Alle inzendingen over boekdelen

betasten van een deurkruk, die voorzichtig neerwaarts buigt een knisperend geluid dat slechts de scherpste oren spitst opgesplitst aandachtig achter een voorhoofd vol verwachting zoiets als dit ten overstaan van wat ik voel als jij jouw armen warm rond mijn heupen legt jouw blik zegt alles wat ik weten wil mijn glimlach spreekt het boekdeel…

Haar stilte spreekt ook nu boekdelen haar werkelijkheid spreekt mij wel aan. Ik zag de dood zomaar weer doodgaan haar bestaan vermalen en verteren. Werd ook ik al verwacht na haar, men schalde een naam meer toch niet.…

Een half woord is meestal genoeg hun blikken spreken boekdelen een kneepje in elkaars hand met hun eigen gebaren spelen. De rust in hun leven is hen zoveel waard na al die woelige jaren is de storm nu bedaard.…

herinneren is het leven in zijn achteruit zetten daarna gesterkt verrijkt voorwaarts niet vergeten je stem spreekt steeds dezelfde zin dezelfde naam zinderende klank koppelt trommelvlies aan memorie je ogen spreken boekdelen titelen de verwoording af stralen interesse uit geven licht voor hem die kijken wil je oren je handen je tong…

hij, de kroon al in zicht, arrogant hoger op de ladder stappende niet haar wraak vermoedende zij, diep beledigd, vermoord de maîtresse, diens vader en haar bloedeigen tweeling vlucht, moord opnieuw voor macht dan sterft ze een onnatuurlijke natuurlijke dood zoete vruchten in dit bloedige drama zijn er niet de verbeelding spreekt boekdelen…

Met ogen die boekdelen spraken, keek je me aan De geilheid bracht je hoofd bij elke ontmoeting weer op hol, De stilte werd verstoord door de zachte voorzichtige handen, Die tastend over je naakte lichaam gingen.…

De psychiater zit tegenover mij met zijn woordje al klaar ik word gelijmd in elkaar als een papiertje Gelezen heeft hij mijn boekdelen hij weet niet wat ik heb misschien als ik rap zou hij het misschien kunnen zeggen Ik mis die oude tijd een blowtje hier een wijntje daar en dat ene woordje; maar vindt zijn weg in het heden Bij het…

Kom gerust even zwijgen met alleen ogen vol boekdelen , we kunnen zelf bladeren.…

we brallen wat en we laten het gewoon staan kennen is een groot woord er was een hand die ene keer het was duister in die kisten veluwe dient als militair gebied vingers spreken niet over streken je weet wel van die persoonlijke dingen riemen spraken wel boekdelen daar mee was het gezegd over die dingen die plaats vinden tussen anderen…

21 dagen zwerven op straat opgeven spreekt boekdelen en het overgeven aan gewoontes brengt troosteloos diepgezonken tranendallen vervallend in Uitzichtloos blijven klampen aan het idee van haat op alle fransen bepaalt het hangen in overbodig voelen in deze stervende stad zegt een toevallige passant of infiltrant sloffend nagalmend…

in een serene Liefde straal jij mijlenver naar mij toe voedt mijn hart mijn lichaam elk woord spreekt boekdelen ben er diep en diep van onder de indruk het ontroert mij enorm kan mijn gevoelens niet eens goed beschrijven wat jij met mij doet ik ween zuivere tranen het overweldigt mij is de top van sereniteit intens wals en schijn jij…

- Als Virgo prima vera laat verschijnen en Flora verzenmaker wordt in kleur als een versificator pastorale komt Veritas tevoorschijn in de verzen Dan schuilt zijn eigen waarheid in poëmen ex libris, als het wezen van zijn taal en met hem spreekt ook Echo's stem boekdelen aan deze zijde van de hemelboog Als Iris in fictivistan hem…

. --- Er word veel gepraat maar veel is nietszeggend Het rare hieraan is- jou nietszeggendheid spreekt boekdelen en, hoe wanhopig ik ook lees –ik vind geen happy ending Ik pak mijn jas van de kapstok en loop naar de deur Ik kijk nog een laatste keer om en zie een traan lopen over je wang Een traan Gevormd uit gevoelens Pijn, frustratie…

Warempel je overrompelt me met ogenglitters die boekdelen spreken maar niet gelezen kunnen worden door mij want de code is oranjerood verschrompelde woorden met kapot geschoten gevoel is wat ik opvang in mijn armzalige systeem Warempel je ogen doffen je blik verstard het brandpunt ligt ver weg ergens in het universum levens verder…

Elke vlucht die ik nam wanneer ik door de gate liep sprak jouw verleidelijk blik de intense boekdelen in de kleur van amber met een geur van bloemen waarbij ik jouw eerste aanraking weer voelde strelen.…

