Alle inzendingen over boot

Eerlijkheid kent geen tijd vertrouwen is er of niet op iemand kunnen bouwen ik weet niet of hij dat ziet Zo oneerlijk kan het leven zijn iedereen neemt het aan want dat hoort erbij maak je niet zo druk voortaan Iemand kan je tot op het bot raken zie je dat dan niet, hij doet het ik loop maar weg voor mij is de toon gezet Je verwacht…

je ogen waren warm gekleurd ze straalden als je keek de modetrend was blauw en groen het donkerbruine maakte je wat bleek je lippen spits gekruld door humor en een volle lach ook hier viel jij weer uit de boot men zag ze liever vol en rood parmantig stap jij door het leven je lengte door jouw genen aangegeven het schoonheidsideaal…

Ik werd opmerkzaam gemaakt zo velen had dit gedicht geraakt het had een heel diepe betekenis sommigen deelden de droefenis ze waren diep getroffen en geschokt het heeft zelfs discussies uitgelokt hoe kan men zover komen in het leven dat men zijn leven voor een ander gaat geven opofferingsgezindheid in pure vorm lijkt op een boot in hevige…

Ze voelen zich tot vreugde weer verplicht al is de kou nu nog tot op het bot te voelen; straks hoor je weer de kleine kinderen joelen dus stuur ik jou alvast maar dit gedicht.…

Maar desondanks ging ik op vrijers pad en hoopte dan een meisje te ~versieren~, terwijl ik niet de minste notie had hoe of het moest, de lusten bot te vieren. Het liep altijd op een mislukking uit; bij god, je vrienden mochten dat niet weten.…

Je kunt zomaar een verdronken kindje vinden die uit zijn grote veilige schelp gevallen is, uit de veilige boot, uit het veilige gezin, naar het onbarmhartige woeste water dat de adem sluit. Oorlog aan de andere kant van de wereld die zijn dode vruchten op onze stranden aanspoelt. Hoe lossen we dit in hemelsnaam op ...…

Hoe diep ligt het zielenmeer verscholen met zijn gevoelens als opstandige golven, aangedreven door huilende wind: roedel wolven en waarop boten draaiend ronddolen. Hoe troebel het levenswater, zonder einder, zonder lichtbaken. gevoelens waaraan men niet kan raken noch bewaken: enkel rusteloos geklater.…

Poëzie, wrede machine Stem zonder stem, boom Zonder schaduw: gigantische Tor, schorpioen poëzie Gepantserde robot van taal— Leer ons met schavende woorden Het woekerend vlees van de botten schillen Leer ons met nijpende woorden De vingers van ’t blatend gevoel afknellen Leer ons met strakke suizende woorden De stemmige zielsbarrière doorbreken…

Het is een spel van haat door botte boeren. Ogen vermijden ogen en beeldschermen verlammen de humaniteit, de tederheid en de oprechtheid. Alle intimiteit wordt in kerkers opgesloten, aanrakingen zijn opeens taboe en het uitkammen van doorgeschoten wreedheden is leeggegoten.…

In de oude kerk namen we afscheid, we voelden de kilte langzaam in onze broze botten trekken. Eén keer keek ik achterom en zag jouw noordse blik. Ook vandaag zal ik verpulveren… want jij kan niet vergeven. Je zwijgt me dood, je kan me echt niet harder slaan. En ik kan niet vergeten.…

Boot, die een land verlaat, gevoel die op een toekomt lijkt, gevlucht zonder doel. IJverige mier ze sjouwt met dode vliegen wordt een centaur. Naast mijn schouder loopt mijn vriend die niet meer bestaat, schaduw wordt steeds ouder Ganzen in vijvers wat kunnen ze foeteren, bemoederen kroos.…

het regende kou een winterse wind blies je blauw maar je huid tintelde lente in prilgroene knoppen zag je de bloemen al botten toen het voorjaar smolt met de sneeuw dicht aan de grond waar de koude nog restte warmde de zon wat vorst met zijn schraalheid verpestte in paars, geel en wit juichen kleuren hun geur want de deur naar…

Een auto start een hond blaft een deur klapt een kind lacht De ketel fluit de koffie loopt papa schreeuwt mama huilt Een vogel danst het water glanst een boot zinkt een ijsbeer smelt De kachel brandt de vloer kraakt een roos bloost het vuur laait De koek is op de schaal is leeg hond in de pot deur valt in 't slot Ik sla…

We hebben broze botten, ouderdom laat ons rotten; danst de Dood in ons midden, dan helpt bidden noch spotten. Dus drinken we gulzig op het leven, op die korte tijd die ons is gegeven.…

