Alle inzendingen over bergen

nog lost de ene dag de andere af als jonge bruidegommen van een berg haagrozen aan de hoed en vuurvergulde staf de zon glijdt als een pronkkaros in plaats van paarden trekken duizend wensen te moeten kiezen is pas liefdesstraf geen dag heeft een begin noch eind enkel de zonnestonden reiken zich de handen als ‘k in verliefde ogen kijk zelfs…

misschien is dit jouw bedoeling geweest ben je blij dat je dit hebt bereikt mij maakt het niets meer uit ik ben moegestreden tegen deze demonen deze windmolens zonder bewijzen hier heb je mijn pen en schrift mijn plezier dat ik er aan beleefde ik hoef het niet meer berg het op in een doosje dan kun je soms op lege dagen in alle stilte…

Plotseling stond hij op een berg, werd daarvoor rijkelijk beloond; door de critici weer weggehoond. Ineens werd hij wakker naast zijn bed; zijn schoenen zag hij keurig staan, hij pakte ze en trok ze aan.…

Opgelost in extase schilder ik je een panorama Bergen, beekjes, bomen en blijf hopen op stormen die uitgestrekte vlakten strelen Indringend en geheel geef ik mezelf als toverwolk cadeau…

Als liefde een hoge berg is dan sta ik eeuwig aan de voet en als liefde een spel is wil ik niet weten hoe ik het spelen moet Als liefde een oceaan is zal ik nooit verdrinken en als liefde Titanic heet zal hij wederom zinken Als liefde een muziekstuk is kan ik er geen noot van lezen en als liefde levensgevaarlijk is heb ik gelukkig…

Wind en Zefier doen mij dwalen Naar een onbekend verschiet, Van de bergen naar de dalen, Van de vlakte naar het riet: Nu eens in de zonnestralen, Dan eens waar de regen giet. 'k Mag niet vragen En niet klagen: 'k Ga waar àlles heen moet gaan, 't Lenteroosje Met zijn bloosje, En de groene lauwerblaân!"…

uit het vlakke land naar de eerste heuvels in een mistige verte later bergen met de hardheid van het dagelijks bestaan ben het pad gegaan van duizend voeten in het zoeken naar een waan heb mezelf zien veranderen van luisteren naar fluisteren tot de waterval van woorden kwam onstuitbaar stroomt de schat die ik mijn leven lang…

Nergens klinkt geluid zo iel als waar geen bomen bergen of muren zijn in eindeloze ruimte van een ziel waaraan elke hoop is ontnomen enkel ontluisterd in pijn. Nergens klinkt geluid zo iel als over verre vlakte waar geen weerstand of strijd overwinning ten offer viel het leven tot de horizon vervlakte elke roep om hulp verzand.…

Hij spreekt met bergen, maan en zon alsof dat alles leven kon. De Dood zelf lijkt hem een bedrog, zelfs dáárin speurt hij 't leven nog. Maar de Natuurgeleerde doet juist het omgekeerde. Zijn hedendaagse wetenschap is wonder-slim, en wonder-knap, want die verklaart, met wijsheid groot, het Leven door de Dood.…

zie het als antwoord op macabere zinnen, de daad van een wankele berg die zich hult in de leegte van het verlaten landschap of neem het zoals het sterven zich verrijkt aan tranen, de geur van gestold bloed waarvan het blad nooit liefde heeft gekend geen profeet schrijft nog nostalgie op zijdeglans met vileine teksten zonder oorsprong…

We zijn gereisd over bergen en door dalen langs wijngaarden en door oude dorpen verstild in de zon We zijn gereisd samen in het hart - thuis van alle dagen en nachten En de tijd verstreek - wegen vergleden - en wij verstreken De avond viel en de boomkrekels zwegen De nacht kwam en in de diepe slaap tijd en lichaam vergeten…

een vrouw zingt een lied een liefdeslied ze is jong hoor je en ik ben oud het kon mijn dochter zijn dus zingt ze niet voor mij maar voor haar geliefde ergens op de berghellingen terwijl ik me nauwelijks kan voorstellen dat een jongeman op weg gaat naar een dorp door de eindeloze bergen en dat ooit nog weet te bereiken…

vergeten taal maar mijn taal er zijn nog een paar sprekers die dit of dat kunnen zeggen over de zonsopgang of over een dochter die naar school gaat en de taal van haar ouders verliest het brandt in haar hart nog maar een paar sprekers in die taal nog een enkeling die 'vogel in bergen' kan zeggen of ik hou van jou 'aan…

ik duw de rots keer op keer de berg op om jou te ontsluiten hoe beminde je? verloren in verlies wek ik je tot leven zoek ik naar sporen resten van je bestaan hoe lachte je? ik val in de lacunes van ongepolijst verdriet de ene of de andere weg het is nooit de goede waarom ging je dood?…

Maar het mooiste huis staat overal, in straat of steeg en berg of dal. Het is een levend huis in oud model gehuld, maar binnenshuis is het vervuld met ruime, dichterlijke woorden.…

