Alle inzendingen over bewenen

Dit verdriet zullen we met tranen bewenen met zwijgen omsluiten waar taal ontbreekt die in stilte en wanhoop om een andere uitkomst smeekt. Zelfs hogere machten kunnen dit einde niet veranderen of tijd doen keren , leven heeft zich niet kunnen verweren. Rust in vrede te jong lief mensenkind, weet je wordt door velen betreurd en bemind.…

Ik ben de kleine frontsoldaat, beween m'n dood in zelfbeklag. M'n graf versmaadt het vals gelach. Regeren blijft de laffe haat. Ik ben de kleine frontsoldaat : gekist. Ik droomde met geduld. De schuldigen, vermomd vol onschuld : ze doken weg terug in staat ! Ik ben gedood, niet voor de staat.…

Verscholen in de kern van het ieder vers daar waar het slaan met de stenen die tegen elkaar de beste vonken laat voortbestaan een poëtisch verhaal van dichterlijk vuur uit eerzucht van pennen zijn ontstaan, ontsnapt aan de stroom van krachten in hun baan van blijdschap te bewenen in het literaire landschap maar herschept zichzelf…

't Eenzame, kleine kind, zelf langverdwenen, dat wij zo fel en reedloos soms bewenen, tussen de dode heren en mevrouwen. --------------------------------------------------------------- uit: Parlando, Verzamelde Gedichten (1899-1940)…

1. psalmodie ik droom mij blinder dan versluierd licht stem harp en luit tot vrome bede schouw deemoedig Sions heuvels beween het verloren vergezicht 2. de wind die waait verholen doch scheppende Geest waai als wind weer vrij zing Uw bruisend lied in alle talen over liefde, vurige liefde verrijs…

Beween nog eens mijn stille waan, Mijn liefde en droef verborgen klacht. Laat mij nog éénmaal met U gaan En luistren naar dit teer gerucht, Dat uit U schreit in traan na traan Om 't leed, waarvan mijn peinzen zucht. Laat ons nog éénmaal samenstaan - De wereld wenkt zo grijs, zo wijd...…

Welk een ramp ik moog bewenen, God, mijn God, verandert niet. Blijft mij alles hier begeven; Voortgeleid door zijne hand, Schouw ik uit dit nietig leven In mijn eeuwig Vaderland.…

Maar éénmaal in de greep van de Weerstrever; meeggegraaid naar peilloze diepten van onnoemelijk lijden rest hen niets dan te bewenen, hun verdiende loon. Loon voor nastreven van eerloze roem en vergankelijke aanbidding; kortstondig genot in ruil voor het eeuwig aanschouwen van de Heerlijkheid.…

Maar ik beween in dit kleine lied het verloren licht: je sloeg de maan met je linkerhand. Waar ben je bang voor mens van deze aarde? Met je rechter bracht je de koude dood. De duisternis is niet begrepen. Het zonnebloed van deze aarde corrumpeert en brengt nog steeds de dood.…

kent de lente een tweede gang na de vroege golf van zwoelte in een benauwde atmosfeer, ons voorjaar nam dit alles in alle vroegte mee, met weinig gevoel voor de nood aan koelte Er volgde een tijd, het duurde te lang met veel water, wind en hagelstenen de seizoenen leken de kaarten te hebben geschud, vroeg de natuur ons reeds de herfst te bewenen…

Er is geen ontkomen aan, aan de getijdenstroom van de gedachten, in oervorm ontstaan en dwingt het leven, in elk moment, weer op te staan met een wrange glimlach vaag verborgen trekken we de rimpels glad, in het zicht en verwoord in de dag van morgen om ze in verzen te bewenen waarin een vrijelijk ervaren nooit kan worden vermoord.…

Venus, die eens Prins Jezus hebt ontmoet In eendre lief de en eendre dorst naar 't ene, En hebt geknield en hebt gezalfd de voet, Gij kent het licht waarin zij mij verschenen En weet dat ik, in 't diepste van 't gemoed Zo heb geknield, als thans ook aan zijn voet, En vraag: genade, niet alleen voor d'ene, Maar voor de velen die mij eens bewenen…

Van tijd tot tijd slechts kloeg de droeve stemme der meiden met hun gouden haar, bewenende de krijger die in de luide worsteling bezweek door 't zweerd des grote Hektôrs met de glinsterende helm.…

Maar nu, in ’t stof ter neergebogen, Beween ik uw verdelgd vermogen, Mijn eertijds roemrijk vaderland!…