Boekdelen heb ik al geschreven, over wel en niet te weten. Verhalen uit m'n mouw geschud, waar gebeurd of helemaal niet, lieve dingen voor een ander geschreven, of als opsteker voor die ene met een groot of stil verdriet...…

van binnen bent Door je vingers kan ik weten of jij het harde werk kent Als je schouders hangen, is ‘t leven jou te zwaar Is je navel diep naar binnen, dan is jou hangbuik een gevaar Jouw kruis doet voorspellen of je weet te beminnen De stevigheid van je benen zeggen wat je had te overwinnen Hoe goed je voor je voeten zorgt spreekt over jou boekdelen…

Hoe hij levenloos wordt met elke stap dichter aan de mensenkant en het zijwaarts blikken alsof hij de huid draagt van het beest hoe hij trekt om gezien te worden slepend met gewicht alsof hij boekdelen uitdeelt en zij vluchtend in een wegwimpelen op haar bovenbalkon het omfloersen omringd met ijsgladiolen haar glazen beschutting het…

verbouwereerd zei ik hen dat ik niet graag gestoord wenste te worden bij een geldtransactie 'ik werd bij deze aangehouden' mijn gezicht sprak boekdelen zodanig dat de man in burger zich snel bewust werd van zijn fout na een mager excuus maakten ze aanstalten om te vertrekken maar niet nadat ik ze had verteld dat ik mij nu heel goed…

Leest men de boekdelen van het hartgrondig ongelukkig zijn. Van geel naar groen breekt het leven in ergernis. Het gaat mank aan deficiënties in een persoonlijk gemis. Alles heeft zijn grenzen. Vooral als het om de liefde gaat. Een mens is veroordeeld tot de eenzaamheid.…

mens -de denker- verder doet veinzen Geen Damocles, geen Icarus, geen potpourri van stenografische stijlpassingen die mij kan vertellen hoe zoiets mis kan gaan ze zwijgt Zoeven besefte ik, dat in het zicht der tijd pragmatiek het gips van het breekpunt scheidt Haar nietszeggend antwoord zei meer dan de boekdelen…

getwee Lopend hand in hand langs de helderblauwe zee Waar ik verdrinken zal in je ogen En jij mij laat begaan, zonder mededogen Ik sta op, loop naar je toe, in de hoop dat je zult spreken In lange passionele zinnen, zonder te onderbreken Dat je zult zeggen, jij bent geen vrouw zoals zovele Je zwijgt, het blijft stil, maar je ogen spreken boekdelen…

Onbegrensde verlangens Flirten met mijn fantasie Ontwapenen iedere afleiding Telkens als ik haar weer zie Haar sensuele vormen Spreken duidelijke lichaamstaal En haar doordringende ogen Spreken boekdelen, non-verbaal Met beide voeten op de grond Maar m’n hoofd in de wolken Haar geur van extase Laat mijn afrodisiacum kolken Ontkiemt…

draden van onvoltooide processen, in processies meegetroond op de bolderwagen van de tijd, verwoord in gerecyclede patronen, in neonkleuren, in zuivere willekeur vergeten, langs de lijnen van een dubbele moraal waarin oude krassen te diep zijn ingesleten, maakt rechtlijnigheid plaats voor vicieuze cirkels, spreekt in kern nog steeds gelijke boekdelen…

Het is eng om nieuwe stappen te ondernemen Soms blijven we hangen in het verleden Het is een sleur waar we in leven Soms blijven we hangen in het verleden Omdat we bang zijn wat het nieuwe kan geven Soms moeten we stappen ondernemen Een oud hoofdstuk afsluiten van het leven Soms moeten we durven te leven Dan wordt er een nieuw boekdeel…

Afstotend toch weer aanzuigend sprekende boekdelen Een zeer mooi sprookje dat ook nooit zal kwelen of vervelen. Gevoelige zielen kunnen raken, ten gronde schoppen met de grond gelijk maken Ergens kan die oh, zo boze huidige wereld ons niets maken.…

grappig heen en weer kon wrijven die de oceaan bevoer met papieren bootjes en desondanks drijvende wist te blijven, vaarwel, lieve Rogi, grote kunstenaar, rust nu maar uit van al dat lijden en reuzebedankt voor al je schrijfwaar, arme Christus, het kruis was niet te vermijden, je lichaam trok het ook niet meer en de voortekenen spraken boekdelen…

Geliefde zelfs het zwart van je ogen spreekt boekdelen al draag je ook vaak die onaantastbare melancholie, onze leeftijden we laten ze vanaf nu ongeschoren, herstartten het leven samen als pril en pasgeboren.…

Ik schep mijn eigen woorden zoals God de wereld schiep ik ben de schepper van mijn daden altijd was er een vertekend beeld jij paste daarin, intense nachten het was steeds die kleur geluiden waren in overeenstemming de atmosfeer was hemels mijn neus snoof de heerlijkste geuren je lichaam voelde aan als zijde mijn handen lazen de boekdelen…

robot geven nu leef ik toch gewoon mijn leven, besef dat eigenlijk alles ontbreekt ik voel me steeds kleiner worden ook mijn gedachten beginnen te slinken bekeken worden en je niet kunnen afschermen er wordt naar me gewezen ik weet niet waarom volop kan ik genieten van de zon ik verlang naar de zonsondergang de natuur om mij heen spreekt boekdelen…