Alle inzendingen over ballade

Ontbering kerft m’n leven Door misoogst, honger en dood ben ik naar Amsterdam gedreven Daar is werk, daar is brood Los de trossen, licht het anker Hijs de zeilen, kom we gaan De wind zit in de noordhoek Grijpt het roer, houdt stuurboord aan Het water is groen en slijmig Maden graven in het vlees Luizen kleuren m’n hemd rood Dagelijks…

het lot van zijn nageslacht hangt aan zijden takjes ouders weten wanneer het tijd is voor het vaarwel de heraut van het einde blaast en snijdt de hechting door om een wreed poëtisch spel te spelen met al die wezen van schrik verkleurd vinden ze onthecht de aarde ik zie je daar zo broos liggen ik neem je mee naar huis daar…

Ik ben opmerkzaam voor de bloemen aan de zoom van landerijen, de blauwborst in het riet, de snor en krekelzanger, gele kwik en leeuwerik, kluut, tureluur en groenpootruiter in het slik. Ik ben opmerkzaam voor de zwerm wervelende en dansende insecten op de polderdijk, de oude, opgehoogde eksternesten, de essen, abelen en platanen, een fazant…

Langs de Eufraat binnen de kloostermuren, staart Bahe, een kind naar de kloosterpoort. Mama heeft gezegd: blijf op me wachten, ik kom terug, echt, ik kom terug. De tijd is een Tantalus kwelling, een wrede god, hangend bij de hellepoort. Aan zijn stokdove despoten-oren gaan kinderlijke smeekzangen verloren. Langs de Eufraat binnen de kloostermuren…

stuurlui aan de wal al staande op de kaai het tiroler hoorngeschal op de zevenheuvelwegen galmend in berg en in dal te weerstaan in het hart van groesbeek in klein zwitserland alsmede de kakofonie van de sozjaalinvoelenzers en de groteske carnavaleske trinclusieve protagonisten heel in de verte hoor ik jacques brel in een ballade…

Zijn naam is Steven Watertij Hij is schrijver van beroep Hij schrijft voor zichzelf maar vooral schrijft hij bij een grote consultancygroep Daar bezigt hij wekelijks technische taal maar op woensdag is hij vrij Dan stort hij zich weer op het eigen verhaal van Steven Watertij Eén stukje per dag schrijft hij met een lach en soms wat verdund…

. ------------------------------------------------- uit: 'Ballade van de winstwaarschuwing', 2005.…

Hoe zij het bracht dat konden er niet veel: Lichtvoetig maar toch ook sentimenteel; in Ballad-tempo wist zij nog te swingen. En op TV kwam in die tijd van toen een journalist met prachtige cursiefjes, meestal gestoeld op bruine kroeg motiefjes en ~Sentimental mood~ dat was zijn Tune.…

Rotsen schenken muurvast vertrouwen Water stroomt door het ravijn Vogels fluiten het concert van de dag Vrede voelt als een associatieverdrag Vogels zingen melancholiek Een ballade van romantiek, na tragiek Waterspreeuwen vertonen bad-rituelen Vredig gevoel met ieders hart delen Stilzwijgende diepgang uit het ravijn Waar je intens verbonden…

Ik droomde dat ik nog een kind in smokum was, herkenbaar Gevallen engel, lucide in een stuk jeugdwerkelijkheid In 't duister tastend, welig tierend van diversiteit Werd liefdesband begeestering of emotional chantage Doctorea zong proud mary in wild ostinato De ballade van orange grove over een boze engel Adagio van vogelverschrikkers…

De balalaika vloeit haar tonen trillend door de zwoele nacht de donk’re stem van ‘n nomade zingt vol ontroering een ballade over wat ‘t leven met zich bracht De aangelegde ketens knellen en beperken een tijdloos dwalen dat kriebelt in het zigeunerbloed hen drijft naar verre zonnegloed in wens de einder te bepalen Het vuur laait likkend…

.' ------------------------------------------------------------------ uit: Atlantische balladen van Hendrik de Vries (1896-1989)…

stront eigenwijs stuk vreten de bah-ballade braakt een noot in vuil verwikkeld stik de ademdood je persoonlijkheid gespleten met zicht op diepe loze kreten een dorre poel of is het sloot het geurt gelijk de ochtendmond heeft zelfs een dood vogeltje gewiekt doch uitgevlogen kort voor hoge nood maar haar vleugels zijn versleten de verlossing…

zingt tussen morgendauw en avonddauw een zachte bries over het Friese land in de muze van zonlicht over weidse luchten vlinders fladderen heel blij mee over het veld der ogen vlechten een rank lied de melodie wordt gedragen in helende liefde van ‘t seizoen iedere dag, het licht vleit vlijt zich een eigen weg schuwt niet de zwoele ballade…

crematietombe waar ooit door vlakgom van de vlammen de doden werden gewist liep ik op reis een onbesliste route langs naar hier een laatste rustplaats in het niets in regen en wind een dodenkoerier inscripties op de zerken zijn naar zee gericht vanaf het land hoeft men de namen niet te weten alleen de oude zeeman die gelaafd uit zijn ballade…

