Alle inzendingen over berg

Maar het mooiste huis staat overal, in straat of steeg en berg of dal. Het is een levend huis in oud model gehuld, maar binnenshuis is het vervuld met ruime, dichterlijke woorden.…

Aan rafelranden van de stad en in de buitenwijken smeult het al – Luister, het is de wind niet, blijf niet doof en blind, het zijn miljoenen naderende voeten, aanschuifelend tot een storm die weinig overeind zal laten staan Berg je nu het nog kan, want wie gesteld is boven ons is machteloos en arrogant en zal alleen zichzelf trachten te…

Op de top van de berg zie ik Naast bevergeile salamanders En scheervliegende zwaluwen Een piano zweven. Er zit een rusteloos meisje achter, Haar handen vastgeplakt Aan de toetsen. Ooit komt ze naar beneden En huilt ze om de modder Aan haar voeten, en om De gemorste bamislierten.…

richting de wolken reiken de bomen richting de hemel reikt de berg het zal nog millennia duren voor ze er komen en in hun grootsheid voelen wij ons slechts dwerg tot zo hoog kan een mens alleen niet komen hij wordt duizelig raakt verward hij zal er toch van blijven dromen en het klinkt dan misschien apart maar een mens hoeft niet…

Gapend met de hand voor de mond barricaderen ze het beest waaruit de mens ontsprong uit het dromen van een krater op de maan de dieren bergen ze in de slaap er valt een trilling een kleurige deining valt in de lucht de vlakte vouwt open de horizon schuift uit elkaar met wiggen van ochtendlicht een dauwdruppel valt op de neus van de bloem,…

Liefde is niet verplicht alleen maar lief, zeggen ze als je ruig en zacht maar in evenwicht houdt en je fantasie gebruikt Wij doen dat wij houden van fantastische films met een beetje horror diepe kloven, hoge bergen het fijne smeken naar meer meer, naar een happy end Wij zijn aardig en zacht zeggen ze, dat zijn we ook maar thuis…

Mijn geest, een berg van stilte, achter dichtbegroeide hagen, die zich afsluit, troost zoek in vergetelheid.…

Hoog in de bergen slapen de reuzen op de daken niemand die hen ziet we dromen hen wanneer we jong zijn en opgevouwen in onszelf grote plannen maken voor de wereld die we kennen we zijn al onderweg hier alleen maar even geland om te groeien op ons hemelbed tot we wakker worden als helden die recht zetten wat scheef gemaakt is door…

Nergens klinkt geluid zo iel als waar geen bomen bergen of muren zijn in eindeloze ruimte van een ziel waaraan elke hoop is ontnomen enkel ontluisterd in pijn. Nergens klinkt geluid zo iel als over verre vlakte waar geen weerstand of strijd overwinning ten offer viel het leven tot de horizon vervlakte elke roep om hulp verzand.…

Ik ben zonet een quote'je komen halen En las 'ik ben een man van duizend talen' Doch 'k moest al lezend toch diep ademhalen Ik zuchtte, want ik moest er echt van balen Wist hij van bergen niet, noch van de dalen? Als ik Turks Fruit lees denk ik aan analen Bij Tacitus alleen aan zijn Annalen!...…

't Was in de dagen van de Mont au ban Dat Berge Raç zijn c aan une jeune fille Cadeau deed met wat bric-à-brac cédille Au bord de Loire, pas loin des Quatre Vents Au tour de pays d'or à mont vent où Desanderendaags toog Berge naar Montgolfières Nog altijd, comme toujours, in zijn DS Van Saint-Priëst-la-Roche naar Villerest Met in de achterbak…

tollend toen ik je zag om aan het grijs van de randen het licht van je terugkomst te hangen vaak was er de schijn voor het echte vuurwerk moest je wat studie hebben gepleegd over het hoe en waarom om alles te weten over de zon ook ik heb gezocht tussen schaduw en licht naar je eigen gezicht in het couleur lokale van grijze bergen…

de prijzen rijzen mazzel-trixie bij ‘t land gepast de pan nota bene nog in de kast pieter’s berg betast en toen bekrast de rotgans maakt nu zomer de weg naar Rome vol zure bomen spijkers zijn verdronken laag water afgezonken lazarus in zee gedragen werk in heuvels omgezet tiengemeten eindelijk afgemeten wie leest nu nog de Beatrijs?…

ik geloof in een rivier die stroomt van zee naar de bergen ik vraag van poëzie niet meer dan die rivier in kaart te brengen ik wil geen water uit de rotsen slaan maar ik wil water naar de rotsen dragen droge zwarte rots wordt blauwe waterrots maar de kranten wllen het anders maar de kranten willen het anders willen droog en zwart van koppen…

leve de kronkel van de waterlijn altijd in de weer eb of vloed trekt of woedt golven rollen schuimend koppen eeuwig is ’t soppen van grijze wolven brullend voor de Heer d'dichter bij 't water vol in luister ’t wordt steeds later verweert in 't duister zuid wester in z'n sonnet met zee die bergen verzet…

