Alle inzendingen over bruisend leven

Laat zon schijnen op rivieren water warm bruisend tussen oevers gaan nevels door licht en ochtendkoelte waaierend over vlakke veld als sluiers van tule en zijde met frêle handen die dorstend strelen groen naar blauw gestrekt.…

Jouw zinnen spontaan verweven met de mijne in dieppaarse gloed gevangen onder het gouden licht van de zon bruisende gevoelens stromen zacht langs mijn naakte door nevelen omhulde lichaam…

Zingen de woorden in taal getoverd door haar hoofd gedachten verhuizen naar de zee van bruisende golven en zij aanschouwt de beelden die hij stuurt beleeft, geeft en ervaart alle facetten van de mooie zee…

hoe haar jonge handen over de toetsen golven ons huis zich met haar bruisende klanken vult hoe zij meandert langs knoestige wilgen en wuivend riet hoe zij geniet zo intens met de stroom vervloeit versmelt (voor Anne)…

Ik heb ze reeds jong geschreven, mijn verzen, Voordat ik wist een dichter te zijn, Als vuurwerk spattend, vonkend en vol leven, Bruisend als een fontein, En die als kleine duivels binnendrongen In 't rijk dat vol van droom en wierook was, Mijn verzen, die de dood, de jeugd bezongen, - En niemand die ze las!…

Bruisend waar het leven studeren bruisen laat.…

nu wintert hij en zaait zichzelf in duizendvoudig verlangen naar leven hard hout groeit gestadig…

daar gaat zij daar gaat zij dan zij gaat nu pas de lichtstad wacht de stad wacht al lang op haar het leven verwacht haar daar ik voel haar ruimte de opening naar morgen scheppend naar vermogen een trede omhoog in verder in kleur en bruisend werk zo doorgaans sterk daar zal ze aarden zonder achterlating, hier, van waarden mijn binding…

de dag beginnen met een kus brood snijden en tomaten wachten tot ze zich aanvlijt met kopjes geven en gespin haar armen om mijn schouders de mond op mijn tonsuur me vragen waar of ik ben terwijl de waterkoker bruisend tot stilstand komt…

Morgenslierten verademen tot blauwe einders terwijl zon en land elkaar omarmen geuren en tinten het leven verwarmen nieuwe dag, alles vergeten over vroegere winters Doolhof van het leven, wit en zwart dansende vlagen van vreugde, immense blijheid waarin alles wordt gestart alsmaar hoger in zomerse volheid trekt de zonnewagen, boog van bruisend…

Door 't koele dal onder de hemel boven Als klaarblauw moederoog in zijn gerustheid Danste een blij kind naar bruisende onbewustheid, Te vree God achter bergen te geloven.…

te vroeg wentelen dagen in lente het groen kwispelt en kruipt niets is het wat het lijkt winter kan nog maken één groot wit laken ze bewit het gras in een onverwachte omhelzing van sneeuw en verkruimeld vlokken in een bruisend spel…

Met één hand breek ik de golven hang hen bruisend aan de wind waar ze verwaaien tot een lied dat melancholisch zingt over oneindigheid ongrijpbaar hoog diep in gevoel nabij en met de andere hand streel ik de branding van je wang…

zag dat jij een gat in de hemel maakte als water golfde muziek bruisend omlaag klaterde later met snelle tonen de openingssymfonie spatte uiteen in kleurige wolken de roze namen we mee…

vanuit de verte weef ik een verhaal rondom jou een prachtig verhaal een waaier van licht klinkende tedere taal vanuit de verte een baaierd van vlammende bruisende zinnen ik heb alleen je naam nog voorbij de poëzie…

jij ademt mij duizend keer in ik ben de lucht van het leven dat alles is mijn ziel vraag me niet hoe oud ik ben kijk naar het heelal, de aarde, de zee, naar je oneindige zelf zo ben ik, net als jij, eeuwig…

