Alle inzendingen over borsthaar accordeon verjaardagsfuif kapperswals

Op zijn verjaardagsfuif! Hij had zijn hemd niet aan Nam hij zijn trekzakje en ging er voor Tot in de ‘kapperswals’ Alleropmerkelijkst hij door het trekwerk zijn borsthaar verloor…

Ik word dan ook als vrij man heengezonden omdat men slechts één borsthaar heeft gevonden. AMSTERDAM – Het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) wilde het borsthaar van Marco Kroon in eerste instantie niet onderzoeken. Er waren zes borstharen van Kroon die bij elkaar 0,3 milligram wogen.…

Je lippen tintelen van roomijs er staat een accordeon te liften. Alles heet naar streken, twee donkere kinderen trekken blij een straat uiteen. We leggen onze harten niet op tafel, slapen onder velaren*. Kijkend naar twee handen lopen we terug van de overeenkomst, en heen. Daarna zijn we ingepakt, nog nat.…

waarom ik met hem reizen wil naar het overpad van ons mysterie waar vertrouwde tonen zich bevrijden niet zozeer uit monde van deze vreemdeling of uit zijn geliefde accordeon maar uit de ogen ja vooral de ogen…

De geur van je borsthaar ruikt naar Thuis Het bonzen van je hart klinkt als een spreekwoord, maar ik verander het: Zoals je hart voor mij bonst, bonst het nergens……

De bolhoed van Pierre Kartner is gejat En borsthaar is voor mannen uit de mode. In Utrecht wordt een hobby-bul geboden En Varsseveld is Guus nog lang niet zat. Dankzij de grootste Nederlandse krant Lees ik dit grote nieuws in ’t buitenland.…

hij legt zijn ruwe, ruwe hand op haar vanillehuid en veegt de vloer aan met de dag op de tranen van de nacht huilt een accordeon en hij danst hij danst het leven vluchtig gelijk de geur van vanille en de kleur van haar laatste lach…

Met een sponde aan tijd lag hij haar tegenwicht te wimpelen (tegen de haren in) de heldendaden tilde hij naar haar ledenen op het lemma in het splijten van een paar seconden en een weinig stuurmanskunst zij telde zijn paar gespleten borstharen getuige van wat speelgoedgeluk hier in zijn moestuin het oeverloze emmeren de glunder op zijn…

Met een sponde aan tijd lag hij haar tegenwicht te wimpelen (tegen de haren in) de heldendaden tilde hij naar haar ledenen op het lemma in het splijten van een paar seconden en een weinig stuurmanskunst zij telde zijn paar gespleten borstharen getuige van wat speelgoedgeluk hier in zijn moestuin het oeverloze emmeren de glunder op zijn…

de ribben zijn van het geraamte het mooiste onderdeel, ze doen aan vleugels denken of een soort accordeon waar leven in- en uitgaat je ziet ze beter na de hongersnood of in het massagraf het zijn de rimpels in het zand als de zee zich heeft teruggetrokken het zijn de breekbaarste takken van de bomen die in open vrachtwagens worden weggevoerd…

Via de spiegel volgde ik je bewegingen Mijn armen om je heen geslagen Mijn vingers door je borstharen Jij schoor je Ik kuste je nek Stond al die tijd op mijn tenen Je gebruikte geen aftershave maar babyolie Je kin zo zacht en glad in de ochtend Liet in de avond Rode vlekken achter Op de binnenkant van mijn dijen…

zoals mussen van tak tot tak hiphop ik met mijn vingers rond hetzelfde plekje je glijdt naar beneden vangt mij op terwijl ik al weer vlieg met een strootje uit je borsthaar geplukt ik vraag nog meer terwijl je de lucht loslaat leen je lange benen om te klimmen verlangen, zeg je zacht en krult je zinnen tot een nest…

Traag zoeken je vingers het klavier van de accordeon je huivert als verlangen klinkt in de verweven tonen die zingen wat jouw heimwee voelt ik baad me in de melodie waarvan de klank mijn stilte raakt jouw zuiderzon verwarmt de kilte schamper kleingeld op de bodem van een doos (Fotograaf Regine)…

zonder knopen en met één mouw de kraag vol stoffige splinters glas en ergens dwaalt een verwonde vrouw Ze ziet slechts ruimte voor één stap voor elk gevoel en richting blind verstijft bij weer een vallend schap wanhopig tastend naar haar kind Een zilveren helm glanst in de middagzon hij lacht en glijdt het trapje af begroet de dans van een accordeon…

vloeibare kleur, lintmeter en een alpenhoorn op een virtuele reis als tussenstop neemt ze in haar fauteuil de maat op met een grote elegantie gipsen en accordeon trekken op tocht tussen Zwitserland en het mondaine Versailles met een bijencocktail gekruid in de blender zit ze geheel onderuit de pointe is haar bestaan nat…