O Nux, het leven is een jeremiade, de nacht een zwoele ballade. Quo vadis? O Petrus, wij klagen, Jezus' afscheid kweekte mishagen. O Juturna: Quousque tandem! De Lethe stroomt, Quia absurdum! Morpheus houdt ons in de handen, Kassian kassian! om alle landen. Het razende water is omineus, onsolide en violent en dubieus.…

ik hoorde de tonen verspringen van wit naar zwart met ladders die verbindingen zingen in het auditieve vak waar wij meer visualiseerden poogden zij inhoud en vorm te integreren tot een geweldige shout zij brachten geen ballads of upgrades uit nostalgisch sound met het uitblijven van swung keken zij uit naar de show die jij had…

het is een vrouwenkoor, ons vrouwenkoor dat onophoudelijk gilt, schreeuwt en steunt zoals een gierende boor al draaiend zijn hoge eentonigheid kreunt een toneel vol rode ballonnen met opgezwollen nekken het zijn sopranen met een jankend geluid die snerpend de lucht langzaam laten vieren in een ballade van Karel de Manke…

De herfst zo schilderachtig zo kleurrijk en zo prachtig De bomen zowel jong als oud tooien zich met warm oranje en met glanzend goud Een rapsodie in vlammend rood en zonnegeel als een gedicht, een ballade of een schitterend rondeel Ze staan te dromen overdag en in de nacht ze fluisteren hun geheimen heel stil en heel zacht…

De hele wereld kijkt zwijgend toe, de nutteloosheid zo ontzettend moe. Maar de wereld wil maar niet leren, laat zich makkelijk door je chanteren. Wat wij denken kan je niet zo schelen, zolang je de lakens maar uit kan delen. Kan het niet vredig, dan met bot geweld, want macht is al wat er voor jou telt. Maar ooit komt een einde aan je droom…

Vroeger, voor wie nog weet hoe het was, Verbleven blijvend bedroefden en zwaar zenuwzieken In door bossen en duinen omgeven klinieken Waar de tijd soms genas Wie, al of niet genezen, weer wilde werken Maar in de maatschappij nog steeds een vreemde was Kon beschermd beschut het gesticht versterken In kaarsenmakerij of in de plantenkas Nooit…

zijn ik blijft rechtop in de storm dankzij zijn slag zijn kleur zijn vorm als iemand aan dit heerschap vraagt waarom zijn denken hem behaagt dan zal hij zeggen enthousiast ik hou graag aan principes vast ooit word ik wereldwijd beroemd zodat men na de dood mij noemt er boeken over schrijven zal dat gaan dan naar het boekenbal waar nieuwe…

Een daverende stilte hangt over het land, in het blauw geen enkele witte streep. Mensen kijken vertwijfeld naar boven: "Wat is er in vredesnaam aan de hand?". "Van as tot as", hoor ik iemand spreken, maar juist dáárin zet hem nou de kneep. Het is niet zozeer 'n kwestie van geloven, of toch wel ... het zien van een teken. Een daverende stilte…

Jawel mijnheer, ik wil een republiek! Iets wat ik deel met échte democraten Weg met die halvegare koningskliek Al die Oranje-Nassau-staatspiraten Waarvan je nooit wist waar hun handen zaten: Hun jachtlust gold de vrouwen en het zwijn (Uit paarzucht, denk maar niet dat ze die aten) Daarom mijnheer, ben ik republikein! Je krijgt van…

Aan Ir. A. Mussert, die zich in zijn propagandablad van vrijdag 6 december 1935 veroorloofde te schrijven over ‘den zich katholiek noemenden Van Duinkerken’ Jawel, mijnheer ik noem mij katholiek, en twintig eeuwen kunnen ’t woord verklaren aan u en aan uw opgewonden kliek, die blij mag zijn met twintig volle jaren, als ónze God u toestaat te…

De geruchten zijn naar buiten en ontkennen heeft geen zin Niets verhindert nog de maalstroom die in korte tijd ontstaat Het bericht slaat als een bomaanval op Hiroshima in Waar het management het hoe of wat maar in het midden laat Wat vergeefs en voor de vorm is, daar ze weten hoe het gaat: Speculaties, analyses, ja, kopij in overvloed Want het…

na het opstaan loopt hij de dag in naast de Alcolu spoorlijn grazen de koeien welke vind jij de liefste? de jongen, een kind nog kijkt met zijn kleine zus naar het schouwspel van de traag malende kaken de melancholieke oogopslag het hartstochtelijke loeien de jongen, een kind nog kijkt naar zijn kleine zus ze maakt bokkensprongen…

In dankbaarheid, eer dat ik sterven moet, Vraag ik nog een ballade voor diegenen Die als een goede vrouw mij zijn verschenen, En gaven vreugd zoals een vrouw dat doet, Wetende dat er in het hart maar ene En meer dan zij mij dorstig maakt het bloed, Maar zegenend de bron door God beschenen, En gaven vreugd zoals een vrouw dat doet.…

1 een gebruinde spreeuw rustte met pootjes omhoog op een veldsla-bed 2 gebraden spreeuwtje nooit meer onder de pannen geen gemurmel meer 3 een beladen bord in restaurant du Soleil geen ander viel stil 5 de vogel-eter at de gevederde dood het veldbed bleef over 6 ‘s nachts neuriede iets binnenin zijn dikke buik zo onheilspellend…

Een met wanen ver in West, een schooljuffrouw op hoge poten in de Clauskindereweg, maak met haar niet die grap een stewardess aan de Sloterplas met twee jongen nog een haperend hoofd, een toetje als je het ons vraagt. In de eerste keuken van die dag schuur ik het gele vet van de tegels, wat geheid het hele zomerrantsoen van twee uur kost, maar…