soms wil ik hórizontaal met overzichtelijke einders en bergen cliché’ s kaarslicht dat niet alleen flakkert om belichting te dichten maar puur voor zuivere romantiek afgezaagde boomstronken gewoon om op te zitten ze mogen origineel van vorm doch niet te ergonomisch zijn languit luisteren naar je slagvaardig hart zonder me af te vragen…

de getergde hand op je doorgezakte schouder warmte voelt kouder dan ijs stromend door aderen leegte doet woorden verstommen tot 't niets sneller dan licht schiet 't door je gedachten wanhoop nabij beukend tegen de ruwe kade gevoelens trekken kolkende massa tegemoet bergen woest verzet over het gans onmogelijke storm je onheilspellend…

In mijn eidetische droom bezocht ik mijn gestorven kroegvrienden die hemelden op de eeuwige drankvelden Hemel zonder drank betreden ze niet Uit de wolken regent het jenever en uit de bergen stromen jenever rivieren alcohol nevels hangen boven de velden Een echt walhalla voor zatterikken Mijn oude vrienden herkennen me niet ze zingen het…

Langs bergen, dalen, stoffige zandwegen overal kom ik God in mijn leven tegen. Hij wijst mij elke dag weer de weg verdwalen doe ik nooit met Hem. Zijn hand leidt mij langs ravijnen met Hem zal het leven verfijnen. Elke dag is een nieuwe uitdaging Ik ben blij dat ik met Hem meeging.…

Verlaten oude bergen de zon heeft weinig nodig om dood te bloeden. In het oeverlicht ligt een riethalm te rusten, de zon maakt haar bed op.…

hoe vaak moet je doodgaan om zeker te weten dat de liefde blijft hoe vaak door verdriet gaan opnieuw weer verliezen je goede geloof afleggen je kind-zijn je bewust zijn het missen van zovele kansen je bergen ambitie je belangrijkheid laten gaan van je kinderen warheen ze ook willen minder deel van hun leven kunnen zijn hoe vaak…

Mijn gedachten begonnen klein Mijn plannen liepen op de trap Mijn voeten stonden in de lift omhoog Wat begon als een klein pitje Begon te groeien tot een boom Waar vele ideeën ontkiemden tot een plan De bergen waren te groot om te kiezen, Maar mijn stappen werden groter En mijn lach steeds feller dan de zon Het vertrouwen in mijzelf…

Vandaag is zuiderwind ontwaakt zijn lange lokken doorwaait, Golven tussen berg en dal. We weten dat noorderwind weer op zal staan, Magistaal hard als staal.…

Het was nog drukkend warm en de gloeiende zon had zich al even terug getrokken achter de bergen. Terwijl ik wandelde in het maanlicht maakte donkere silhouetten nog puffende geluiden. Plotseling sloot de maan zijn ogen.…

Haar hoge C verweeft orkest en viool golft mee op de wind over bergen, door de dalen, streelt ze kussend het ruisende lover in de wolken onder de zon stralend zuiver, geeft ze de lucht een hemels gehoor, zo harmonieus het is alsof ze betovert. Haar hoge C streelt zacht het diepst van de ziel van oor tot oor.…

daar klapwiekt een kind het kan kijken met ogen groot als van een jonge nestvogel het kind houdt iets in de holte van zijn smalle vuist een onzichtbaar insect met stippen en een breekbaar schild schoksgewijs beweegt het kind zijn hoofd verscholen in de capuchon van een gele regenjas het klapwiekt boven bergen versgemaaid gras…

Een fluit speelt over het morgenrood een hymne voor Meiko voorbij de hemel zweeft haar stem een zwaai een dans een droom haar echo groeit tussen de bergen verzamelt klanken uit de snaren van de wind rozen dansen in de sneeuw de bloesem in haar hart wijst de weg naar huis de bomen buigen een nederige groet de lotusbloem opent haar…

Ik teken de wereld op je buik en jouw navel is de zon kus jouw borsten, zijn nu bergen weet nog hoe het ooit begon ogen die elkaar ontmoetten daar op dat zonnige terras bestelde jij een cola ik 'n koffie weet nog precies hoe dat was tot we niet meer konden ontkennen schoten we gezamenlijk in de lach spontaan begin wat zich liefdevol ontwikkelt…

het sneeuwklokje dat zich een weg weet te banen door de ondoordringbare aarde als de merel, de klanken, de reikwijdte van haar toverfluit verstaanbaar, vol van waarde de sierlijke schelp een symbool van vertrouwen voor wie haar treft als de rietkragen wuivend in vrijheid verbonden met de wal de weerklank over de indrukwekkende bergen…

Omdat je pas mist met je lief in zicht en droomt van zaken die levenloos en zonder ziel zijn gebleven -een donderwolk boven berg nog daargelaten- daarom is het op dagen als deze eigenlijk altijd makkelijk praten.…