…

deze daad wie heeft het ooit kunnen vermoeden dat een gek, aan een kind, de hand slaat de schooldag zal vrolijk zijn begonnen het is namelijk snel Sinterklaas in de klas tekeningen en ballonnen zij hangen nu op de verkeerde plaats Miljoenen kinderen leuk op school Die gedachte is nu met voeten getreden Volledig bedekt met een pikzwart aureool…

Hij gluurt door 't raam, wijl winterzonnestralen weven Een aureool om haar en 't kind, - oogsluitend laat Hij leunen tegen 't kil kozijn zijn droef gelaat.…

Aurora Borealis aureool Waar is die gouden zonnegloed gebleven De heerlijkheid, de glans die haar omstraalt Aurora Perestrojka parabool Ze noemde hem haar kleine man, idool Door supermaan bezeten, idolaat En dwangneurosen, lichte paranoia Geobsedeerd en manisch-depressief Sprekend en publique in 't offensief Gedreven, voortgejaagd door…

De kijker mag raden naar een rotsflank Een wilde wei met klaprozen In een aura omgeven door aureool Door zijn rug verbogen Zijn ze tot één versmolten Van het elders afgeschermd Hun verschil tot een motief herleid In een starre omhelzing Hij Met afgewend gezicht de afstand bewarend In een opzichtige kamerjas In hoekige vlakken zonder…

hij kijkt mij aan de grijsaard op zwart~wit met een donker aureool als ruggensteun en in de mond een kennelijk onregelmatig gebit zou ik dat zijn, die vraag daagt op in mijn denken de ogen neigen meer naar onbepaald staren of zijn er wellicht op uit weg van het heden te gebaren ja, ik ben het en zie mij meer naar binnen wenken…

kom / kom mee naar de pub drink wat van me misschien komt het goed en na twee / drie whisky’s voel jij je beter het aureool begint te gloeien en jij staat er onder je twee vingers omhoog en het heilig hart middenvoor doe mee / word maar dronken en vergeet dat van die superster word maar ’heilige onder de tafel’ en niet meer ‘zoon…

. - Toen zag ik dalen, in een aureool Van cirkels blauw en goud, een witte duif, En met die brak ook 't zon-goud over 't al, Kwam wind aanruisen, en het woud werd vol Vogelenstemmen en zacht beekgezang, Zodat het eenzaam Schoon dier dode dingen, Opvonkelend in blij en levend licht, Leefde te saam in 't allerhoogste Schoon.…

Ach, hoeveel dagen lagen onze hoofden, waarin geen denking zuiver rijpen kon verzaligd op het kussen dat wij g'loofden bleek aureool, dat om ons hoofd zich spon.…

het huiselijk gezag stond daar slechts tijdelijk voor klaar niet uit onwil of iets dergelijks hij was het zevende kind en werd door mij enkel bemind 9) wat ik nimmer vergeet maar nu met een glimlach deel is iets dat men mij verweet ik was pas acht dus nog een naïeve ziel dagelijks liep ik naar mijn school voorbij een Protestants aureool…