Alle inzendingen over de gesichten van Remco Campert

de pen het kleinood wiegt weemoedig in broze schrijvershanden in het witte dichtershuis vindt dun gezaaide taal haar plek daar weerkaatsen poëten al het licht op de drempel van de dood…

nu Remco Campert inmiddels al in de negentig is kan ik me haast niet voorstellen dat hij ooit een vijftiger is geweest…

eierdoppen in het gele gras veranda's met de maandagwas keukens met de geur van gas kaakjes in de plastic tas glanzende spoorrails waar ik op plas Remco Campert…

Daar was hij weer met zijn gouden stem De man die maar niet oud kon worden Remco Campert Bij het afscheid van de God der Belgen die niet weg mocht maar toch ging Jezus wat een dichter van de eenvoud die de tijd verslaat…

Het was al een bemoedigend bericht; De schrijfmachine nog niet opgeborgen De kans bestond dat er vandaag of morgen Nog iets mee genoteerd werd of gedicht Pasen en de Heer heeft het bewezen; Remco Campert in de krant herrezen!…

-Remco Campert is dood- Opnieuw aan de slag. 'We braken het brood en deelden de doden', schreef hij, wandelend op de Overtoom. 'We zijn al bijna uit zicht', schreef hij. Net als ik, bijna uit zicht. Ik maai nog. 'Wat moet je anders?'…

deze zomer bivakkeert hij aan de stroken van lakens en poëzie hij verkeert in een staat van hypothermie alles ligt buiten de tijd woorden verdwijnen alles wordt gezien alles bestaat alles wordt taal deze zomer treedt hij uit zijn lichaam zet hij geen voet buiten de deur hij is overal…

Poëzie is een daad van bevestiging, zegt Remco Campert en zeg ik met hem. Een daad van woorden, schepjes en emmers vol aan de vloedlijn met het komen en gaan van de tijd. Aanwinst en afslag en de daad van het woord bij de daad.…

Poëzie is een daad van bevestiging Ik bevestig dus gauw Een fatsoenlijk stuk touw Nog even en dan stap ik van de kruk ------------------------------ Kringloopvers: Met dank aan Remco Campert (eerste 1½ regel) en Cees van der Pluijm (laatste regel)…

man die de woorden zoekt verlaat het huis door het raam hij voelt de pijn terwijl hij boven de bomen -verder en hoger- door het luchtruim zweeft zijn tijd is niet opgeheven hij valt niet voor eeuwig uiteen het moment is nog niet gekomen laat hem dan opnieuw nog even pijnloos zweven boven de stad -verder en hoger- laat dan…

. -------------------------------------- uit: 'Remco Campert dichter', 1995.…

Een jongetje en een meisje staan in een hart van voorjaarszon, elkaar ontwijkend te wachten op de tram. Zij zeventien, hij achtentachtig en allebei zonder woorden. Hun blikken zijn poëzie zonder stem. Tussen zijn vingers als gebroken sigaartjes trilt een sigaret naar kapotte onderlip. Majestueus traag in gebaren vol verlegenheid. Zij is wordt overvallen…

(voor Remco) Je hebt jouw hele leven aan de poëzie gewijd en als zoon van een vader die door de nazi's is vermoord had je een veel slechtere deal kunnen maken bovendien kreeg je toegang tot bacchantische feesten met talloze minnaressen van vlees en bloed die graag voor jouw muzen doorgingen welk spel jij maar wat graag meespeelde en zo…

Trillende flanken, te paard in een leeg heelal -- vallende sterren.…

voor Remco Campert ik wil het geluid van brekend glas zonder schade een sneeuwlandschap zonder koude een scherp mes zonder geweld m.a.w. ik wil het fenomeen zonder de betekenis maar een dichter zonder metaforen is als een roos zonder dorens berlijn zonder muur new york zonder torens een pyromaan zonder vuur --------------------------…

vrij naar Remco Campert een standbeeld opwinden met behulp van wat muntjes komt het voorheen onbewogen beeld voor even tot leven living statues zegt men hier in Borne hoewel er geen woord Boorns bij is... doch het verstilde leven blijft tóch voortleven in welhaast rituele beeldspraak…

in vlaanderen loopt elke viriele man meer gloeiend heet door de winnende goal van boussoufa of de zoveelste spannende ritzege van gilbert dan door een teder gedicht van herman de coninck of een oproerkraaiend vers van remco campert. zal in nederland, noch in frankrijk anders zijn.…

