Alle inzendingen over baart geen

We leven, als bekend, nog wel in maart Waar Mars de oorlogsgod met gouden zwaard Traditioneel met hagel onrust baart En als vanouds in stormwinden rondwaart Nu roert hij in de sprokkelmaand zijn staart Zelfs de Kalender raakt zo van de kaart En denkt één dagje nog, dan is 't pas maart ...alsof hij in de sterren had gestaard...…

Het is tijd, geen kasjmier meer, geen zijde, zachte vachten en vanillelakens niet mijn bloed laten koken in een waterval met duizend vingers koudvuur op mijn huid maar onder zoete zoemende lindebloesems echt kussen achter wuivende gordijnen samen verdwijnen in een grenzeloos lichaam dat niet langer bloedt van verlangen een kind baart…

Een speedsonnet vergt best wat woordvondststrijd Pas oefening baart kunst, o Adeleyd!…

of het afscheid dan een afscheid is gewoon met een woord of met iets dat jij niet zeggen zal dat ook ik niet zeg in een woord van jou zelfs niet na vertrek of in winterpoëzie achter ramen verborgen vol kwetsbaarheid iemand, die jou zag, nog ziet, draagt de laatste regels voor en nog later als wind de zomervruchten baart mijn stilte…

Een pensionado gaat de rust verstoren het dringt door merg en been, zijn hoogste lied op de dag des Heren - 't deert hem niet - met heggeschaar en zaag en accuboren "Oefening baart kunst!…

ik wil iets groots dat opzien baart voor één keer in mijn leven een nieuwe stad ontwerpen of tien miljoen gaan erven sneller reizen dan het licht in de rode gloed van mars gaan baden of de ringen van saturnus halen zonder franje iets unieks niet om historie te gaan schrijven maar om even heel bekend te blijven de voorspelling is…

Zo karnt, zo roert de liefde in jonge harten, Met hopen, duchten, zoet en zuur, Het staag bewegen baart een vuur, Dat vuur groeit aan, en baart gewenste smarten; Totdat ze, als room, ten laatste samen stremmen, In ene klomp, tot man en vrouw, Gebreideld met de vaste Trouw, Door kuise min in volle weelde zwemmen. -------------------…

Wie de sterren in de ogen kan zien, baart het kind van de aarde. De tijd schiet gaten in het heelal, waardoor de eindigheid schijnt. Mensen hebben hun parasols geplant, zon schijnt op een halve bol. Zon lekt over graven, tekens van ontmoetingen, geaderd in marmer.…

Onvolmaaktheid baart verlangen. Naar anders, beter en naar elkaar. Geef mij het onvolmaakte maar.…

ik vraag me soms af waarom ik me van alles afvraag het is vaak zo zinloos en wat is het waard achteraf is het toch zoals het nu eenmaal is en dan vraag je je weer af wat nu nog echt zorgen baart maar eigenlijk is het je afvragen toch best wel heel leuk een bezigheid die nu eenmaal ligt in de mens z’n aard en dan soms nog eens een…

schaduwen breken vleugels gestreken oogluikend komt de zon rood glurend nevels sturend breekt ze mijn cocon licht baart vandaag moed wordt herboren ik ben compleet we spelen weer hemel met goden van morgen de hel was te heet vergeven is later vergeten nooit meer herinnering wordt vager want jij bent er weer…

Als je nou een weesje baart en je krijgt maar niet verklaard waar die vele vrienden blijven Kijk dan grondig in je hart om te zien hoe die met smart hevig op je staan te kijven.…

de verbazing baart telkens wat ze baren moet, het is de wet en anders een wet die slechts zal bestaan in het vreemde gevolg dat haar gegeven moet deze vaststelling is gewoon een vaste stelling, ingegeven overgegeven ook in de liefde van een ouderpaar dat ik steeds weer groeten zal met heel mijn hart daar ik niet anders kan gelieve…

diepe schaduw van uiteindelijkheid en in het niets kan je ook zonder ben je enig ongebonden laat je wimpers vallen over je schaamte de mens is geboren uit de schande die de onderbuik bezit het is het dragen van alles wat is op zwarte vleugels zonder hoop ooit een einder tegemoet te vliegen laat varen al dat schuldbesef het baart…

de emoties botsen met elkaar als de golven onder het staketsel in mijn hart baart een woeste binnenzee van bittere ongezouten woorden de vuurtoren knippert zijn licht over het strand aan uit aan uit mijn omega maar ook mijn alfa mijn voeten zijn verankerd in deze wereld met een zekerheid die onnatuurlijk lijkt maar het wel is de…

