Alle inzendingen over bin laden

Oud hout, veel jaarringen zwaar beproefd maar uitgewerkt geeft geen krimp en laat zich voegen tot handig voorwerp zoals een ladenkast van afvalhout, ruw maar eerlijk als een ongeschminkte vrouw draagt de last van laden vol geheimen zonder te bezwijken…

Alles wat mijn ogen ooit zagen, in een lade van zonlicht verstoken. Het licht zoomt langs de bosrand. Bekend terrein, ik twijfel niet. Toch weet ik niet waar ik ben aanbeland. Is het pas werkelijk als het voor het oog geschiedt?…

het vergeten knaagt een leegte waarin angst je adem neemt bevreesd doorzoek je volle laden haal je oude feiten op die keer op keer terug in diepe gaten vallen nog even en je huis bevreemdt ben jij voorgoed ontheemd het ergste is dat je het weet…

Iemand zingt Ich kenn mich selbst nicht mehr en ik denk zeg dat niet waarom die wreedheid uit een mond en een harmonica had ik nooit gedacht ich bin ganz schön orientiert und sonst nichts war sonnenklar, verder niks afwisselend koud en heet das es nur ein kitschfilm ist het is iets anders waarom ik je altijd mis…

Op dinsdagavond hebben zij een privédiner met sultan Qaboos bin Said al-Said.…

Het taaie beukenhout, weerbarstig door regen en de wind geworteld in donkere grond in het park waar de reiger wandelt een droom over jou en mij en de snel zwemmende vissen omdat het zwijgen onder water lijkt en beuken beginnen te bladeren voor het dorp dat in de lade ligt een brief zo ongeschreven blijft.…

Geen titel 17122011a schenk mij je hand en ik leg Venusheuvels tegen elkaar overal waar ik ga heb ik jou bij mij door de vallei der duisternis of toppen der bergen bestormend of vliegend door de lucht boven wolken jouw aanwezigheid is en ik voel mij geborgen je hand bewaar ik netjes in een lade van mijn hart…

nabije onderzoekers van de toekomst stellen nu al sexuele contacten zijn als contacten met de bank straks wordt het een soort pinnen met dan wel elke hoek van de straat een laat- laad- en opnamevoorziening de vraag is nog wie de saldi zal beheren unieke aan- en verkoop argumenten zijn waarschijnlijk niet meer van tel van belang…

Ik kan je pijn niet voelen Ik kan je pijn niet dragen Als dat kon dan zou ik het van je pakken Om je een moment van rust te geven Zodat je je weer op kunt laden Ik kan je alleen maar blijven steunen Je een luisterend oor geven Een moment van stilte om samen aan hem te denken Een anekdote over hem daar we samen om moeten lachen want hij…

Ruimt eens op dat kastje van verleden Trekt open die laden met hartzeer Veegt het weg uit alle hoekjes Het is voorbij het is niet meer Gedragen verdriet is goed Altijd weer wellende tranen niet Dempt deze met mooie herinneringen Leeft nu in het heden niet zoals je het liet Recycle het kastje…

Je bent als pure chocolade, zoet als marsepein verstopt in een lade, ik wou dat ik dat laatje mocht zijn. Je bent als een veren kussen, zo zacht als dons, je kunt alle vuren blussen, behalve dat vuurtje van ons. Ons vuur dat blijft laaien, nog hoger dan hoog. De vlammen grijpen en graaien, tot ver aan de regenboog.…

een vaal houten buffet twee laden vol met geschriften een geladen tafereel de appel ligt daar niets vermoedend verzonken in het hout hij ligt daar maar op de gewogen tafel in stilte de geschriften spreken niet ze houden hun gewicht verborgen in de leegte van de kamer de appel weet zich alleen in geladen stilte die de leegte verzacht…

Laden vol warme halzen breit zij en komt zo mensen op het spoor die het jaar door winter trotseren in haar. Naalden zijn de laatste taal. Een na een heeft rijm de levenden het zwijgen opgelegd. Toch zijn ze er nog allemaal. Hun alfabet is een perfect geheim, het wordt omwonden, niet gezegd. Wie spreekt kan er niet bij.…

ik ken mijn vader niet meer hij zit daarginds de hele tijd zijn verschrompelde huid lijkt op versleten leer hij snoeide vele bloemen in zijn geliefde achtertuin en bond er kaarten met woordjes want zijn geheugen lag in puin kon ik hem nog maar troosten maar hij is zichzelf kwijt alleen het boekje in zijn lade geeft alles prijs, van tuin…

