Netgedichten

netgedicht (nr. 67.257):

binnen het duister

het is dat moment
waarop dieven schuilen
in het donker
aan niets anders denkend
dan de steelse wegen
van hun pad

het betasten van
een deurkruk, die
voorzichtig neerwaarts buigt
een knisperend geluid
dat slechts de
scherpste oren spitst
opgesplitst aandachtig
achter een voorhoofd
vol verwachting

zoiets als dit
ten overstaan van wat ik voel
als jij jouw armen warm
rond mijn heupen legt
jouw blik zegt alles
wat ik weten wil
mijn glimlach spreekt het boekdeel
van mijn onbevangen liefde,
onvoorwaardelijk
en immer pril