Alle inzendingen over contouren

haar adem begaf zich de kamer uit en traag bewogen de gordijnen haar contour haar schema schim ging over asfalt heen het donker in ik pak de gitaar van blauw en sprokkel de morgen rood ------------------------------------------------------- woensdag 16 januari 2002 zonneleen 47 www.abelstaring.tk…

Gesprekken als wajang, Schimmen zonder diepte Een scherm tussen schijn En werkelijkheid Een veilige projectie De schaduwkant belichtend En zo verduisterd Slechts de contouren zichtbaar Fragiele nuances Maken verschil Tussen zwart en wit, Iets wat alleen gevoel ziet…

Het gedicht krijgt een gezicht op muren van eeuwen schreeuwen onder oude lagen op te graven bericht slijpt, schuurt, tast zoekt het contouren van de wondere heupgewiegde tijd harde zetels staan op wacht bij fresco's oogstrelend zacht.…

Dan spreek je niet van geld, bezuinigingen, van winst, maar van de contouren van een maatschappij zonder een gezicht.…

markant dacht ik de lijnen van het leven te houwen maar in de vlotte slag zag ik de diepte verdwijnen probeerde met subtiel reliëf contrasten uit te lichten zij kregen niet de scherpte die mijn bestaan deden ontwrichten na jaren politoeren ben ik weer trots op de nu zichtbare contouren…

Het opstel van mijn leven wil ik Schrijven waarin het moet gaan Over de pijn, het verdriet En het door alleman ontkend zijn - Bij de eerste zin van het verhaal Trekt mijn hoofd al dicht met een stevige mist - En schrijf ik mijn opstel eerst maar Als gedicht, en zijn het vage contouren Die mij langs de regels voeren…

Rivier, kerk en Hollandse lucht mooie contouren van toren Decennia terug, leg- de men hetzelfde plaatje vast. Hoe- wel de Dijk niet was opgehoogd bomen stukken klei- ner waren kribben nog in ontwikke- ling en jij en ik samen vloeibaar…

toch blijft die donker winterse waanzin me vreemd door grijze schaduwen die ’t bestaan trachten open te breken met eigenwijze levensdrift raadsels en geheimen als zelfzekere waarheid oplichten lentelicht met zweempjes zomerzicht midden de contouren die ikzelf aangeef…

gedreven in contouren van waanzin sleept de slaap mij in het onbekende dromen die veranderen in een mysterie ik laat het gaan, ga er niet tegenin zweet laat zout achter op mijn gezicht mijn keel lijkt dichtgebonden met een doek de geur in mijn neus is alles behalve fris een nachtmerrie gevuld met fel licht armen en benen slaan om zich heen…

heb het vuur niet zien doven in ogen die ouder waren dan leven zij glansden in weten het dagelijks streven al jaren voorbij wij voelden stilte voor even dichtbij droeg zo mijn woorden naar hun schilderij lijnde sfeervol contouren zij verfijnden de kleuren in samen ontroeren…

de nacht komt aan het zacht verglijden van stromen woorden, gedachten het weten, voelen zacht verlangen naar huid, mond, lichaam wegdromen vervagen in hoge luchten zoeken naar erehagen verdwalen in mist dan zachte contouren in sterrenvonk lichaam lief…

al schijnt de zon in een krachtig trachten de kou te domineren rijp slingert zich gestaag als een zilverwitte slang om menig kale tak omzoomt de gespreide armen met ijzige vasthoudendheid de winter verzacht zijn contouren en legt een witte beschermlaag om het sluimerend lentegroen…

hoe ik ook met een penseel de tranen uit jouw gezicht veeg steeds verschijnen ze weer vol woede is jouw blik verbazingwekkend want zo had ik de contouren niet opgezet vol overgave schilder ik je rustig omlijn met liefde jouw gezicht kus met penseel je beide wangen…

Mijn gedicht kent geen gezicht alleen de contouren zijn nog vaag zichtbaar een neus, ogen en een mond het is gewoon niet klaar het komt er ook niet van want dan zou ik jou beschrijven en alleen jij weet dat ik dat niet kan het zal zo blijven mijn hart is gesloten mijn vuist gebald geen pen kan ik nog houden geen gedicht kan ik nog schrijven…

daarginds waar de hemel de aarde kust is de schildering idyllisch vanaf het palet ruikt de dageraad naar vers gras koebloempjes ontwaken met ochtenddauw kabbelt een beek zijdelings uit zicht als het opkomend zonlicht ragfijn de contouren verdubbelt schittert de schoonheid alom…

en ik nog eenmaal je contouren in het dekbed zie Word het wel heel erg moeilijk om afscheid van je te nemen omdat de dag roept en de plicht en je zeggen: tot vanavond! Dan moet ik maar net doen alsof me de moed niet in de schoenen zinkt.…

