Alle inzendingen over beweging

Herinneringen in beton gegoten, daar kan niets bewegen. Alleen slaat haar hart soms op drift of schieten tranen over haar wangen. Haar wezen is ingekleurd, de hemel dreigend. Niets bleef haar bespaard. En buiten wachten uitzichten die niet wijken willen.…

Goddelijk verlangen ervaren, naar het bewegend stilstaan, van de tijd.…

Daar sta je in een sitl overwegen zonder bewegen het lichtje in de top is gedoofd de batterij is op jouw charme is tanende, zo ook jouw kracht jouw kleur verbleekt je hebt jouw taak in alle glorie volbracht geen geluksgroet voor jou in dit nieuwe jaar want jij wordt naar de branstapel gebracht…

Ik ben onzichtbaar, Een gezicht in een kudde, Mee zwevend als een geest, Mijn ogen spreken niet meer, Lippen bewegen, Maar de stem vervaagt, Een geluid tussen de duizenden, Niet verder dragend als een dood blad, Tranen vloeien al lang niet meer, Vloeien niet als wijn of bloed, Ik ben onzichtbaar, Een geest, Ik vind het zo wel goed…

ik had mijn ogen gesloten voelde in passeren jouw warmte intrigerend langs mij scheren bewegen dat vitaliteit aan het creëren is in de adem van de zon keer jij je om haar golven lijken het leven te bezielen jij die het de hand reikt naar volwassen gelijk in een land waar dromen nog niet durven uit te komen…

Vanuit het onbeweeglijke is de beweging zij gaat in cirkelgangen die geen ruimte zijn haar vloeden in de tijd zijn beelden van het tijdloze. Slechts in de as beleefbaar. Slechts in het punt volstrekt. Ter plaatse roerloos, het schouwen.…

Als ik eens zeker wist wat jij nu dacht zou ik dan zeker zijn van wat jij bij mij in beweging bracht Is het schijn of is het echt wat doet mij aan jou denken dit gevoel, ik vecht Met mijn ogen of dicht het maakt geen verschil ik zie je niet maar voel het wel de vraag is of ik het wil Je maakt me bang soms, een beetje maar.…

Mijn hand wil niet meer, niet meer bewegen weigert, weigert te spreken. ‘k Ga er niet tegen in, ik wil het ook niet meer.…

ademhaling staakt bewegen onmogelijk stem volledig weggeraakt op je lijf een voelbare druk teruggeslingerd in de tijd van pijn en verdriet van schuldgevoel en spijt en hij, hij spaarde je niet de angst zó intens beleving pijnlijk en echt 'n volwassen mens nog steeds met 't verleden in gevecht…

ik heb mijn vleugels gespreid kijkend langs de randen zie ik hoe jij laverend langs mij glijdt jij profiterend van de lucht die door mijn vleugelslag een stuwend en liftend vermogen krijgt in thermisch samengaan in het parenspel lijken de musische tonen door congruente bewegingen in de glijvlucht hen closeharmonisch…

Laat haar één keer bewegen in de adem tussen ons want zij is haar naam vergeten in de blootgewoelde uren spreekt het woord zich tegen wat kan zij doen, het nadrukkelijke licht leunt tegen de tafels met bloemen uit haar tuin wisselend van zaad en naam in de doorgewroete aarde geborgen in haar dromen laat haar één keer verspillend zijn…

daar waar stilte spanning trekt ontbloot leegte in tijdloze traagheid zijn verschijnen hun eenparig bewegen schokt de werkelijkheid door het loslaten van de leefbare basis in kantelmomenten verliest bestaan zijn pijlers en worden perspectieven van hun toekomst ontdaan wie stopt dit apocalyptisch zwarte gat dat in de schepping…

zij dansen het grijs uit de wereld van bewegen tussen wit en zwart gaan onder en komen op in een niet aflatende vitaliteit en pure levenskracht stoppen is vergaan de ander laten staan in kleur bekennen zonder grijze waan waar kleuren opponeren zal grijs die netjes seponeren omdat er nog tig tinten zijn…

het meisje in de kamer naast slaapt naakt onder een witte deken haar borst gaat op en neer de tepels in rust bewegen haar hand kruipt onder haar kussen door ontspannen vuist kruipt naar buiten zakt omlaag en de rand van het laken vlecht zich tussen de vingers uit dat meisje maakt geluid…

gaat heen en vermenigvuldigt u de natuur geeft beweeglijk in vele kleuren fladderend buigend flirtend naaiend stuivend zaaiend barend groeiend bloeiend springend uit vliegend zichzelf weer door meneer pastoor zei vroeger ik weet niet hoe het moet maar als ik veel kinderen zie doen jullie het goed…

ik ken je handen weet je lange vingers in beweeglijkheid nog nooit hebben zij een toon ontlokt aan de muzikale realiteit maar in mijn hart staan jouw symfonieën voor altijd geschreven is je klankkleur mij tot vandaag in tal van ritmes bijgebleven van dit wonderlijk spel genieten wij alle momenten zonder enige musische talenten…

