Alle inzendingen over betijen

Laat hen toch betijen, Die zijn enkel aan het voetje vrijen, Kleine deugnieterijen. Want als je heel goed kijkt, Zie je dat het nergens op lijkt. Horizontaal of verticaal, Ik doe het het liefst van allemaal.…

als rauwe rijp het denken schut voor kou die ’t hart zou krenken met een schrapend kille wind waarin open bijten verstillen kan bekoeling bloed betijen worden verijsde gedachten verhoed en vermeien zich verdriet en pijn in het ijskleed dat de winter liet…

er zaait hoop in mijn hart dat niet meer kon slaan dan enkel voor haar de kilte van een dag als een deken om haar heen zacht bewegen nu mijn handen op zoek naar meer van haar laat ik haar betijen met een zweem van liefde een spoor van genegenheid op elke wang wel iets verkus ik het verleden om te delen in het hier kom bij me, bijzondere…

voelde zand van het strand in een rusteloos glijden heb de golven laten betijen in opstandige vloed ik pakte je hand vond de schelpen die jij had ontmoet ze vertelden van leven hun vrucht reeds gegeven het huis op de vlucht neem nu je rust kom terug want morgen is er weer vloed te beleven…

hij zaait hoop in haar hart dat niet meer kon slaan dan enkel voor zichzelf de kilte van een dag als een deken om haar heen zacht bewegen nu haar handen op zoek naar meer van hem laat hij haar betijen met een zweem van liefde een spoor van genegenheid op elke wang wel iets verkussen zij het verleden om te delen in het hier kom bij…

ik zie het laatste ijs van de ruiten glijden een groot stuk wilde nog even betijen de dooi was onherroepelijk waar vorst ons het uitzicht ontnomen had schoonde de zon het geblokkeerde contact met alles van buiten natuurlijk was het binnen warm en knus maar het isolement kwam door de vroeg intredende lente heel snel aan zijn end…

Geduld Met liefde aangevuld De tijd om te wachten Je mag wat ontkrachten Tumult Het ongeduld brult Het mag wel wat betijen Als wens tussen partijen Tijd met wachten opgevuld De weg van het geduld Vreedzaam wachten Niet verachten Geduld Elkaars hart gevuld Het paradijs laat zweven Het heeft elkaar veel goeds gegeven Roel van Ekeris…

ik weeg stilte en het valt me zwaar ik kan de druk niet meer verdragen de antwoordloze vragen ik leg ze naast me neer is er nog plaats om gedachten naast gedichten neer te vlijen zinnen moeten ook betijen anders zijn de woorden zonder context waardeloos ik steel lucht in ademloze nood wil decibellen breken alle mensen…

ik weeg stilte en het valt me zwaar ik kan de druk niet meer verdragen de antwoordloze vragen ik leg ze naast me neer is er nog plaats om gedachten naast gedichten neer te vlijen zinnen moeten ook betijen anders zijn de woorden zonder context waardeloos ik steel lucht in ademloze nood ik wil decibellen breken alle mensen tegenspreken…

vloedgolven dragen hersens vol met water naar de zee en weiger ik dit jaar met zoveel zielen bijelkaargepakt het goudgeelzand te gaan berullen zee en waterziek ben ik voel me gehakt zoek ook het woud niet op waar regen valt nee, ik wil betijen in mijn eigen huis en tuin beneden waterspiegel aan de dijk waaraan ik woon want als ik toch…

Het leven op de zee altijd aan het varen met de kapitein aan boord hij was de anker in je leven wat nu wreed werd verstoord Nu dobber je maar rond niet weten wat te voelen tranen dansen op je wangen, in je hart het is nog niet daadwerkelijk realiteit alles gaat zo snel en lijkt verward Straks zal de zee betijen en stuurt je bootje weer…

de hemel jankt boven het zand met valse felle schorpioenen laat mij betijen in mijn eigen huis en tuin beneden waterspiegel aan de dijk waaraan ik woon want als ik toch verdrogen of verdrinken moet dan liever in mijn eigen hitte, thuis.…

geef mij tenslotte maar de Drentsche man zo één die uitkijkt over landerijen met een tevreden blik van wat er ook gebeuren kan het zal wel weer betijen gun mij een landelijke man die als de boer over zijn hekje als "eigenaar" genieten kan van weiland, akkers, boerderijen want niemand komt daar verder aan schenk mij toch de tevreden man…

ik zie licht met schaduw vrijen in de ondergaande zon schemering laat hen betijen de dag is bijna om vogels fluiten voor het laatst hun schitterend lied op hun rustplaats aangekomen kunnen ze nu rustig dromen een vijand is er niet zo valt de avond voor een nacht met sterren rond de maan niet onverwacht ogen wennen er al aan…

