Alle inzendingen over contrast gedachten langzaam snel

lief spelen zij al jaren lang het spel van licht en schaduw nooit heeft een onvertogen woord daar afbreuk aan gedaan als er een lichte schaduw overtrok werden er slechts wenkbrauwen gefronst en nooit eens stevig op de deur gebonsd alleen waar onverwacht het contrast verstoord werd herstel niet snel voorhanden was bleek…

podium plaatsen tot ver in het hedendaagse want in civilisatie gist het binnenste van de hel tonelen wisselen snel wil melker 11/12/2018 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

toe verwarrend jij hebt in die periode het grijze gekleurd met warm en creatief pigment in gevoelige streken ook accenten en contrasten neergezet die mijn schaduw de balans verschaften die ik in deze wereld hard nodig heb gehad…

en toe verwarrend jij hebt in die periode het grijze gekleurd met warm en creatief pigment in gevoelige streken ook accenten en contrasten neergezet die mijn schaduw de balans verschaften die ik in deze wereld hard nodig heb gehad…

ik streelde je huid voelde hoe warmte liefde licht kleurde heb met penseel en pigment het maagdelijk linnen verkend waar streken zon de verf langzaam droogden kuste schaduw contrasten vingers brachten weloverwogen het donkere terug in mysterieuze ogen plots maakte je gezicht een sprekend geluid sprong jij er ineens helemaal uit…

Z'n pijlsnelle stift werd bewogen in drift: nooit ervóór had-ie zó snel getekend. Zo snel als-ie d' eindstreep kon halen, bleek tevens d'r stemming te dalen. Ze zei nogal stug: 'Wel, dat deed je heel vlug, maar het lijkt, dus ik zal je betalen.' De contante betaling viel tegen: een vluggertje had-ie gekregen.…

Een leven ,zo snel Geleefd,dat wel Afscheid tijd zat, Moeilijk is dat Tranen genoeg, Ik wou dat de dood jou oversloeg…

We ontmoetten elkaar je sprak me aan te snel te snel omarmde je mij vond jouw mond de mijne te snel streelde jouw zachte handen mijn lichaam vertrouwde ik me aan je toe te snel was onze liefde begonnen te snel was onze liefde voorbij.…

terug naar mijn oude ik stik maar geen lucht geen blauw of rood geen lucht dood Voel het branden diep in mijn ziel machtig dan maar macht jullie macht maar? geweld is niet de weg of toch elf de helft nog niet verteld held manier ik geef maar krijg niet veel het kookpunt is bereikt de soldaat in oneindigheid als je voor me…

Bevroren ogen blijven me tergen Droevig ijs van vergane tijd Hij kijkt me aan en lacht wel Maar hij kan het niet verbergen Ik kom te snel dichterbij En houd mijn hart vast Gedachten vol van hem Maar vervreemd van mij Kussen wordt strelen Denken maakt dromen Durven doet hopen Maar kiezen is delen…

Langzaam verteerd, Opgegeten door verdriet. Langzaam gemarteld, Niemand die het ziet. Langzaam herlevend, Met vernieuwde hoop, Langzaam opgestaan, Zonder al die wanhoop. Langzaam afgebroken, Door mens en dier, Langzaam vermoord, En het interesseert ze geen zier.…

winter, jij bent een slechtaard in de huizen verstop je je als een kind zie ik je alle scholen binnen hollen met je lichaam in een tas o winter jij bent een slechte meester een klein beetje vuurwerk daarmee ben ik tevreden o winter geef mij wat vrolijkheid knip een stuk van deze middag af gooi een sprookje in het water van de nacht o slechte…

Langzaam leer ik mensen lezen niet dat ik dat wil maar soms weet ik te begrijpen ik stond er nooit bij stil Weet dan een beetje wat ze denken en voel hun stil verdriet zou ze dan wel willen helpen maar vaak kan ik dat dan niet Ben nog zo bezig met mezelf wat mij nog steeds bezeerd morgen ben ik misschien wat wijzer een mens is toch nooit…