Je hoeft er het plein niet te vrezen Alleen de klinkers klinken onder schoenen De ochtend valt er af te lezen aan de huiver van muren De mensen schuchter morgen haalt met hen adem niemand en niets nog echt op dreef Muzikant met z'n muziek is er tweemaal te geef Echo van accordeon tegen muren van kerk en paleizen…

kinderen spelen met jong verworven idealen nog niet klaar delen groeien tot meer wezen blozen zonlicht in elkaar een accordeon weerklinkt laat de buren muren breken tot een tuin die voelen zingt stemmig zonder dat er echt iets spreekt of het moet de lente wezen die de zomer in zich leegt rustig zit ik in mezelf te wachten…

sterrenvuur valt op het water windscheef als regen in stilte van de nacht plots het zingen van een accordeon haar adem onder jouw huid met schoenen in je hand geen vragen meer en ook geen einde stroomopwaarts dansen kersenbloesems ’t wordt lente in de twijgen tussen het donker van nacht en het blauw van de morgen vindt zich geluk…

Ik wil je zoenen ik wil je omarmen ik wil je helemaal mij aan jou warmen ik wil ons laten gaan ik wil je echt voelen ik wil met mijn handen door je borsthaar woelen ik zie je komen om een haring of twee jeetje, je moest eens weten.. je hebt geen idee!…

Hij praat boeiend, legt zijn woorden uit als een accordeon. Alles gaat bij hem vooruit of blijft haken anders, in depressie en een slecht geweten. Daarom zingt hij vlug en muzikaal, dat wel, alsmaar vooruit of blijft thuis.…

Middernacht klikken mijn ogen open Camila hangt erboven en strooit een handjevol teken met de zwier van een Sint Een decemberspook dwarrelt trosjes bramen die mijn borsthaar binnenvallen en daar knetteren knapzakjes kanker of knagende knalerwten ze mijnen daar de griep en bloeien tot builen Dit is vergelding Spoot ik vanmorgen…

Het smartlappenkoor ‘De leedzangers’ dames heren en links een omarmde accordeon en daar staat hij kleurig tussen andere leden van het koor schuinzwarte pet draagt hem als toen zijn baret vrijwillig in dienst ik was nog jong drieëndertig jaar geleden maar wist dat hij anders was boeken las en onderzocht altijd stelde het waarom mij…

mij straks te mogen beminnen Je ogen zuigen de liefde op Die je aan mij zal geven Geruisloos voel ik je zacht Je handen strelend Voelend naar mij Om mij straks te mogen beminnen In je ogen zie ik je opwinding Zacht open je mijn dijen Je vingers maken mij gek In een trillend genot Geruisloos laat ik mijn vingers Spelen met je zachte borsthaar…

eerst al zoveel soorten haar hoofdhaar,schaamhaar,okselhaar wenkbrauwen, wimpers borsthaar,baard en snor haar in je neus en oren op je armen en benen en ook nog al die vochten bloed, urine, sperma zweet, speeksel, oorsmeer melk, tranen slijmen in soort en kleur vooral niet te vergeten nagels, tanden, baby's geuren en winden etter,…

M'n zussen spelen op piano en accordeon een nostalgisch repetoire en hoopte ik als kleine meid dat ik dat ook kon.…

Vannacht speel ik met jouw dromen en kom ze stiekem even verstoren speel voorzichtig met je borstharen en knabbel zachtjes aan je oren Vannacht loop ik in jouw dromen rond en speel daarin een blonde vamp 't is maar een droom, ik kan m'n gang gaan maak jouw dromen niet tot een ramp Ik droom ons in de zevende hemel waar we wandelen door…

die avond zou het eind'lijk moeten gebeuren hij had zichzelf op snijdend scherp gesteld zijn haren opge-egeld met wax geweld zich afgespoten met Axe oorlogs geuren z'n kleding striemend strak in felle kleuren z'n borsthaar als een krullig stoppelveld z'n tattoo ter versiering opgesteld al opdat een girl hem good zou keuren in de tent…

Zinnengeprikkeld nu vliegen wij als vlinders op noten van de accordeon subliem door de Papillon bespeeld Montmartre als hoge heuvel en wijk trekt al heel lang veel kunstenaars en vooral schilders Als ooit Van Gogh en Picasso hebben zij zich hier gevestigd.…

en nu wij dat weten, dat van de maan en de zon, de stem en het woord, mijn engel- roep dan de maestro met zijn accordeon, en laat ons de Milonga dansen…

het kwaad of gewoon een verzet Wortelen of blijven zweven Vechten met passie voor al ik begeer Of leven met een zeven Verwarring alom, noem mij Legio, Quatre Saisons in mijn wezen Zo sta ik bekend in mijn regio En dat zal me boeien Een ongeleide projectiel, Van engel tot kameleon En ergens in de eenzame straten Speelde een vrouw de accordeon…