Ik ben oud, ik drink wijn van een naamloos veldje – om ooit heen te gaan.…

de foto herinnert mij in een vlaag aan het gedicht 'neger uit Mozambique' de titel kon destijds namelijk nog ik zie de vijftigers als kleine negertjes 'toen was er nog maar één' waarvan slechts de dichter Remco Campert als enige nog onder ons is...…

Je bent er niet meer, Niet je golvende haar, Niet je lange slanke benen - Verdwenen zijn ze In het eeuwige niets - Maar de woorden die Je dikwijls sprak als Wij met ons tweeën waren Zingen nog rond in dit huis, In de gang, de kamer en De keuken zijn ze nog, Zijn ze er gewoon nog bij, En zullen nooit verdwijnen - Eeuwig zullen…

Ze lazen Remco Campert en lagen schuin opelkaaar. Later fietste ik naar huis in mijn te korte winkeljas. Thuis hadden we geen existentialisme maar wel een tafeltje van formica op drie poten in de vorm van een palet. Op de fiets dacht ik: wat een rare snuiter is die Campert Als hij zulke lezers heeft.…

ik heb thuis een poster van 50x70cm waar Remco Campert geleund staat tegen een blinde muur waarop een affiche is geplakt van een film met de franse acteur Gérard Philipe twee kunstbroeders de één jong gestorven en de ander goddank nog onder ons...…

Buiten strijkt men over zwavel, binnen geurt het naar oudjaar, Remco sprak in dichterswoorden op tv, het voelt zo waar, zoals hij zijn vak beschrijft, ach, wat kennen wij elkaar, maar zo dicht, ja dichter nog raakt hij mijn verdiepte snaar alsof hij leest hoe in mijn hart elk nieuw gedicht ontspringt, hoe herkenning 't hart ontregelt,…

. -------------------------------------------- uit het werk van Remco Campert (1929)…

Remco Campert aan Cees Nooteboom Elke dag nog praat ze met zijn grafsteen op het kleine kerkhof aan de overkant uitzicht over het dal met het dunne riviertje glinsterend als een spinnedraad in het Noord-Franse licht sinds hij dood is doet ze minder aan de tuin eens haar trots kreeg er nog een prijs voor de sénateur kwam er nog voor…

vandaag verliet een dichter de aarde zijn woorden blijven hier nu is het aan ons om ze verder de tijd in te lezen of ze geluidloos als een traan op het mos te laten vallen…

Mocht ik ooit nog het geluk van mijn beste jaren, van '88 tot-en-met de vroege ochtend van 27 september 1990 gaan mogen ervaren graag, wees dan mijn getuige deze tijd leerde mij vrouw en wereld liefde ten opzichte van haar en haat jegens mijn levenslange ziekte kennen in een bedrijf van een machtsbeluste dictator* die puur voor eigen…

Gevangen zit ik in Het idee ergens te Moeten komen, ergens Te moeten zijn - En dat vooral op tijd! Hersens die telkens Opnieuw door stress Worden samengeknepen En verhind'ren dat Ik in vrijheid leven mag Zoals altijd…

Zoals ik warm word van een vloeiende gitaarsolo me dwingend naar mijn eigen instrument De snaren onder mijn vingertoppen te voelen spannen de akkoorden vol en zwoel tegen elkaar te vleien Zoals me diep van binnen raakt hoe Remco Campert bedeesd en broos maar vol van oude ingehouden kracht zijn verzen leest en ik mijn eigen…

Remco Campert…