Langzaam los beetje bij beetje Mezelf hervinden op dit planeetje Langzaam minder steeds iets meer Mijn hart geneest doet minder zeer Langzaam afstand van de liefdes pijn Vind het zelfs fijn soms alleen te zijn Langzaam wennen aan wat niet meer is Soms vergeet ik even dat ik je nog zo mis Langzaam uit de put terug naar het…

passen die over de rug trekt Hoe ver gaat het langzame?…

Langzaam gaat de tijd vooruit, 1...2...3...10 seconden. Er komt geen snelheid in, langzaam kruipt de tijd voorbij. De klok tikt rustig door, Tik...Tok...Tik...Tok... Ik luister stil naar het getik, Langzaam gaat de tijd vooruit, En ik zie de wijzer verspringen.…

Langzaam komt het licht van een nieuwe morgen in stilte ontwaak ik uit mijn droom en wordt losgemaakt van herinnering. Waar ik een glimp zag van heel lang geleden goed verstopt achter mijn hart nu roept de nieuwe morgen gaat mijn droom vervagen.…

We schreven nog brieven hielden lang en langzaam van elkaar. Zochten naar woorden bloesemend licht soms of zwaar als een storm. Stuurden gevleugelde woorden hangend aan een zijden draad. Droegen onze brieven voor elkaar door het landschap. Bliezen adem in onze zielen en verlangden naar wat blijven zou.…

een slak is een woord kruipt langzaam zo langzaam kijk naar de slak en zie het woord kruipen als een slak de echte woorden zijn het langzaamst maar ja, wat is echt over mijn nat balkon kruipt een slak en ik heb er geen woorden voor…

Langzaam schaam ik me dieper dat wij elkaar verdelgden met giftig verwijt. Denkbaar voelt zij dat ook zo en vergeven wij elkaar ons kil ontkennen. Pas dan nemen we afscheid. We zeggen nog iets aardigs maar we luisteren niet echt.…

kom niet te dichtbij ik wil je gadeslaan de armen losjes langs je lichaam de schouders in serene rust je gezicht zonder voorbehoud verstild verscholen achter verwaaide haren je verhalen kleuren de hemel korenbloemen blauw langzaam waait de wind alle woorden weg…

kruipt de Stena-line langs de horizon terwijl de zon afscheid neemt van de dag door de zee te kussen een eenzame minnaar loopt langs de vloedlijn wiens voeten omarmd worden door de zee al is 't voor heel even…

Ik zeg toch niet dat ik in zak en as zit of ben je doof of zo? Ik ben alleen geen Zoef de Haas of een hazewindhond, snap je? En nee, autisme dekt de lading ook niet of dacht je soms van wel? Denk je me daarmee soms te kunnen vangen? Get real, graftak! Of denk je soms dat er door mij geen krokussen meer bloeien? Terwijl ik nota bene de ambassadeur…

Heel erg langzaam zie ik je gaan. Heel snel ben je ook verdwenen. Zoals de zon ooit heeft geschenen.…

Ze rijdt pronkend door de straat in een grote dure slee maar het contrast in groot als ze náást haar wagen staat. Ze loopt met een air in een truitje van Zeeman een broek van de markt en een versleten colbert.…

je doet me denken aan een verdwaalde avond waar melancholische papierprinsessen dansen op lippen in een verlangende vlucht naar uitgestrekte armen je doet me denken aan het stille geluid van platte steentjes die dromen keilen door eenzame nevels tussen smalle sloten van herinneringen rakelings langs het wateroppervlak je doet…

Adembenemend dit gemotoriseerd vernuft hoog in de atmosfeer. Genageld aan de grond verbaas ik me keer op keer. Tegen de achtergrond van het hemelsblauw zie ik een dubbelspoor van condenserend wit. Intussen hoog in de lucht zijn de reizigers maar met één kleur bezig: bruin. Want gaan ze hun witte winter lichamen opbruinen of komen…

het is jouw warmte die ik voel als je straalt ver van mij vandaan een koesterende wind die lief tegen mij spint in een langzaam passeren jij bent de zon schijnend in een scherm vol kleurige contrasten zie anderen bewegen maar jouw gezicht begint meteen te spreken waar het geluid nog hapert lacht al je innemende mond formuleert…

Leeg is hij in zijn ogen die de wereld niet meer ontdekken omdat zijn gedachten uitdoven wanneer hij weer ontwaakt en de tijd hem weer verandert in de schaduw die zijn werkelijkheid alleen met stenen ogen bekijken mag…

Zij zoent me langzaam alsof wij alleen thuis zijn Zij kust adembenemend als een echte minnares Zij zoent haastig met de vingertoppen raakt ze mijn huid aan Haar kus maakt vannacht elk woord overbodig…