Alle inzendingen over beschenen

Stiekem kwam de maan op de dichter had hem niet gezien en huilde tot de wolken het firmament prijsgaven De dichter had geen aandacht voor het kleinste hemellicht zijn ogen had hij gesloten en hij huilde om de maan Hij dacht dat hij zich inbeeldde hoe de maan hem flets bescheen de dichter heeft nooit geweten hoezeer droom en werkelijkheid…

Hij zegt, dat hij heelt de wonden, geldt dat ook voor hen die vroeger dansen konden in het door het lot beschenen en ondoordringbaar bos?…

We kiezen onze eigen weg recht of met bochten We zijn onbekend, soms met wat we zochten We schrikken terug bij kruising scherpe bochten Dé weg voert ons naar schone oorden door zon beschenen kilte en kou buitengesloten Te gek voor woorden.…

In mij -Een lege hoek Een lange boog Een rode lijn Een groot wit vlak Beschenen licht Als zonneschijn Een ronde vorm Dat warmte zoekt Langzaam verglijdt Een open raam Levend groen Verdeelt evenwichtig Trillingen in rust Gedachteloos De geademde lucht- Sust alles stil…

Dagen beginnen in schemer zachte bries van lentegeur in verfrissende koelte met gedempte geluiden zang van vogels, ruisende waterval door zonlicht beschenen al pracht, tot de avond vallen zal.…

Op straat glinsteren de plassen in het avondlicht, worden extra beschenen door de lantaarns die werpen ook hun licht, op die waterpartijen. Mensen spoedden zich naar huis, haard en centrale verwarming en natuurlijk naar gezin.…

jij rankt als glas geblazen met de mond slank krijg jij de hoogte sierlijk en voornaam je lichte trots blinkt uit in fraai gevulde delen toch blijf je transparant kleurt zacht door zon beschenen jouw vormen in balans unieke kunst gemaakt door mond en hand…

en onderweg je tenten opslaan op 'n paradijselijke plek goed bevonden voor 'n verblijf van een of meer nachten door 'n zakkende zon beschenen.…

weer knallen verboden woorden hun eigen kleur zonder ooit tot bezinning te komen het is de ontploffing die plaatsvervangend aandacht trekt beschenen door het licht van hen die over schreven gaan op eigen podium dood en verderf zaaien en niemand sparen de wet met voeten treden en zo een eigen orgasme beleven…

Schrijven van mijn hand zoekt bevend de lijnen die ik zou lopen door schaduw van lommerrijke lanen beschenen door maanlicht omfloerst door kransen van kleuren besprenkeld met sterrenlicht fonkelend door tere lover inspirerend tot gedicht en in heldere beken sprankelende weerschijn van nachtelijke romantiek spiegel uit “Duizend en één…

zij draagt haar naam naar de bekentenis dat ooit haar bloem weer open bloeit, in paars en witte tonen nu nog wonen er twee luiken in een zwaar gebroken hart -ze blijven dicht totdat zon opnieuw haar doorzicht geeft aan zwak beschenen kieren eerst dan -kunnen we vieren dat er ooit ook leven was…

Schrijven van mijn hand zoekt bevend de lijnen die ik zou lopen door schaduw van lommerrijke lanen beschenen door maanlicht omfloerst door kransen van kleuren besprenkeld met sterrenlicht fonkelend door tere lover inspirerend tot gedicht en in heldere beken sprankelende weerschijn van nachtelijke romantiek spiegel uit “Duizend en één…

We kennen dat nu langzaam aan wel als ze door de mand vallen staat er altijd iemand klaar om ze op te rapen uit de dwaaltuin in de schemering met gebrek aan richtingaanwijzers en wandelkaarten Als ik mijn hart als poëzie recht uit moet spreken in de gevaren die mij omringen dan moet ik zeggen dat wanneer ik door het licht beschenen…

een milde winterzon bescheen het park waar de eenden al zagen voor wie we kwamen door ons lonkend zakje brood zij keek verbaasd naar al dat gekwaak en gesnater in ’t water, had enkel oog voor het tafereeltje om haar heen en ik, al kuierend achter haar wagen ik genoot van wat we samen deelden en van ‘t kind in mij nog even speels…

We hadden je zo vroeg nog niet verwacht, reden in de stilte beschenen door de maan naar waar je ‘t levenslicht aanschouwen zou. Pas aan het einde van die lange dag, de moed bijna verloren werd jij, mijn Valentijn intens gewenst geboren.…

ik groet de koning met gebogen hoofd een serene stilte de stemmen geroofd de zon nog onder mijn ogen gericht op de koning der bomen nog buiten het licht een aarzelend fluiten heel even, heel zacht betekend het einde van de stille nacht het koor zwelt aan het duister verdwenen de angsten ver weg de wonderen beschenen…