Wat gebeurt er als je dood bent, behalve dat je hart stopt met kloppen, je gevoel verdwijnt, je niet meer kan bewegen met je vingers en je tenen? Is ’t zéker dat je nergens meer van weet? Wat gebeurt er als je dood bent, de ‘ziel’ verdwijnt, waarheen? De geest stopt, ’t gevoel niet meer aanwezig? Maar wat gebeurt er als je dood bent?…

de ligbank willen zijn het kussen onder het hoofd zo langzaam bewegen dat ik onzichtbaar word voor het geluid van de regen burengestommel, ingehouden janken van een hond iemand voorbij zien gaan hij heeft zijn hand begint de lucht te wegen die uit licht schijnt te bestaan terwijl ik lichter word even blijf zweven…

Rozen in het haar geregen verstilt luisterend gaan klanken zacht bewegen nog prille liefde fluisterend met halfgesloten lome ogen neemt zij tere handen waar ziet gouden regenbogen wanneer de sublieme kunstenaar met passie toetsen streelt terwijl hij het klavier bespeelt.…

dan vliegen ze langs haar naar de boom, krijsend en met wel honderd bewegingen tegelijk ze weet niet waar ze het zoeken moet ze knijpt in een appel en noemt hem appel, appel. ----------------------------------- uit: 'Verdwaald ontwaken', 1990.…

ik beweeg mij nog in de ampele uren van dit oude jaar raak het nieuwe aan schrik van de draad waar nog een spanning wijst op verlichting die wij zo nodig hebben liefde en omarming woorden die bemoedigen mensen in hun doen en laten bestaan zoals zij zijn, ik kus de lucht het voelt al frisgroen staar stuntelig naar jou…

wanneer ik jou lees blijven mijn woorden steken ze zweven rond in mijn hart gedachten ontspruiten genietend van elke beweging die zonnewarmte doet opstijgen in hoogtes van gewichtloosheid laat ik het op mij inwerken roep en mompel van alles maar jouw woorden tollen als diamantjes op wolken zo zacht door mij heen……

omarmd slapen we in om te ontwaken huid aan huid in ’t licht van de morgen geurt nog de nacht omvat door strelende handen die loom bewegen als spelende dieren; groeien wij - als vanzelf tezamen in één gloeiend lijf dromen gesloten ogen een zalig geluk.…

de rotswanden hechten zich aan diepte keien liggen opgetogen onder de waterval, als delicatesse van wilde natuur proeft hij hoe zijn voeten te bewegen. een drankreserve hangt nog in zijn stapritme en in zijn huid zitten jaarringen van pijn, maar een rustpauze werkt als een beitel voor tintelende hersenspinsels en vingers.…

Bedek de ogen met zijde, de oneindigheid staat er vol van, daarin verdrinken beelden in stromen tranen, die ons besprongen , verlaat de kuise wil, waaraan je bent ontkomen in een achteloos gebaar, de choreografie van een gefascineerde beweging, beloften gevoerd met zachte woorden, een dans die leeft in mijn verstrikte handen.…

In fotoboeken zit de jeugd verstopt zacht en bewegelijk het beeld stout, arrogant en lief en zoet Men kijkt en schept een verhaal dat klopt allang niet meer vanwege falend geheugen, ouderdom, tijdsbesef Nog even luchtig kunnen zijn op een zondag waar geen eind aan komt alles ingepakt om weg te gaan…

Zij Op het terras van Toro in Zutphen Zachtjes blazend tegen de damp van een organische thee Haar ogen verborgen achter zwarte glazen Een langzame beweging van haar vingers alsof ze een sigaret uit haar mond neemt Het staren naar het spoor van sproetjes op haar slanke arm Plots haar betoverende glimlach Ik Totaal van de kaart…

de nacht is af de lucht verbleekt al de maan legt zich ten ruste ik ontwaak in een zee van gedachten hijs mezelf in een bootje vol koffie zeil het licht tegemoet er is immers beweging genoeg in mijn gedachten ze wegen ook bijna niets het varen door de dag gaat dus behoorlijk vlot…

De ontbijttafel is net gedekt als iets van buiten mijn aandacht trekt dat lichtvlekjes op de muur doet bewegen heel subtiel, haast verlegen De balkondeur open ik blij verrast voor deze onverwachte gast, die ik met haar gouden stralen maar al te graag naar binnen wil halen want al is zij niet door de weerman voorspeld ik ben erg op haar gezelschap…

tijd vereeuwigd in het oneindig verbonden zijn aan een lijn van sterren beelden die verschijnen in vergeten flitsen van liefde bliksem donder bewegen je gezicht in je slaap een zucht ik voel de lucht je adem warm me tussen sterke armen en draai mijn hoofd naar het licht van de sterren die zweven om ons kussen…