hoe lief
hoe lief ik jou nu de lente leeft
en het terras groen uitgeslagen
door het plagend mos zichzelf
verwijdert nu de stappen smoren
in het gebed van ijzige wolken
het lijkt kathedraals, de silhouet stompig
geworteld in de aarde
terwijl het verschoven
millennium zich spietst in eeuwigheid
besef van tijd is de rust van het moment
het verdwijnt zoals de vloed haar
kinderen baart in een onderhuids verlangen
Geplaatst in de categorie: emoties
zo prachtig weer dit gedicht!