Tijd sombert verder Onder najaarsluchten De stad verbergt haar gelaat Contouren vervagen Amorfe schaduwen Klimmen gestaag In dit uur tussen hond en wolf En ik Wil nog een keer dansen Op de sintels Van een zomervuur Sluit Ramen en deuren Ben alleen nog duur In de koestering Van mijn winterhuis.…

momenten kleurden stilte in een grijs contrast het was niet jouw geluid dat van die donkere bas jij opponeerde meer in het licht en muzikaal segment harmonie verstrooiend en door iedereen gekend geen diepte en toch even rakend warmte achterlatend die vluchtigheid is nu voorbij jouw contouren geven niets meer prijs…

Zo volgen we elkaars contouren, klinken op de toekomst en zingen over liefde.…

Van hier heb ik zicht op de overkant, niet meer dan vage contouren. Ik weet niets uit eerste hand, alleen de plek waar ik nooit was kan me kennelijk vervoeren. Het beloofde land is mooi omdat het onzichtbaar is. Gehuld in altijd zomerse tooi, als fantasierijke belevenis. Ik laat me gaan, met de stroming mee.…

Donkere contouren steken tegen een glazen hemel af, lijken tot gestalten te verstijven. Om trager dan richtingloos als opwaartse schaduwen in gevoelloos ijs te beklijven Blauwer dan zwarte twijfel, een sterkteberekening van blinde kracht. Stille sparren priemen in heldere kou van deze zwijgende nacht.…

verborgen lijnen verbeelden de moeilijkheid verstilde eenvoud een leeg glas gevuld met denkbeeldige wensen in het hier en nu onbekende gast voorbij de gesloten deur wachtend op een kier onbewuste reis bestemming in gedachten vol in verbinding de contour ontwaakt ontsnapt uit verborgenheid in de tekening…

jouw geharnaste blauw groen en steenrood geschilderd gezicht op het doek kijkt me aan je hoofd valt uiteen in geometrische vormen met contouren zo scherp als de punt van een bajonet een zelfportret in staccato geschilderd een masker dat jou tot een ander maakt ben jij het die ik zie kan ik je anders zien?…

Het nieuwste type luchthaveninspectie! U hoeft niet meer te strippen bij de poort Een straal betast uw lichaam ongehoord En doet meteen verslag van zijn detectie En draagt u nog een Postbankpasje mee Dan boekt het ding dat om naar ING…

in het frêle ochtendlicht contouren van de prille dag het bespeelt de meibomen rustig balancerend op de wind het draait de deuren open van donker naar licht waarin mensen ontwaken in de spiegeling van eigen creatie de dag trapt af in wiegende beelden vloeibaar wuivend over de schoonheid van het landschap…

zijn stilstand in verstomming uit de avond tegemoet de helderheid achter donkere glazen, de opgooi van stemmen binnen het afgelijnde, het doffe leder dat men in het wilde trapt doelloos staart de mens naar wat hem invalt als een schaduw in de war van zijn bestaan ---------------------------------------------- 'De contouren…

Feeërieke ochtendwalmen Hangend aan een grote klok Komt hij steeds zichzelf tegen Alles houdt een keertje op Wil wel, heus wel, tuurlijk wel Maar fraaier wordt het niet Koekeloeren of verzuipen In contouren van geniep Hoe bedoel je broederliefde?…

Kleuren mengen zich op de zachte huid van vrouwelijke contouren vol met overgave. Het beeld blijft hangen waar geluk meer dan eens fladdert door de ruimte. Het is zonder twijfel dat de liefde bestaat die verder gaat dan je nu kan inzien.…

stilaan wijkt het licht kleuren vervalen tegen het venster tekent jouw silhouet zich af contouren vervagen in het onmerkbaar overgaan van licht naar donker onzegbaar denken van woorden die oplossen in de schemering en mijn gelaat doch niet mijn tranen toont in jou zocht ik mijzelf maar vond slechts ledigheid…

tussen jou en mij weven we broze bitterzoete draden een onzichtbaar onverbrekelijk web onze vingers glijden over de vage contouren van twee kinderen zo lang geleden een jongen en een meisje onze handen reiken naar elkaar in de broze bitterzoete draden resoneert de melancholie…