Zodra het laken mijn lichaam raakt Ben ik vrij herboren naakt Stromend, vluchtend, ruisend Kapot, stuk, bruisend Dan word ik wakker prikken de zonnestralen in mijn gezicht De nacht is in rook op gegaan Ik zie het want het is weer licht…

Waar 'k mij wend, is er leven Ener bruisende jeugd, En het vurigste streven Naar de vluchtige vreugd. Ach mijn hart is een droefheidsbron, Nimmer straalt er de lentezon. Zoet en lieflijk streelde Eens mijn wangen de min, Een zee was de weelde En - ik stortte me er in. Ach mijn hart is een droefheidsbron, Nimmer straalt er de lentezon.…

in geluiden van de stad hoor ik harten kloppen het bloed is niet te stoppen in verbluffende activiteit voorbij de tijd van rusten, als ze hun welverdiende maaltijd lusten gaat de drukte onverminderd door bruisend, is de link naar mijn gehoor pas als kleine uren minder mensen langs de muren tellen vlakt het leven af, fluistert duister…

Ik was in rust en kabbelde voort Voelde me gedreven worden Naar warme stromen Ik wilde spelen en bewegen Klimmen en dalen Naar grote hoogten Ik werd omhoog getild En boog nederig voor de zon Stortte bruisend naar beneden Terug in de eigen schoot…

hier loopt een blauwe levensader naar jouw bruisende kloppende hart hier vormt zich jouw klei rond naar de kom van je hand recht naar de strakke langgerekte welgevallig naar de sierlijke lieftallige gevoelig naar de knedende welgevormde maar altijd blauw Delfts blauw…

verholen, doch scheppende geest, waai als wind weer vrij zing uw bruisend lied in alle talen over liefde, vurige liefde verrijs uit stof naar licht voor wie dood geen duister einde is louter een doorgang naar U Gij allesomvattende Geest…

over het slingerpad dalen we naar het strand ver benee het regenwoud omhult ons met haar geheimvol groen door de zee gevormde grotten vallen altijd bij eb droog op blote voeten betreed ik eerbiedig deze kathedraal eeuwen zijn hier voelbaar van bruisend, beukend water .…

Als water in stromen tussen oevers van beken door vlakke velden glijden gedachten van dag tot dag regelmatig en ritmisch klateren als bergstromen over rotsen in waterval onstuimig bruisend door diepe dalen tot waar rust keren zal naar vredig stromen.…

Als water in stromen tussen oevers van beken door vlakke velden glijden gedachten van dag tot dag regelmatig en ritmisch klateren als bergstromen over rotsen in waterval onstuimig bruisend door diepe dalen tot waar rust keren zal naar vredig stromen.…

af het is een pandemonium dit kleurrijke spektakel waar de bruisende vitaliteit een vrolijk heden voor orakelt…

, zonder barrage met bruisend hart en nieren, in dartel bloed druist vuur van deze slaafse erfgenamen .…

Binnen Antwerpens schatpaleis waar Schone Kunsten bewaard worden blaast door elke zaal en gang een stille maar steeds wakende adem vorst met wijze kennis alle tijden zoent eerbiedig grote oude werken der reeds lang geroemde meesters waait over herschapen wanden die een nieuw leven begonnen zijn bemoedigt jonge Vlaamse kunstenaars van het bruisende…

straks als ik wegga reis ik door tot aan de einder van het allerlaatste land verbonden door zo’n sterke band dat het zou knellen als ik bleef wacht ik bij bruisende fonteinen in het licht van zon en maan tot het kraaien van de haan mij laat voelen hoe ik terug verlang naar jou. -------------------------- uit: 'Gaandeweg…

vrees niet kleintje daal vredig neer uit het portaal der liefde kom bruisend aan in het licht des levens vloei maar uit jouw pure liefdevolle lichaam in gloed van dageraad kraai maar je eerste geluidjes in de fonkelende morgendauw je eerste levensdrift zo rustig ademend…