Wat houdt ze van augurken, Haar duimen en wijsvingers tastend in het zure vocht Ik zucht maar laat betijen Als het oosten in ons opspeelt gaan we beiden somberen en herkauwen, al zijn we dan nauwelijks runderen, de grieven van de dag Mijn dochter, wat is het water diep wat goed is voor vis en de zeemeerminnen Van het Great Barrier…

geplooid en met schaamte behangen ik zwicht voor je borsten in streelzacht verlangen voel hoe je opricht je huid strak gespannen ik lach naar je mond de lippen geopend fluister mijn woorden voordat je verstomt we rillen en trillen in de kleur van genieten het roze werd rood toen we samen verlieten sluit nu je ogen laat de passie betijen…

zijn chemie creëert elke situatie die de natuur vergat te voorzien hij is schepper als in Van Dale uit ieder niets wel iets blijft hij zijn pad betreden soms verwijt men hem de zonde van de heuristiek ten hemel hij beseft terdege dat zijn lot antwoorden van het vreemde behoeft wil morgen ook nog kunnen zijn sommige geesten laten nooit betijen…

laat maar betijen door wat oprecht geweld tussen gewillige dijen is nog nooit een vrouw geveld hij neemt haar zonder vragen antwoordloos te laten sterven in zijn eeuwige roes tot behagen tot alles in staat haar te verwerven ze maalt er nooit lang om geeft steeds weer schokkend terug zonder ooit de vraag naar waarom immer langzaam noch…

We zetten ons schrap tegen de onrust, maar de liefde rust niet, laat niet betijen. De liefde drijft boven, barst van het blad, het is niet te stoppen. Overal scheuten en botten en kroos. Waarom wil je wieden wat er zich aandient, wil je soms wieden omdat het zich aandient.…

We zetten ons schrap tegen de onrust, maar de liefde rust niet, laat niet betijen. De liefde drijft boven, barst van het blad, het is niet te stoppen. Overal scheuten en botten en kroos. Waarom wil je wieden wat er zich aandient, wil je soms wieden omdat het zich aandient.…

jaar en dag en eeuwen worden weggeblazen- graag zou ik boven lege oceanen regen zijn op reusachtige hoeven, zinnentuimel van tempeest, het stormend paard dat louter water is, uiteenvalt in geschuimbek- zocht ik bij voorkeur echter diepten die geen daglicht velen, omtrent een steenworp van d’onoirbaar gloeiende kern; daar zal betijen…

voor momenten die geen perspectief meer gaven voor gewone zaken zonder winstbejag voorzag zij mensen van voorspoed als zij het door onverwachte stapeling van pech het voor even slechter hadden haar lach is altijd de oase geweest in de hitte van steeds groter wordende woestijnen geef haar maar de ruimte laat haar geluk anoniem betijen…

de geur van hennahaar onder het hemeldak een bank met uitzicht op de rand van regen, de zee blauwt branding aan de koele kant we liepen onze jaren terug terwijl konijnen speelden de duinen zich verveelden en vluchtten voor de wind de zee kwam verder met een vloed die reikte naar de stad en landerijen eb zou in een nieuwe vorm betijen…

Laat die kooplustige toekomst betijen. Avondzefier streelt de kleine kegelbomen: verweerde, geschaduwde torenspitsen wiegen onder sidderend glijdend licht. "Ledig genieten," manen de luchtstromen: "Mag zakenstrijd deze tuin ophitsen? 's Hedens nietige vreugde kennen is zijn plicht."…

Zulke dingen moeten eerst betijen. Het betere walruswerk! Vandaar dat mijn volgers (islandhoppers) magische oplossingen bedenken om na de reis snel vast te stellen of hun inbreng klopt: of DIT de brexit-doorbraak wordt... zonder al te veel te moeten.…

ik heb de wolkentrap bestegen waar jij in jouw werkplaats luchten een beter leven geeft verfomfaaid en verwaaid komen ze bij jou ankeren met hun witte kant stevig aan jouw werkbank in de donkere zijden laat jij buien betijen met hun onweer hagel en slagregens blijft het daar altijd bewegen een enkele keer bij helder weer maak…

je mij uit de vrieskou komt halen waag ik alle stappen met of zonder jou, niet graag zou ik de droom verstoren, in alle luchtkastelen, de ondeugd van van berooide ridders, die allen stierven op de kantelen in het eerste gloren, het gesloten vizier open gooien, om samen wereldwijd, de grenzen op te delen, de illusies voorzichtig laten betijen…

als ooit mijn tong dorst vragen Hoe 't Leven dát ten goede zou betij'en? 't Leven is goed: wij kúnnen 't niet begrijpen: Zó kunt ge de aardkloot in uw vuist niet vatten; Of de' oceaan opscheppen in uw handen. Hoed u voor 't bot-zijn. 't Leven zal u slijpen Tot een goed werktuig en niet vragen wat een Bot mes daartegen zeit.…