Plassen fascinerend minder gigantisch als oceaan en zee een huichelachtige eendenjager terstond een lokeend krijgt een koord rondom enkels naast hem een luid blaffende hond zeer onschuldig moet hij de zwevende vrije eenden roepen enwel een tocht naar de dood sommige jagers trekken zeer ruw de stumperd terug in de boot…

een droom ik keek naar jou nooit wende je of werd gewoon een discussie en je zilverkrullen ik keek naar jou verstrengeld pratend nachten vullen je was inmiddels op mijn lijf geschreven ik keek naar jou bleef je oneindig liefde geven gedachtes die ik rijmend probeerde ik keek naar jou hoe je schilderde, me inspireerde je stalde botten…

gelukkige leven in schokkerig zwart-wit vastlegden in 18 frames per seconde dit alles af te leiden uit het kwieke lopen de nieuwsgierige blik het kokette staren in het zwarte oog een wormgat dat tijd en ruimte overbrugt en alleen het licht komt van dezelfde zon maar je weet: de treinen ontspoord, de huizen ingestort, het vee tot het bot…

Het ging bergafwaarts, hij raakte in nood men wilde tenslotte zijn huis verkopen toen, op een nacht, vertrok hij met een boot we zochten dagenlang en bleven hopen terwijl een kokmeeuw krijste: Hij is dood!…

Is enkel zinnen, enkel botte plicht. Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken, Is kind worden en naar de sterren kijken, En daarheen langzaam worden opgelicht. ----------------------------------------- uit het werk van Ed Hoornik (1910-1970)…

Voor het slapen gaan laatste gedachte is net een straathond zoekend naar de resten van de dag tot bot ontleedt hij de weg van voorhoofd naar achterhoofd en terug snuift achter de ogen overblijfsels van beelden en voor de nacht onderdak vindt tussen de kiezen waar ik je naam maal, je woorden en smaak van je lichaam als kinderlijke angst in…

berichten uit het noorden rotganzen, van wie men zegt dat hun geluid klinkt als geblaf een keer op de zeedijk dat ik ze hoorde als een klein hondje op een boot veraf steeds dicht bij zee zoeken zij hun overwinteroorden waar het gras hen tot het voorjaar voer verschaft berichten uit het noorden rotganzen, van wie men zegt dat hun geluid klinkt…

ik zoek de slag in de ader een gekrulde vinger haakt naar die regelmaat ja, nee, ja gedempt door huid hij sluipt over de pols als een worm die stuipt over de muis van jouw hand hij duikt op aan de weke kant van jouw arm stuwend langs de strot van kin naar kaak naar slaap bolt hij over bot liever leg ik hem dieper bloot in het…

Ik probeer dezelfde woorden te vinden om mee te praten, mee te doen Ik boots hun lach na maar die van mij lijkt altijd net te schel of net te zacht Het is alsof ik hier niet hoor Per ongeluk in het verkeerde leven gezet op de verkeerde plaats Ik lijk verdwaald De wereld die wel klopt moet zijn verstopt ik zie het tenminste niet Probeer…

Hier op de zoveelste verdieping met uniek uitzicht boten varen als wolken, het water als lucht en de mens is als vis geboren.…

mama wil je nog één keer vertellen over de zeven zwarte zwanen die onder de blauwe brug naar de witte watertoren zwemmen en dat Berend de bruine beer dan de zwarte zwanen inhaalt met zijn boot van berkenhout en dat dan uit het groene gras ineens een vreemde vogel omhoog vliegt met veren van de regenboog mama…

Dat zag ik toen niet in, te scandaleus - Hoe ik met zelfhaat tot op ’t bot haar gunst afsmeekte.…

Opgestaan uit het rustveld der dood verrijst een moordmacht helsoldaten zielloos marcherende ledematen vleesloze botten, tanden ontbloot twaalf slagen verbleken ontstoken rood dat zich hecht aan angsten in straten waar het leger als duivelsfanaten stramme gelederen gulzig vergroot met sappen die van rijtwonden druipen in gapende muilen…

op een stalen ros gezeten met achterlating van alles wat niet vast gehangen slechts ballast kan zijn door de jaren van jeugd blik op oneindig in het hart de wetenschap van morgen dorpen rondom armoede met stof op het bord eenzame gitaren snaren over melancholie en rust die berust in de ondergang van stukjes vlees en bot de onaanraakbaren…

jawel, ik kan uw onbegrip begrijpen uw wanhoop, woede en uw hoge toon ik kan ook leven met uw lach en hoon en snap dat u mijn strot wel dicht wilt knijpen u mag de botte bijl van mij ook slijpen een gruweldaad is mijn verdiende loon na twee uur wachten is het doodgewoon dat uwerzijds de nood begint te nijpen vergeeft u mij dat ik geen stempel…

Wat er blijven zijn spikkels, stof dat warrend wolk moet worden, vlokkenpilaar die in de wind zal stijven, groevend nog de lucht die mij omgordde, krassend nog naar adem die niet bleef maar verder, langer kwam dan aders waren, opgeheven boven handgestreef, uitgegaan waar bot niet zal bezwaren, wakken latend - wonden uitgeleefd door wat…