Ik kijk naar buiten en de sneeuw valt zacht op de vaart die wordt beschenen door de maan. Ik denk aan de mensen die ik zelden kan behagen. En ook wel aan mijn moeder die in haar duizend vragen wil weten hoe het werkelijk met me gaat. Dat ik eigenlijk nooit antwoord geef en dat de sneeuw nu vast blijft liggen op de straat.…

Vlinders in de tuin Prachtig mooie kleuren Strijken neer op bloemen Verleidelijke heerlijke geuren Die kleurenpracht zo warm Beschenen door de felle zon Breng mij eventjes terug Waar onze liefde eens begon Een gevoel niet te beschrijven Als vleugeltjes die je hart strelen Zuiver als de meest zeldzaamste bron Met als enige doel de liefde…

mijn vriendin zit in een kippenhok met bruine Barnevelders zij zit hier niet zelf op stok maar slaapt gelukkig elders jonge hennen pikken in haar tenen nagels zonder lak van kleur verdwaald mais door zon beschenen voel ik die speciale liefdesgeur het ei wordt bebroed in mijn hart door gekakel en gefladder verward denkend aan die liefdevolle…

Een grauwe sloot, maar hier blauw en vol goud riet de wilg door 't zonlicht goud en alles in het kreupelhout is goud beschenen, dit is de plek, de koepel hierin ben 'k vaak verdwenen met dichte ogen zit ik dan geniet nog na van alle kleuren en van alles wat er zomaar kan gebeuren tot er niets is meer, geen lust, geen must, wel bewust…

Terwijl ik in de spiegel kijk Zie ik meer dan mijzelf alleen, Spiegel die voor mij meer is dan Weerkaatsing van de werkelijkheid, Wat ik zie is mijn geheugen Dat ik zo graag eens had opgeschoond, De totale waarheid die, beschenen door Onverdraaglijk licht, af en toe Te veel voor mij is - Niet te verdragen weerglans van De herinnering…

ongenaakbaar zwijgt de lucht zo erg dat wolken knarsen hiervandaan neemt aanwezigheid af, tot dunne gestalten, versmolten met het grijs van hersencellen Hoe laat staan de klokken in de zwak beschenen hemelberm?…

Eerste stenen werden huizen door lantaarntjes beschenen laantjes blijmoed lange straten pleinen voor het groots plezier boerendorpen werden samen in één nacht miljoenensteden verre landen continenten losgeraakt in werelddelen Hij verslikte zich er in naarmate alles groter zag in panorama van zijn oog te groot zo ver hij had gekeken hoe…

Ik werd wakker van een licht Dat door mijn gordijn scheen Het bescheen mijn gezicht Heel even,en verdween Het was een ster die viel Door niemand opgevangen Nu zit hij in mijn ziel Als sieraad,om mijn hart gehangen Nu mag hij mijn ziel verlichten En mijn hart verwarmen Mijn weg die ik ga,belichten En als ik verdriet heb,mij omarmen…

ik zag de flits steeds weer dwars door de kamer schieten in de zachte trek openden gordijnen voor even een lichtende plek waar stofjes zich opwerkten in de lucht beschenen door zon op hun rug juist daar waar stilte was en tijd vergleed in generaties lange immobiliteit dansten de stofjes in een totaal bewegen enkel…

Overmand in stille verwondering van een weeldepracht, die door een herfstzon mild werd beschenen. Waar de kastanjes lagen verscholen tussen de bladeren van de bomen spraken wij geen woorden, de natuur liet zichzelf door schoonheid verwoorden…

het feest van geboorte vergeet de ongeziene schaduw van het tijdelijk zijn jeugd verkent zijn grenzen voelt de pijn van het bestaan zonder ooit besef te kunnen gaan pas als licht en donker keuzes gaan bepalen komt de finale aan de horizon ik heb de schaduw in mijn handen vol beschenen door de zon nog breek ik er stukjes af maar…

In haar witte toga stond ze midden in de kerk te blazen als de wind tegen de uitgebloeide paardebloem pluisjes cirkelden rondom beschenen door het licht van de door glas in lood komende zon het is als met de wind je ziet hem door de dingen die bewegen net als de pluisjes neerdalend op uitgesleten tegels zo is de Geest, je ziet hem…

Mijn hemel vandaag azuren blauw hier en daar witte schapenwolkjes met gouden randen beschenen door warme zonnestralen. Schitterend over parelend dauw gevuld met smaragd en edelstenen en aan de kim tegen somber grauw een boog in prachtige kleuren.…

Van God hadden ze nog nooit gehoord En toch beleden zij hun eigen religie In het diepst verstopt, In het hart van hun bos Kwamen zij heimelijk samen Om hen die zij als goden zagen Te eren met woorden en gebruiken En samen volk te zijn In het hart van de natuur, Hun eigen bos, parel van Schepping, beschenen door Het nachtelijk schijnsel…