Aan rafelranden van de stad en in de buitenwijken smeult het al – Luister, het is de wind niet, blijf niet doof en blind, het zijn miljoenen naderende voeten, aanschuifelend tot een storm die weinig overeind zal laten staan Berg je nu het nog kan, want wie gesteld is boven ons is machteloos en arrogant en zal alleen zichzelf trachten te…

Op de top van de berg zie ik Naast bevergeile salamanders En scheervliegende zwaluwen Een piano zweven. Er zit een rusteloos meisje achter, Haar handen vastgeplakt Aan de toetsen. Ooit komt ze naar beneden En huilt ze om de modder Aan haar voeten, en om De gemorste bamislierten.…

richting de wolken reiken de bomen richting de hemel reikt de berg het zal nog millennia duren voor ze er komen en in hun grootsheid voelen wij ons slechts dwerg tot zo hoog kan een mens alleen niet komen hij wordt duizelig raakt verward hij zal er toch van blijven dromen en het klinkt dan misschien apart maar een mens hoeft niet…

Gapend met de hand voor de mond barricaderen ze het beest waaruit de mens ontsprong uit het dromen van een krater op de maan de dieren bergen ze in de slaap er valt een trilling een kleurige deining valt in de lucht de vlakte vouwt open de horizon schuift uit elkaar met wiggen van ochtendlicht een dauwdruppel valt op de neus van de bloem,…

Liefde is niet verplicht alleen maar lief, zeggen ze als je ruig en zacht maar in evenwicht houdt en je fantasie gebruikt Wij doen dat wij houden van fantastische films met een beetje horror diepe kloven, hoge bergen het fijne smeken naar meer meer, naar een happy end Wij zijn aardig en zacht zeggen ze, dat zijn we ook maar thuis…

Mijn geest, een berg van stilte, achter dichtbegroeide hagen, die zich afsluit, troost zoek in vergetelheid.…

Hoog in de bergen slapen de reuzen op de daken niemand die hen ziet we dromen hen wanneer we jong zijn en opgevouwen in onszelf grote plannen maken voor de wereld die we kennen we zijn al onderweg hier alleen maar even geland om te groeien op ons hemelbed tot we wakker worden als helden die recht zetten wat scheef gemaakt is door…

Nergens klinkt geluid zo iel als waar geen bomen bergen of muren zijn in eindeloze ruimte van een ziel waaraan elke hoop is ontnomen enkel ontluisterd in pijn. Nergens klinkt geluid zo iel als over verre vlakte waar geen weerstand of strijd overwinning ten offer viel het leven tot de horizon vervlakte elke roep om hulp verzand.…

Ik ben zonet een quote'je komen halen En las 'ik ben een man van duizend talen' Doch 'k moest al lezend toch diep ademhalen Ik zuchtte, want ik moest er echt van balen Wist hij van bergen niet, noch van de dalen? Als ik Turks Fruit lees denk ik aan analen Bij Tacitus alleen aan zijn Annalen!...…

dat Lucebert begrijpen doe ik nooit die ruimte van het volle leven niet poëtisch wijze woorden zijn vergiet ze sijp’len rottig land van nimmer ooit je glanzend licht verklaart mij bagger glas dat alle waarde toch zo weerloos was…

't Was in de dagen van de Mont au ban Dat Berge Raç zijn c aan une jeune fille Cadeau deed met wat bric-à-brac cédille Au bord de Loire, pas loin des Quatre Vents Au tour de pays d'or à mont vent où Desanderendaags toog Berge naar Montgolfières Nog altijd, comme toujours, in zijn DS Van Saint-Priëst-la-Roche naar Villerest Met in de achterbak…

tollend toen ik je zag om aan het grijs van de randen het licht van je terugkomst te hangen vaak was er de schijn voor het echte vuurwerk moest je wat studie hebben gepleegd over het hoe en waarom om alles te weten over de zon ook ik heb gezocht tussen schaduw en licht naar je eigen gezicht in het couleur lokale van grijze bergen…

ik geloof in een rivier die stroomt van zee naar de bergen ik vraag van poëzie niet meer dan die rivier in kaart te brengen ik wil geen water uit de rotsen slaan maar ik wil water naar de rotsen dragen droge zwarte rots wordt blauwe waterrots maar de kranten wllen het anders maar de kranten willen het anders willen droog en zwart van koppen…

leve de kronkel van de waterlijn altijd in de weer eb of vloed trekt of woedt golven rollen schuimend koppen eeuwig is ’t soppen van grijze wolven brullend voor de Heer d'dichter bij 't water vol in luister ’t wordt steeds later verweert in 't duister zuid wester in z'n sonnet met zee die bergen verzet…

de prijzen rijzen mazzel-trixie bij ‘t land gepast de pan nota bene nog in de kast pieter’s berg betast en toen bekrast de rotgans maakt nu zomer de weg naar Rome vol zure bomen spijkers zijn verdronken laag water afgezonken lazarus in zee gedragen werk in heuvels omgezet tiengemeten eindelijk afgemeten wie leest nu nog de Beatrijs?…