Pastoor Paul hield een bijzondere mis Met fluitje, aftrap en oranje pij maakte hij de hele gemeenschap blij Heel Obdam vond het een belevenis Wat deze mensen echter zorgen baart De leiding geeft hem nu een rode kaart ...De bisschop schorst pastoor Paul Vlaar naar aanleiding van zijn speciale 'Oranje-mis'op de dag van de WK-finale...…

Ik zie je Ver van hier Voel de adem Langs de wang Is het geluk Dat ik vier Of drijf ik op dromen Die bij voortduring komen Aan mijn wimpers voorbijgaan Als mijn ogen, blauw getint, Wagenwijd openstaan En de zee haar zilte Met mijn hoop baart In golvende stilte Als kussen wordt aangereikt Tot wederkerigheid geneigd…

Wie schept, baart sterven. Ik knipte navelstrengen door, ik leerde zonder zakdoek wuiven. ------------------------------- uit: 'Vergeten licht', 2001.…

Een zwangere zee van stilte baart rijk omrande luchten. Wij bewegen licht geroerd. Mijn hand zoekt rust op je warme dij, jij tast naar mijn droom. Aarden in het hemelse geeft ons vurige gloed. Wij zijn in de volheid van de maan. De zon heeft nu geen schijn van kans.…

en het terras groen uitgeslagen door het plagend mos zichzelf verwijdert nu de stappen smoren in het gebed van ijzige wolken het lijkt kathedraals, de silhouet stompig geworteld in de aarde terwijl het verschoven millennium zich spietst in eeuwigheid besef van tijd is de rust van het moment het verdwijnt zoals de vloed haar kinderen baart…

Wat mij van dit alles het meest zorgen baart, is dat er een steen komt waar mijn naam op staat.…

Wat ik krabbel op papier Zullen wijze woorden zijn Klinkend als een lied Repeterend als refrein Het hoofd vol met spinsels Over de vrede op aard Hoe dat tot stand te brengen Terwijl jij mijn kindje baart Een nieuw klein leven Op deze verdorven planeet…

Van de verloren tijd en rampspoed die een stilte baart en alles hopeloos maakt voor wie nergens meer durft te kijken en alleen nog zijn eigen woorden gelooft.…

ik heb ze verzameld de schatten die het leven ons zomaar heeft gegeven zij staan in mijn hart gegrift om ze ooit met jou te delen als het cupido ook schikt de bloemen in je ogen waarvan de liefde kleurt in een blik die warme honing geurt je stralende gezicht het korte haar waarin de zomergloed kastanjes baart je lacht ondeugend…

Dat baart me zorgen. Als ik zo doorga is alles straks, op mijn oude dag, scherp omlijnd. Dat kan niet goed zijn. In de huidige constellatie weet ik bijvoorbeeld wel dat er een stoep is, maar niet waar die begint. Dus ik kan jou wel zien, maar niet wie je bent. 's Avonds zet ik mijn bril af en maak de wereld stil.…

de bomen waaien niet dat doet de wind een vrouw is zwanger want een man baart geen kind en liefde beschrijf je niet dat moet je ervaren het liefst kus je zoveel je mond vol met blaren je huid zacht zoals je huid want waarom vol met zalf?…

speler met het Frans chanson de virtuele zon begint te schijnen ik wou dat ik ook demarreren kon de grijze wolken houden hier gevangen die niet op tijd zijn spullen heeft gepakt of anderszins zijn huis niet kan verlaten omdat hij aan de buis zit vastgeplakt een hele Tour om alles bij te houden wat fietst over het kleurenscherm één ding baart…

De poging zijn intellect te waarborgen Bracht een ‘leeg’ publiek en dit baart hem zorgen De muzikant heeft zijn snaren weten te stemmen De rest is een blokkade dat hem af doet remmen Succes probeert hij via hen te herleven Het talent dat hij zo graag door wil geven Echter de realiteit zet hem in een ander licht Wat rest op zijn schouders is…

het nieuwe jaar schreeuwt als een beest in de stilte in werping van schaduw vooruit het baart en ontvangt en vindt zijn weg vanuit het vruchtwater in een vuurwerk van duizend–en-een-nacht het sleept zich voort in een eeuwige glimlach en etaleert zich in verzachtende beweging als een jong meisje in nieuwe kleren…

Januari baart schrille dagen schenkt fluisterdunne lichten luchten, wrang en jachtig waaien onheilsberichten tegen de heldere ruiten beslagen blijven mijn gedachten traag trek ik tekens van toen door het brakke vocht op het glas van vandaag waarop het vergezicht stokt druppels aan het vingerschrift zoeken een bedding naar een onbekende…