hoe kunde gij me kenne alsde deur me hinne zie ge kunt ut noit witte ik fuul me dan veugel vrie nim munne ope hand zo werm tussen dun oewe worde ge dan nie overmand over wie ik zij bende dan nie angeland zo wezenluk dichbij da bin ik unne mens van flees heur munne siel roepe di ben ik wa ge in mun oge lees…

ze is een blondine zoiets als Marilyn Monroe met een voorkomen waar menigeen de puntjes aan zou willen zuigen hoe haar gunsten ooit te verdienen stel me dus maar voor als: ‘doch sehen sie ich bin ein Kennedy’ zij heel gevat: ‘dear mister president jarig bent u en ik uw Marilyn Monroe niet mijn zingen is echter ook niet om aan te luisteren…

als ik een boom met mijn handen zou willen schudden zou ik het niet kunnen maar de storm buigt hem waarheen hij wil wij allen worden het ergst door onzichtbare handen gebogen en gepijnigd ik geloof niet dat mijn lot een brug bouwt naar vreedzamer tijden…

Eten, dagenlang voor je meegebracht, verzamelde ik uit laden naast het bed dat je afdruk nog niet kwijt wou. Aangebeten vruchten, taart in zijn sarcofaag verdroogd, vleesresten in je zakdoek uitgespogen, brood dat onder een mossen deken lag. Nu, het is tijd, ga zitten. Eet. Wees stil, niet mopperen.…

ik kende de kracht van je handen wist hun warmte voelde hoe energie overliep in raken laadde jij mij positief op mijn aura kleurde vitaal rood ver van dood waar in koele tinten eigen pigmenten klinken jij interfereert met licht en zon naar hogere niveaus direct uit de voor eeuwig onuitputtelijke bron…

De lade trek ik bezorgd open, daar ligt die ene brief. Nieuwsgierigheid is erbij in geslopen, een opening voor mijn grief. Mijn opa was een geweldig man, als wees de wereld door. Altijd was hij voorbereid, had hij een plan, liefde voor zijn familie ging altijd voor.…

De permanente, die je op kunt laden. ------------------------------------------------- Uit: 'Verzamelde gedichten', 2003.…

Ik laat er gras over groeien over m’n gele tapijt Ik laat m’n huis versloffen 'op hopen' stoffen In hoeken en gaten kasten, keuken en laden In kamers en hokken zelfs in bekers en mokken ..........................................…

Een lader die niet meer laden wil. Of, internet dat alsmaar hapert. Spul, dat nodig geupdeet mot. Dingen die oude problemen geven, die tot nieuwe problemen leiden. Heden nam ik audio in gebruik, dat niet meer aan of uit wil gaan. Geef mij het hondje Nipper maar, dat nog naar zijn baasje luistert.…

Ik loop nu al dagen in de zon, Dat schitterende licht, Die krachtige stralen, Er is geen betere spot; Het gevoel van jezelf op te laden, Tranen die verdampen, Een glimlach die verschijnt, Alleen leuke mensen, Waardoor de pijn verdwijnt; Ook zelfspot begint bij jezelf, Maar er zijn grenzen, Niet alles is even leuk, En niet alles wordt…

Tussen keuze uit twee kwaden verliezen wij de verenpracht chemo om ons op te laden voor onze allerlaatste nacht bleekjes in het bed gelegen dat slechts van pijnbestrijding spreekt maakt de afscheidskus verlegen alsof de dood de liefde wreekt bij ons vertrek schrijf ik een kaart aan allen die ons dierbaar zijn in kleuren van de pauwenstaart…

Met stukjes papier steek ik kleine lichtjes aan -- in lezersharten.…

Ooit laadde hier een man Zijn hebben en zijn houden op een wagen En trok de wijde wereld in. Was hij verbannen of gevlucht? Was hij een ketter of een geus? Was het de passie die hem dreef? Of was het simpelweg een zoektocht Naar nog betaalbaar akkerland?…

Ze wachtte op wifi in de snikhete zon daar waar zonder navigatie een vakantie begon Wachtend op wifi laad ik mijn gedachten op een Franse camping met zwoele nachten Nog steeds wachtend op wifi laat ik mijn gedachten gaan hoor het ruisen van populierenbladeren voel een warme dennenboomtraan Antwoorden zonder bestemming voor onbekende…

Een grijze lucht die miezer wast Het kwik wijst dertien graden Het Jaeger blijft nog in de kast De wanten in de lade. Maar ondanks dat is het toch Kerst Al is het dan geen witte En waait de wind uit westzuidwest Ik kan er niet mee zitten.…

in dichter nog de laden uit de burelen zijn verlaten de aktes zijn afgerond en alles is gezond…